Citaat door Carmen Laforet.
Niets (1945) is een roman die zich afspeelt in de geboorteplaats van de auteur, Carmen Laforet uit Barcelona, in de jaren na de burgeroorlog. Het is een verhaal waarvan de hoofdpersoon een jonge vrouw is die net in Barcelona is aangekomen om aan haar universitaire opleiding te beginnen. Op dat moment bevond de Catalaanse samenleving zich midden in een diepe sociaaleconomische en morele crisis.
Die precaire omgeving wordt door de Iberische schrijver met grove, directe en regelrechte taal beschreven. Om deze reden, Deze roman is zeer representatief voor "tremendismo", de vertelstijl die door Camilo José Cela werd ingehuldigd met De familie van Pascal Duarte (1942). Niet tevergeefs, Niets Het was het winnende boek van de Nadal- en Fastenrath-awards in hetzelfde jaar dat het werd gepubliceerd.
Samenvatting van Niets
het welkom
Andrea arriveert bij zonsopgang in Barcelona met een andere trein dan gepland dus in eerste instantie geen familielid wacht op haar op het station. Het meisje is ontroerd door het nachtelijke uitzicht op de stad dat haar als kind met hoop vervulde. Maar het gevoel vervaagt als ze in hun nieuwe huis aankomen. Daar wordt ze ontvangen door een verwarde grootmoeder en de verwijten van tante Angustias voor het overstappen.
Evenzo kijken de andere familieleden - oom Juan en zijn vrouw Gloria, Antonia (de meid) en oom Román - vol bitterheid. Trouwens, het huis is stoffig, er is geen warm water voor de badkamer (vies) en wanorde heerst op de divan die voor de jonge vrouw is opgezet. Zo'n chaos wordt veroorzaakt door een stapel meubels na de verkoop van de helft van het huis om economische problemen te verlichten.
Een ongunstig dagelijks leven
De trauma's van de oorlog zijn zichtbaar in de huid van Barcelona en in het gelaat van zijn burgers. Dit verdiept de wanorde van de bewoners van Andrea's nieuwe huis, waar roddels, onenigheid en frequente discussies (sommige behoorlijk sterk) dagelijks worden geademd. Alleen de scrupuleuze oom Román blijft aan de zijlijn van de intriges, zich concentrerend op zijn zaken en op zijn viool.
Daarnaast is Angustias is gezaghebbend met de hoofdpersoon, hoewel hij af en toe zijn genegenheid en beschermend instinct toont. Eventueel, Andrea begrijpt dat ze zichzelf moet isoleren om de dementie die in de woning heerst te overleven. Om deze reden brengt hij het grootste deel van zijn tijd door op de universiteit, waardoor hij nieuwe vrienden kan maken. Zo vormt hij een hechte band met Ena en Pons.
Problemen worden erger
Ena, Jaime's vriendin, is een meisje uit een rijke familie; waardoor hij Andrea kan trakteren op hapjes en drankjes. Deze laatste besluit hem te geven —bij wijze van compensatie— een zakdoek die oma haar had gegeven. Die vriendelijke daad bracht de hoofdpersoon in de problemen tijdens het kerstdiner met de familie (een evenement vol valse vreugde en spanning).
Op dit punt is de hoofdpersoon al op de hoogte van het fysieke en verbale misbruik van oom Juan jegens zijn vrouw Gloria. Kort daarna besluit tante Angustias zich af te zonderen in een klooster. Bijgevolg voelt Andrea zich meer onbeschermd en met veel slapeloosheid door de huiselijke ruzies en de irritante papegaai van Roman. Tot overmaat van ramp kan het meisje alleen haar ontbijtbrood betalen.
Complicaties en verwikkelingen
Alleen de uitstapjes met Ena en Jaime lijken Andrea's honger en ontberingen te stillen. Naarmate de weken verstrijken, breidt ze haar vriendenkring uit en brengt ze het grootste deel van haar dag door met studeren in de universiteitsbibliotheek. Tegelijkertijd wordt de relatie met Ena enigszins vreemd omdat deze een heimelijke affaire begint met oom Román.
