Chociaż Alicja w Krainie Czarów to bez wątpienia najsłynniejsza historia Lewis Carroll, jest druga historia, z tym samym bohaterem, który jest taki sam lub bardziej interesujący niż pierwsza. Powiedział o nim Ana Maria Matute, podczas jego słynnego przemówienia W lesie, z którym wszedł do RAE: «Moment, w którym Alice przebija się przez krystalicznie czystą barierę lustra, która nagle zmienia się w przejrzystą srebrną mgiełkę, która rozpuszcza zachęcający kontakt z dłońmi dziewczyny, Zawsze wydawało mi się to jednym z najbardziej magicznych w historii literatury. […] Bo nie wolno nam zapominać, że to, co oferuje nam lustro, jest niczym innym jak najwierniejszym i zarazem najdziwniejszym obrazem naszej własnej rzeczywistości ”.
I to jest właśnie to krótka powieść Przez lustro i to, co Alice tam znalazła. Książka jest podróżą do innego świata, ale jednocześnie jest podróżą do naszego wnętrza, do tego innego ja, które zawiera nasza podświadomość. Jest to opowieść być może mniej spontaniczna niż jej poprzedniczka, ale lepiej skonstruowana i niewątpliwie rezonuje z nami, gdy ją czytamy, a nawet długo po jej ukończeniu.
moc słów
- Jeśli chcesz, mogę podać imię jednego z owadów w moim kraju.
„Jeśli mają imiona”, zauważył mimochodem Komar, „przypuszczam, że przyjdą, gdy zostaną wezwani”.
- O ile wiem, nie - powiedziała Alicia.
„Więc”, zapytał Komar, „po co im imiona?”
"Nie ma za co," powiedziała Alicia, "ale myślę, że są przydatne dla ludzi, którzy je wystawili ... Jeśli nie, to dlaczego miałyby mieć nazwy?"
"Kto wie!"
Alice przez lustro powraca, aby rozwinąć Wittgenstowskie koncepcje dotyczące języka. Powtarzającym się tematem powieści jest znaczenie dokładnego używania słów oraz różnica między rzeczownikami własnymi a pospolitymi, chociaż oba są sposobem zawężenia i zrozumienia rzeczywistości.
Pomijając rozważne pytania, te gry językowe kończą się sytuacjami komiksowymi, które są bardzo przyjemne w czytaniu, prawie zawsze, ponieważ ktoś nie rozumie, co chce mu powiedzieć rozmówca. Ponieważ postać Tentetieso dobrze wyjaśnia słowa, „Pytanie brzmi, kto tu rządzi… czy on, czy ja!”
„Owady Domu Lustra”, trzeci rozdział wydania anglosaskiego.
Sen we śnie
"Jesteś po prostu czymś w rodzaju snu Króla!"
- Gdybyś się teraz obudził - kontynuowała Tara - zniknąłbyś jak świeca znika, gdy wyczerpie się knot.
-To nie jest prawda! Alicia wykrzyknęła z oburzeniem. […] Obudzą króla, jeśli narobią tyle hałasu.
- Jak chcesz obudzić króla, jeśli jesteś tylko częścią jego snu? Wiesz dobrze, że nie jesteś prawdziwy.
-Jestem prawdziwy'! Powiedziała biedna Alicia, roniąc obfite łzy.
„Nie będziesz prawdziwy, bez względu na to, jak bardzo będziesz płakać!”
W powieści jest wiele innych interesujących aspektów: jak lustro wypacza i odwraca rzeczywistośćlub ciągły podobieństwa między ruchami Alicji a partią szachów, żeby przytoczyć tylko dwa przykłady. Chciałabym jednak zwrócić uwagę na utrwaloną w całej opowieści ideę, o której pisano znacznie mniej: enigmatyczny, a zarazem przerażający możliwość, że świat, który nas otacza i nas samych, jest snem Boga lub obcej nam istoty.
Koncepcja została wykorzystana na swój sposób później przez tak różnych autorów jak Borges i Lovecraft. Sama Alicia zastanawia się nad tym faktem w powieści: «Więc to nie jest sen, chyba że wszystko jest snem i wszyscy jesteśmy jego częścią ... W takim razie wolałbym, żeby to był mój sen, a nie Czerwony Król! Bardzo mi przeszkadza być we śnie, który nie jest mój! ”
Sen czy rzeczywistość, prawda jest taka, że warto żyć w świecie, w którym możemy czytać książki Alice przez lustroprzez Lewisa Carrolla. Historia, która ostatecznie jest ostatnimi dniami młodości dla dziewczyny, która żyła dawno, dawno temu.