Verhalen en globalisering: ongebruikelijk land, door Jhumpa Lahiri

Door in de afgelopen jaren boeken te vinden over de diaspora, of het nu Afrikaans, Dominicaans of Indiaas is, kunnen we uit de eerste hand de indrukken en ervaringen leren kennen van degenen die hun vaderland verlieten om samen te smelten met de dromen die het Westen beloofde. Een van hen, en waarnaar hij lange tijd achter liep, wordt gebeld Ongebruikelijk land, door Jhumpa Lahiri, Amerikaanse auteur van Bengaalse ouders die in acht verhalen de verhalen vertelt van deze personages die gevangen zitten tussen traditie en moderniteit, tussen India en de Verenigde Staten.

Curry en ketchup

De menselijke natuur zal geen vrucht dragen, zoals de aardappel, als hij te veel generaties lang in hetzelfde uitgeputte land wordt geplant. Mijn kinderen hebben andere geboorteplaatsen gehad, en voor zover ik hun fortuin kan beheersen, zullen ze wortel schieten in ongebruikelijk land.

Met dit citaat van Nathaniel Hawthorne begint Jhumpa Lahiri zijn visie (en die van de wereld) van al die personages en verhalen tussen zijn huis en een land vol kansen:

Ruma is een jonge hindoe die getrouwd is met een Amerikaan die bezoek krijgt van haar vader, een weduwe. Boudi een getrouwde vrouw die verliefd is op een jonge hindoeïstische immigrant. Amit en Megan zijn een getrouwd stel dat naar een bruiloft gaat, terwijl Sudha en Rahul twee broers zijn die alcohol consumeren achter de rug van hun traditionele hindoe-ouders, terwijl de trilogie van Hema en Kaushik in de voetsporen treedt van twee geliefden die elkaar kennen van kinderen tot zijn idylle op volwassen leeftijd, als de overweldigende climax van een boek vol dagelijks leven maar charme, veel charme.

Ongebruikelijk land is een boek om van te genieten, net als curry stoppen verteerd door bijna al die personages die naar een oostkust van de Verenigde Staten komen, waar ze moeten omgaan met de nieuwe veranderingen die het Westen oplegt en proberen hun Bengaalse tradities in stand te houden in een wereld waarin kinderen de taal, conventies en taboes vergeten. Dit alles verpakt in verhalen gekookt boven een langzaam vuur, zoals de goede gerechten uit India, tot een resultaat is bereikt dat een keerpunt vertegenwoordigt. Eerlijk gezegd goed gemaakte verhalen en verhalen die ontroeren en verrassen, vooral het verhaal dat het boek afsluit, waarvan de impact me deed denken aan een van mijn favoriete verhalen: het spoor van je bloed in de sneeuw, door Gabriel García Márquez.

Volgens de statistieken meer dan 3 miljoen Amerikanen (1% van de bevolking) komen uit India, waarvan 150 uit Bengalen, zuidoostelijke staat van het land. Een realiteit die meer dan één reflectie oproept over migratiebewegingen en een diaspora die zijn specifieke beloofde land vindt in Europa en vooral in de Verenigde Staten.

Foto: NPR

Dit was het geval bij de ouders van de auteur Jhumpa Lahiri, geboren in Londen in 1967 en verhuisde met haar ouders naar Rhode Island (Verenigde Staten) op tweejarige leeftijd. Na zijn studie Creatief schrijven aan de Universiteit van Boston, maakte Lahiri de Bengaalse diaspora tot het belangrijkste concept van zijn werken, zijn Tolk van emoties (2000) zijn eerste gepubliceerde boek. Een reeks verhalen waarin de auteur, net als Ongebruikelijk Land, de verhalen van al deze immigranten probeert te verkennen aan de hand van de gevoelens van de stellen die in elk verhaal de hoofdrol spelen.

Het boek won de Pulitzerprijs, iets ongewoons voor een verhalenboek, dat het potentieel bevestigde van een schrijver die kort daarna de romans El buen nombre (2003) en La hondonada (2013) zou publiceren. Ongebruikelijk land werd in 2008 gepubliceerd en werd door The New York Times beschouwd als het beste boek van het jaar. Een goede titel om je te verdiepen in het wereldomvattende universum van deze auteur wiens werk tijdloos blijft, zelfs hevig actueel zou je kunnen zeggen.