Om deze reden vraagt de hoofdpersoon haar vriend om haar een paar dagen niet meer te bezoeken. Ondertussen, Pons besluit Andrea het hof te maken, maar hij bereikt zijn doel uiteindelijk niet. In ieder geval ontmoet het meisje enkele kunstenaars die bevriend zijn met de jongen en de bohemien sfeer helpt haar om haar tegenslagen te overwinnen.
Resolutie
Later leert Andrea geleidelijk de moeder van Ena kennen. Blijkbaar had deze dame een sentimenteel verleden met de rivier de Román. Daarom, de argwaan van de hoofdpersoon groeit totdat Ena haar complot onthult: Roman verleiden en hem vervolgens vernederd achterlaten... Zo kan je de eer van je moeder wreken.
Uiteindelijk Ena vertrekt naar Madrid nadat ze haar doel heeft bereikt en Román besluit zelfmoord te plegen met een scheermesje. In het ouderlijk huis krijgt de mishandelde tante Gloria echter de schuld van alle tegenslagen die zich hebben voorgedaan, waaronder het feit dat ze ervan wordt beschuldigd de oorzaak van de dood van Román te zijn. Tot slot treedt Andrea in de voetsporen van haar vriendin en neemt ze afscheid met de belofte van werk in de hoofdstad.
Over de auteur, Carmen Laforet
Geboorte, kindertijd en jeugd
Carmen Laforet.
Carmen Laforet Díaz werd geboren in Barcelona op 6 september 1921. Twee jaar later was zij — de oudste dochter van een huwelijk tussen een Catalaanse architect en een leraar uit Toledo — Ze werd door haar ouders overgebracht naar Gran Canaria. Zijn geliefde jongere broers, Eduardo en Juan, werden op dit eiland geboren. Helaas is de moeder overleden een paar jaar nadat de laatste was geboren.
Van haar kant, Het duurde niet lang voordat meneer Laforet opnieuw trouwde, maar de jonge Carmen had geen goede relatie met haar stiefmoeder. Deze situatie werd weerspiegeld door de schrijver door het weesschap van een aantal van zijn hoofdpersonen. Dat is het geval bij Andrea (Niets), Maria Way in Het eiland en zijn demonen (1952) en Martin Soto in De bezonning (1963).
Literaire carrière en huwelijk
Zodra de verwoestende Spaanse Burgeroorlog eindigde, Laforet keerde terug naar Barcelona met het vaste voornemen om filosofie te gaan studeren. Hij voltooide die race echter niet noch zijn rechtenstudie, die hij in 1942 aan de Centrale Universiteit van Madrid begon. Die uitvallers vormden de opmaat voor de lancering van Niets in 1945, een literair debuut geprezen door critici en lezers. Zoals gezegd onderscheidt deze roman zich door de vertelstijl van het 'tremendismo', ingehuldigd door Camilo José Cela met De familie van Pascal Duarte.
Het volgende jaar, Carmen Laforet trouwde met Manuel Cerezales —journalist en literatuurcriticus—, met wie ze tot 1970 getrouwd was en vijf kinderen kreeg. In deze periode publiceerde hij vijf korte romans, drie verhalenboeken en twee reisgidsen (afgezien van de twee succesvolle romans die in de vorige paragraaf werden genoemd).
Met pensioen gaan uit het openbare leven en de nieuwste releases
Zeker, de auteur van Barcelona had geen brede literaire productie, waarschijnlijk vanwege de druk die gepaard ging met zo'n daverend en voortijdig succes. Ook zinspeelde de schrijver eind jaren zeventig op de eerste symptomen van de ziekte van Alzheimer. Daardoor werd hij steeds minder vaak in het openbaar gezien.
28 februari 2004, Carmen Laforet stierf in Majadahonda, Gemeenschap van Madrid; hij was 82 jaar oud. Voor haar dood verschenen de verhalen "Rosamunda" en "Al Colegio" in Spaanse verhalende bloemlezingen. verhalen van deze eeuw (1995) y moeders en dochters (1996).
andere publicaties
- literaire artikelen (1977), compilatie van al zijn tot nu toe gepubliceerde artikelen;
- ik kan op je rekenen (2003), correspondentie.
postume publicaties
- Brief aan Don Juan (2007), een boek dat alle korte verhalen van Laforet verzamelt;
- Romeo y Julieta (2008), een compilatie van al zijn romantische verhalen;
- Van hart en ziel (1947-1952) (2017), correspondentie.