Praca Deszcz Camille (2019) był uhonorowany nagrodą Rrose Sélavy za powieść historyczną od wydawnictwa Ápeiron i reprezentuje literacki debiut dziennikarki i pisarki Esther Bengoechea (Palencia, 1980). Kobieta z Palencii, która wyznaje, że od najmłodszych lat pociągała ją życie i twórczość Camille Claudel, postanowiła w tej powieści ukazać trudną historię artysty, którego znamy jako kochanka Rodina, ale nie jako oryginał. i genialnego rzeźbiarza, który to był. Deszcz Camille Dedykowany jest czterem kobietom, których już tu nie ma i które w decydujący sposób towarzyszyły autorce w jej życiowej trajektorii.
Camille Claudel to dziewczyna maltretowana przez matkę (chciała mieć chłopca, aby zastąpić dziecko, które straciła rok wcześniej), która znajduje schronienie jedynie w rzeźbie i postaci ojca. To on, ufając swojemu talentowi i przeciwstawiając się radom rodziny i przyjaciół, decyduje się przenieść całą rodzinę do Paryża, mimo skarg żony, zapisać Camille do szkoły artystycznej i pomóc jej spełnić marzenie o zostaniu rzeźbiarzem. . Tam młoda kobieta spotyka Rodina, który będzie pod wrażeniem jej rzeźb, jak i ich tajemniczego uroku i uczyni z niej swoją ukochaną, muzę i asystentkę w warsztacie. Jednak szczęście Camille nie będzie trwać długo, a seria dramatycznych sytuacji - oszustw, niespełnionych obietnic ... - doprowadzi ją do delirium, nędzy i zamknięcia w sanatorium w Paryżu, gdzie zakończy swoje dni w tej samej samotności, w której przebywała. przybył.do świata.
Nie odważy się nawet wejść. Czuje tylko, że drżą mu nogi i że lada chwila zemdleje. To jest dzień. Dziś jest ten dzień. To może być wspaniały dzień lub fatalny. Wszystko zależy od awarii. Jest sama, zupełnie sama, przy drzwiach Sali Pól Elizejskich i jest tam niewidzialna bariera, która uniemożliwia jej przekroczenie progu. Przeszkodą, która stoi między nią a jej sukcesem, jest strach, strach przed porażką. Ale wiesz, że musisz. Przedłuża ten moment przez wiele minut, błąkając się po pawilonie, ale nadeszła chwila prawdy. Zamknij oczy, złap oddech i szybko przejdź przez drzwi, zanim pożałujesz. W głębi sali jest jego dzieło, jego wszystko, „Sakountala”.
Deszcz Camille
Życie Camille Claudel jest rekonstruowane w powieści za pomocą dwudziestu jeden scen zatytułowanych tylko dla roku, w którym miały miejsce, opowiedzianych w zwinnej i płynnej prozie oraz wewnętrznego monologu w dwóch częściach, będącego ukłonem w stronę sztuki `` El lamento de Portnoy ”autorstwa Philipa Rotha. Autorka przyznaje również, że w swoich tekstach ma symetrię jako „własną manię”.Stąd wszystkie rozdziały mają tę samą długość i są jak wybuchy określonego dnia określonego roku bohatera. Spójność między tymi scenami uzyskuje się dzięki pojawieniu się w opowieści wspólnych miejsc, takich jak uczucie spokoju, jakie daje rzeźbiarzowi dotyk gliny. Z drugiej strony czas narracji i prosty język tworzą autentyczną i bliską Camille, „z krwi i kości”.
Psychologiczne studium postaci przenika całą pracę i zanurza czytelnika w emocjach Camille, dziewczyna pełna kreatywności i entuzjazmu, ale pozbawiona uczucia matki, która aktywnie ją odrzuca od urodzenia. Artystka znajdzie w rzeźbie potwierdzenie swojej obecności w świecie i stanie się namiętną i odważną kobietą, która zainspiruje Rodina i przyjdzie konkurować z jego talentem. Ona sama powiedziała kiedyś: „Społeczeństwo ukarało mnie za to, że przewyższyłem mojego nauczyciela geniuszem”.
Autorka nadaje swojej pracy taką samą delikatność i wrażliwość, jaką opisuje rzeźbom Camille Claudel, zajmując się detalami i używając stylu, który czasami graniczy z liryzmem. Historia miłości i odrzucenia, która potwierdza postać jednej z wielu anonimowych kobiet w historii sztuki, której siła i temperament były jej znakiem rozpoznawczym i „grobem”, kobietami, które uważano za szalone, marząc o własnej pracy mężczyzny.
Więcej informacji strona internetowa autora