Twintig liefdesgedichten en een wanhopig lied

Pablo Neruda was klaar met schrijven Twintig liefdesgedichten en een wanhopig lied toen hij nog 19 jaar oud was. Ondanks zijn jeugd bereikte de Chileense dichter een verheven lyrische compositie, gekenmerkt door zijn verheven vormen van communicatie en een subliem literair niveau. Niet voor niets wordt dit boek beschouwd als een fundamentele referentie in de Spaans-Amerikaanse literatuur.

In feite, op het moment van zijn dood, de Zuid-Amerikaanse auteur (1973) Twintig liefdesgedichten en een wanhopig lied er waren al meer dan twee miljoen verkochte exemplaren van. Om deze reden, Het is waarschijnlijk de meest gelezen verzameling gedichten aller tijden. Volgens literair criticus Harold Bloom is Neruda - samen met de Portugees Fernando Pessoa - de meest prominente dichter van de XNUMXe eeuw.

Sobre el autor

Pablo Neruda is het pseudoniem van Neftalí Ricardo Reyes Basoalto (Parral, Chili, 1904 - Santiago de Chile, 1973), winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur (1971). De Chileense dichter koos dit alias ter ere van de Tsjechische dichter Jan Neruda. Gedurende zijn literaire carrière ging hij weg van de warmte van Twintig gedichten naar het sombere surrealisme van Woonplaats op aarde (1933-35).

Later uitte hij zijn politieke en sociale betrokkenheid in werken als Generaal zingen (1950) alvorens te evolueren naar de expressieve en thematische eenvoud die zichtbaar is in Elementaire Odes (1954-57). Evenzo deze veranderingen in thema's en stijl tonen het aanpassingsvermogen van de dichter aan bij het verwerken van esthetische innovaties binnen zijn enorme literaire productie.

Geboorte, kindertijd en eerste banen

Hij werd geboren op 12 juli 1904. De maand na zijn geboorte stierf zijn moeder en moest hij samen met zijn vader verhuizen naar de stad Temuco. Daar woonde hij zijn eerste studies bij en ontmoette Gabriela Mistral, die hem dichter bij de grote klassiekers van de Russische literatuur bracht. Zijn eerste gedicht was Het feestlied (1921), ondertekend met de alias van Pablo Neruda (wettelijk geregistreerd in 1946).

Evenzo, en Temuco werkte voor het eerst in een krant, zette zijn werk in Santiago voort als redacteur van De duidelijkheid, waar ze een aantal van zijn gedichten publiceerden. In de Chileense hoofdstad studeerde hij voor leraar Frans en verwierf internationale bekendheid na de lancering van Twintig liefdesgedichten en een wanhopig lied en Poging van de oneindige man.

Reizen en contact met de generatie van 27

Halverwege de jaren twintig begon hij consulaire posten te bekleden in landen als Birma, Singapore, Ceylon en Java.. Later was hij in Spanje (1934 - 1938). Waar hij een relatie had met artiesten uit de generatie van 27, zoals onder anderen García Lorca, Rafael Alberti, Miguel Hernández, Gerardo Diego en Vicente Aleixandre.

In het Iberische land richtte hij het tijdschrift op Groen paard voor poëzie en maakte zijn steun voor de Republikeinen duidelijk met zijn werk in Spanje in het hart (1937). Daarnaast, Bij zijn terugkeer in Chili (1939) werd hij lid van de Communistische Partij. In 1945 werd hij de eerste dichter die de Chileense Nationale Literatuurprijs ontving.

Zijn laatste jaren

Neruda gebruikte zijn positie in de Senaat om de sociale problemen van zijn tijd aan de kaak te stellen, waardoor hij in botsing kwam met de heersende politieke elite. Daarom moest hij asiel aanvragen in Argentinië, later zocht hij zijn toevlucht in Mexico. In het begin van de jaren vijftig toerde hij door de USSR, China en Oost-Europa. Hij ontving in 1971 de Nobelprijs voor Literatuur.

Datzelfde jaar legde hij zijn kandidatuur voor het presidentschap van Chili neer ter ondersteuning van Salvador Allende. De nieuwe president benoemde hem tot ambassadeur in Parijs. Hij werd echter twee jaar later gedwongen om ernstig ziek terug te keren naar Santiago. Bovendien had Allende's dood als gevolg van de opkomst van Augusto Pinochet een enorme impact op hem. De dichter stierf op 23 september 1973.

