Vergeten koning Gudú, door Ana María Matute, betekent veel voor mij. Zozeer zelfs dat ik je, meer dan een recensie, het verhaal wil vertellen van hoe ik verliefd werd op verhalen. Hoewel met wat informatie over de auteur natuurlijk, aangezien zij de echte hoofdrolspeler is. Ik zal eerlijk zijn: tot een paar seconden geleden was ik erg zeker van wat ik wilde schrijven, maar nu ik achter de computer zit, vind ik het moeilijk om een paar woorden bij elkaar te zetten. Hoe kan ik je gewoon vertellen hoe ik erover denk? dit boekWat heeft me in de loop der jaren aan het lachen en huilen gemaakt? Hoe zou ik je kunnen uitleggen dat het een werk zijn tijd ver vooruit is en dat het, naar mijn mening, zelfs fantasieromans zoals El Señor de los Anillos of een van Lied van ijs en vuur?
Misschien zijn deze twijfels typerend voor iedereen die met een blanco pagina wordt geconfronteerd. Er is iets magisch, iets unieks in het onder woorden brengen van de gedachten die door je hoofd zwermen. Dat is wat literatuur voor mij is: een meisje ontmoeten op wie je erg verliefd bent, en dat je elke keer dat je haar bezoekt angst, opwinding en nervositeit voelt, omdat je haar niet wilt teleurstellen. Maar ik ga de bush rond, dus ik zal proberen mijn gedachten te ordenen. Ik denk dat het, zoals bij de meeste verhalen, het beste is om helemaal opnieuw te beginnen.
Koning van de vergetelheid
'Ik zal nooit stoppen, zolang ik leef,' zei hij bij zichzelf, terwijl hij over dat uitgestrekte, onbewoonde en angstaanjagend eenzame land nadacht, 'totdat er geen centimeter land voor mijn ogen verborgen is en door mijn voet vertrapt wordt. Ik kan het gevoel van onwetendheid niet verdragen. Ik zal de wereld ontdoen en haar buit aanschouwen; en wat ik ook wil of dien, ik zal houden; en wat ik als overbodig of schadelijk beschouw, zal ik vernietigen. En mijn kinderen zullen mijn werk voortzetten, en mijn koninkrijk zal geen einde hebben voor altijd en eeuwig: want de wereld zal, van generatie op generatie, weten van koning Gudú, van zijn macht en glorie, van zijn intelligentie en zijn moed, en mijn naam zal van mond tot mond en van herinnering tot herinnering (langer dan mijn vader) na de dood doorgaan. " Deze ambitie inspireerde hem met een hebzucht die oneindig veel groter was dan alle schatten op aarde.
Si Vergeten koning Gudú neemt een speciale plaats in mijn hart in, tussen alle boeken die door mijn handen zijn gegaan, is het omdat het was de eerste roman para adultos dat ik heb gelezen. Maar deze verklaring is te simplistisch en suggereert dat de liefde die ik voor het werk heb, het resultaat kan zijn van uitsluitend en uitsluitend nostalgie. Dit is zeker niet het geval, aangezien ik het in mijn leven verschillende keren heb herlezen, en bij elke nieuwe lezing lijkt het mij beter.
Ik herinner me toen ik een kind was mijn moeder vertelde me altijd verhalen die in de roman verschenen. Hij vertelde me over de tovenaar, de zuidelijke goblin, de stad en het kasteel van Olar, het zwarte hof en de dappere koningin Ardid. Die personages en instellingen wekten mijn fantasie zozeer op dat ik hem smeekte me het boek te laten lezen.
Mijn moeder, met de voorzichtigheid die haar kenmerkt, weigerde aanvankelijk; hoewel ik altijd een heel eigenwijs kind was, kon ik ermee wegkomen. Per slot van rekening, en het is iets dat ik me in de loop der jaren realiseerde, Vergeten koning Gudú Het is een prachtig verhaal, maar ook grof, omdat het de ellende laat zien waartoe mensen in staat zijn. Misschien heb ik aan dit boek mijn voorliefde voor bitterzoete verhalen te danken - misschien wel het beste woord om Matute's stijl te beschrijven - verhalen die melancholie en optimisme vermengen.
Kaart van het koninkrijk Olar, waar de plot van Vergeten koning Gudú.
Fantasieën van de andere kant
«Laten we de fantasie niet zo verachten, laten we de verbeelding niet zo erg verachten, wanneer goblins, goblins, wezens van de ondergrond ons verrassen uit de bladzijden van een boek. We moeten bedenken dat die wezens op de een of andere manier een heel belangrijk onderdeel waren van het leven van mannen en vrouwen die op de grond stampten. "
Toespraak van toegang tot de Koninklijke Spaanse Academie van de Taal, voorgelezen door Ana María Matute.
Een lange tijd later ontdekte ik dat Matute deze toon voor zijn werk niet koos voor een esthetische gril. Het zou helemaal niet overdreven zijn om dat te zeggen veel ervan overleeft tussen de pagina's. En het is dat deze vrouw tijdens haar leven veel heeft geleden, tot op het punt dat ze een depressie kreeg, die vreselijke stemmingsstoornis die maar weinigen begrijpen. EEN leeg, zoals ze het noemde, waardoor ze niet meer wilde leven en schrijven. In zijn eigen woorden, waarmee ik me vreselijk geïdentificeerd begon te voelen: “Ik was niet geïnteresseerd, het kon me niet schelen. Alles maakte me niet uit.
Nu ik volwassen ben, en als iemand die jarenlang tegen die zwarte hond heeft moeten vechten, ontroert het herlezen van Matute's werk me tot tranen. En Vergeten koning Gudú er is al haar pijn, haar eenzaamheid, haar misverstand over zo'n onrechtvaardige wereld, van zulke wrede en egoïstische mannen, samen met haar hoop, de eeuwige geest van een onschuldig en gevoelig meisje dat ervan droomde verdwaald te raken in het bos, die van over wie ze altijd sprak, en dat hij begreep als de deur naar een andere wereld. Dit boek is het testament van Ana María Matute, haar specifieke spiegel van Alicia die ons naar een parallelle wereld leidt. En wat mij betreft is dat het boek waarvoor ik schrijver wilde worden.
Eerst moet ik zeggen dat ik van lezen hou, maar het is moeilijk voor mij om me te concentreren, vooral met de 3 kinderen die door het huis rennen, en ik zeg dat omdat mijn geest niet meer geeft, en de stijl van Matute niet helpt, het is een heel eigenaardig om de beschrijvingen te vormen, zodat je geconcentreerd moet zijn om het goed te begrijpen, althans vanuit mijn standpunt.
Dat gezegd hebbende, ik vind het geweldig, het adsorbeert je op een manier waardoor je je anders voelt dan andere lezingen, en ik denk dat het komt omdat je je meer concentreert op beschrijvingen op basis van gevoelens en emoties dan op fysieke beschrijvingen.