Portret van Benito Pérez Galdós.
Degenen met kinderen tussen 13 en 17 jaar zullen het gemerkt hebben dat Benito Pérez Galdós uit het schoolcurriculum is verdwenen. Studenten bestuderen hun werk niet meer in de literatuurklas en hun naam verschijnt in het beste geval gewoon op een lijst met belangrijke schrijvers.
Iets dat botst met een verleden dat niet zo verleden tijd is in onze onderwijsgeschiedenis. Er was een tijd dat alle studenten bijvoorbeeld enkele boeken lazen die tot de "Nationale Afleveringen" behoorden.
De aspirant-winnaar van de Nobelprijs voor literatuur legde in zijn werk niet alleen een prachtige kroniek vast van gebeurtenissen uit het verleden, maar ook, met een perfecte cervantijnse literaire stijl, Ik creëer realistische romans die het waard zijn hem te plaatsen bij de drie beste schrijvers in de geschiedenis van de Spaanse taal.
Niemand leest zijn boeken meer. Naar mijn mening komt deze omstandigheid voort uit een poging tot educatieve evolutie naar een curriculaire moderniteit. Moderniteit is weg van de leerinhoud die eerder op scholen is ontwikkeld.
Deze hervorming, die in veel opzichten noodzakelijk en positief is vanwege de evolutie van onze samenleving, Hij heeft de vreselijke poging gepleegd om Pérez Galdós te omzeilen. Hem negeren vanwege de absurde opvatting van zijn werk als iets dat in het verleden is verankerd of, erger nog, iets nationalistisch dat dicht bij het fascisme staat.
En ik zeg het laatste met kennis van zaken, aangezien veel 'illustere' individuen meer dan eens zo'n ongelukkige theorie hebben geformuleerd op basis van het feit dat tijdens de Franco-jaren 'nationale episodes' op de agenda van de studenten en hun studie waren praktisch verplicht.
Op deze manier en zoals het gebeurt met vele hoofdstukken uit de geschiedenis, de jeugd van dit land wordt het bestaan van een geweldige schrijver en uniek literair werk ontzegd. Op deze manier vergroten we de onwetendheid van onze samenleving en de vergeetachtigheid van alles wat het verdient om gerespecteerd en gewaardeerd te worden.
Zo goed helaas Benito Pérez Galdós is afhankelijk van de onbegrepen, arrogante en ontwapende professor die in een daad van ongekende waanzin besluit te gaan waar de huidige agenda hem uitkomt en als voorvechter van literatuur confronteert hij het absurde door zijn studenten het boek "Gerona", "Trafalgar", "Zaragoza", "Miau" of het meesterwerk "Fortunata y Jacinta" aan te bieden.
Verrassend genoeg is dit de enige mogelijkheid dat de Canarische schrijver in Spanje wordt gestudeerd. Vast en zeker, een onzin die naar mijn mening, samen met vele andere aspecten, het probleem weerspiegelt dat dit land op het gebied van onderwijs vormt.
Galdós heeft de Nobelprijs nooit gewonnen.
Het is waar, nu herinner ik me dat hij ervoor werd voorgesteld, maar het uiteindelijk niet ontving. Bedankt voor de informatie. Hoe dan ook, er zouden geen redenen ontbreken om er een te hebben hehe