Analyse Twintig liefdesgedichten en een wanhopig lied

U kunt het boek hier kopen: Geen producten gevonden.

Structuur en stijl

Deze dichtbundel bestaat uit twintig gedichten zonder titel, met uitzondering van "The desperate song." Als de tekst als geheel wordt onderzocht, is het lyrische object van het boek niet een specifieke vrouw, maar een universeel archetype. Dat wil zeggen, de geliefde persoon versus de liefhebbende persoon (de schrijver). Bovendien verklaarde Neruda zelf dat hij voor zijn compositie de herinneringen aan zijn jeugdige verliefdheden opriep.

Wat betreft stijl, Twintig liefdesgedichten en een wanhopig lied vertoont brede kenmerken van literair modernisme. Welnu, de tekst vertoont tekenen van structurele vernieuwingen in de verzen, een zeer uitgesproken muzikaliteit en een dosis kostbaarheid. Het unieke van dit werk werd echter een referentie voor latere dichters.

Kenmerken

• Voorliefde voor Alexandrijnse kwartetten.
• Gebruik van verzen in grote kunst en, in verschillende gevallen, van Alexandriërs.
• Overheersing van assonantie rijm.
• Gebruik van sdrújulas en scherpe woorden in het midden van de verzen van grote kunst.

Onderwerpen

Liefde, de daarbij behorende nostalgie naar herinneringen en verlatenheid zijn door het hele boek heen voelbare gevoelens. Op dezelfde manier, de inzending van de gedichten is geladen met de erotiek die is ontstaan ​​tussen twee jonge (en zelfs naïeve) geliefden. Tegelijkertijd brengt de dichter die vergetelheid over die met zijn stille sluier elke gewaarwording besluipt.

Daarnaast is het lichaam van de vrouw wordt behandeld als een vruchtbaar gebied dat het waard is grondig te worden verkend en gecultiveerd. Waar het verlangen om met haar in contact te komen nooit helemaal bevredigd wordt. Zodoende blijven de verlangens van de liefdevolle spreker (de man die het land nodig heeft om het te bewerken) eeuwigdurend.

Fragment:

"Vrouwenlichaam, witte heuvels, witte dijen,

je lijkt op de wereld in je houding van overgave.

Mijn lichaam van een wilde boer ondermijnt je

en laat de zoon van de bodem van de aarde springen.

Ik was net een tunnel. De vogels vluchtten voor mij

en in mij ging de nacht zijn krachtige invasie in ”.

Liefde en liefdesverdriet

De dichter weerspiegelt voortdurend zijn conflict over vergeetachtigheid en nostalgie door middel van metaforen die verband houden met nacht en duisternis. Daarentegen, de geliefde vrouw herinnert zich de geluiden van de natuur, de schoonheid van de lucht, de sterren en de hartslag van het leven opgewekt door haar. Voor zijn vrouw geeft de dichter zich enthousiast over.

Verlang door het woord

Elke belofte van de spreker vereist nauwkeurige woorden die niet alleen de aandacht en het lichaam van de geliefde vrouw kunnen bereiken. Werkelijk, zin voor zin benadert de dichter het oor van zijn vrouw met de vaste vastberadenheid om tot haar verbeelding te komen. Dit aspect komt duidelijk naar voren in het volgende fragment:

"Voordat u woonde, bevolkten ze de eenzaamheid die u bewoont,

en ze zijn meer gewend aan mijn verdriet dan jij.

Nu wil ik dat ze zeggen wat ik je wil vertellen

zodat je ze kunt horen zoals ik wil dat je me hoort ”.

Het werkwoord is de link

Het woord wordt een onontkoombare behoefte aan het liefdevolle onderwerp. Daarom het werkwoord staat als een instrument dat wordt gebruikt om een ​​inert lichaam in een levendige substantie te veranderen en bloeiend. Op dit punt toont zuivere liefde - vrij van alle vleselijke verlangens - zichzelf als een allesoverheersende behoefte aan genegenheid.

Angst voor verlating

Tenslotte Neruda behandelt liefdesverdriet in zinnen die een fundamentele angst van de mens onthullen: zich verlaten voelen. Dan komen de herinneringen aan een pijn uit het verleden tevoorschijn als een last die de minnaar onbewust draagt ​​en de lezer voorbereidt op het wanhopige lied. Hier zijn enkele zinnen uit het bovengenoemde gedicht:

'Je hebt alles ingeslikt, zoals afstand.

Net als de zee, net als het weer. Alles aan jou was schipbreuk! '