Zardoya Shell był chilijskim poetą urodzonym w Valparaíso i osiadłym w Hiszpanii, a dziś nowym rocznica jego urodzin. To jest wybór wierszy swojej pracy, aby ją zapamiętać lub poznać.
Zardoya Shell
Od hiszpańskich rodziców z korzeniami w Kantabria y Nawarra, Powłoka przeniósł się z nimi do Hiszpania kiedy miałem siedemnaście lat. Z Saragossa Oni poszli do Barcelona i ostatecznie osiedlili się w Madrycie, gdzie to się zaczęło Filozofia i listy. Ale kurs biblioteczny zabrał ją do Walencji. Mniej więcej w tym czasie dołączył do bytu o nazwie Kultura popularna Przez które organizował działalność kulturalną i bibliotekę. Wtedy też zaczęła się jego kariera poetycka.
Z biegiem czasu, zardoja pisał także opowiadania i scenariusze filmowe, a także nauczał i tłumaczył. Później studiował Filologia Nowoczesna i doktoryzował się w sezonach University of Illinois.
Niektóre z jego prac to: Płacząca domena, Pod światło lub Serce i cień (z którą wygrał Nagroda Poezji Kobiecej. Inne prace były Dar nasion, Altamorlub Manhattan i inne szerokości geograficzne.
Wiersze
Ostatni sen
Jakie jest twoje marzenie?
(Złota topola?)
O czym śnisz, śpiąc?
(Wody bez dna?)
Kto idzie na twoją noc?
(Sam ptaki?)
Czy ziemia cię obciąża?
(Fale? Radość?)
Czy śpisz bez snu,
bez płaczu, w kurzu?
Tylko wtedy
Tylko wtedy, gdy wymaga ci cisza
że mówisz intymnie,
ze wszystkimi, ze sobą w środku,
napisz, co dyktuje.
Pilne, słowa, jeden po drugim,
wykiełkuje w zdaniu
jak kwiaty czy ukochana muzyka
że cisza nie jest możliwa.
Będzie dialog lub wyznania,
wtedy tylko
które napełnią duchy błogością
lub ból bez nazwy.
Odnowiona przyjemność poznania nas
ludzkie stworzenia
w stanie polać blond olejek
niezbędna mowa.
Pustynia alabastrowa
pustynia alabastrowa,
białe wydmy,
zeszłej nocy byli we śnie.
To była podróż polarna
nieskończony…
Unosiły się duże bloki
jak statki bez celu,
dryfujący, yertos.
Mewy, cycuszki — ptaki
ciągle na nich krzyczeli.
Nie wiem czy szedłem
z powodu białego śniegu.
Ale sam, ślizgając się,
Trafiłam do ośrodka:
była osią świata,
zamrożona tajemnica
Słowo jest moją jedyną ojczyzną
Słowo jest moją jedyną ojczyzną.
To żywe słowo, które wylewam
niebiesko-czerwony, szary lub czarno-biały,
wczoraj i dziś, jutro, tyle lat.
Słowo jest moją jedyną ojczyzną.
To jedyny chleb, który jem na co dzień.
żuję twardą skórkę, miękką miękisz,
złota świeca, która całuje usta!
Wylewam to przez oczy, na twarz.
Płacz rodzi się z głębi serca.
Sylaby przesiąkają całą duszę,
osad zaklinowanej ciszy.
Prawie naga
Prawie naga,
Patrząc na to, co piszę
na twoich oczach?
Ten odległy punkt
kto na ciebie patrzył,
świetlisty uczeń
że wtedy cię zobaczyłem
z jego ciemnej komnaty
więc mogłem
dzisiaj kontempluję cię
z intymną czułością
odnowionego dzieciństwa?
Nie ma znaczenia, że wątpię:
uśmiechasz się do mnie Wystarczająco.
Dokumenty tożsamości
Zidentyfikuj swoje książki, dokumenty!
Kim jestem, ay, deklarują jako cédulas
podpisany przez sędziego, burmistrza.
Dla ciebie odpowiadają na pytania
ktoś zapytał ciekawski.
Odpowiadają za twoje czyny i marzenia.
Na placu czekają w milczeniu.
W cichym zakątku iw pociągach.
Przy cichym stole, który ci służy,
gdzie jesz chleb, a także czytasz.
Jego niepublikowane strony mówią za Ciebie.
I nie są nagrodą ani jałmużną”.
że dla zapomnienia zostawisz dla kogoś,
dla samotnej istoty, która szuka
żółte papiery, nieusuwalne
pisma, bardzo stare wyznania.
Czy nie byłoby lepiej je spalić?
a potem rzucić w nie popiół
i nie zostaw w pamięci swojego imienia,
czym byłeś w wersecie i życiu?
Dostarczyć je na wiatr i rozproszyć?
Nic takiego się nie stało... Twoje napisy,
grawerowane tuszem w linie,
może nie przetrwają albo będą prochem
żarłocznych korników i Czasu.
Twoja tożsamość została zniszczona lub niewłaściwie wykorzystana.
Znaki twojej duszy są wpisane
w każdym twoim wersecie ... na każdej stronie
Twój niepowtarzalny podpis już się podpisał...
Krewni przyszłość już dziś czeka
tego głosu, którego jeszcze nie słyszą.