Rozenchacel hij stierf op een dag als vandaag van 1994 in Madrid. Zijn werk is ingekaderd in de Spaanse literatuur in ballingschap na de burgeroorlog. Geboren in Valladolid, was jarenlang bijna onbekend en erkenning kwam haar al op hoge leeftijd. Tot zijn prozawerken behoren: Icada, Nevada, Diada, romans voor de tijd, essays zoals de bekentenis, een autobiografie Sinds zonsopgang of een trilogie bestaande uit Wonders buurt, Akropolis y Natuurwetenschappen. Met verschillende onderscheidingen zoals de Spanish Letters Award in 1987, de titel van doctor Honoris Causa of door de Universiteit van Valladolid in 1989 tot de gouden medaille voor verdienste in de schone kunsten, schreef hij ook poëzie. Van haar gaan deze geselecteerde gedichten als souvenir.
Rosa Chacel - Gekozen gedichten
De zeelieden
Zij zijn degenen die ongeboren op aarde leven:
volg ze niet met je ogen,
je harde blik, gevoed door stevigheid,
valt aan zijn voeten als hulpeloos huilen.
Zij zijn degenen die in de vloeibare vergetelheid leven,
alleen het moederhart horen dat hen schudt,
de polsslag van kalmte of storm
zoals het mysterie of het lied van een innemende omgeving.
Apollo
Bewoner van de brede portalen
waar de laurier van de schaduw de harp van de spin verbergt,
waar de academische platen,
waar de kisten en mute-sleutels,
waar het gevallen papier
bedekt het poeder met kwetsbaar fluweel.
De stilte gedicteerd door jouw hand,
de lijn tussen je lippen volgehouden,
je opperste neus ademt uit
als een briesje in de weilanden,
door twee hellingen die door de valleien van je borst lopen,
en om je enkels een spatie
bleek als de dageraad!
Eeuwig, eeuwig een universum naar jouw beeld!
Met je voorhoofd ter hoogte van je sokkel,
Afkomstig van lege rekenkunde zoals kloosters,
van onderdrukte luchten als een bloem tussen pagina's,
voor eeuwig! Ik zei, en sindsdien
voor eeuwig! zeggen.
Ik kus mijn stem, die uw mandaat uitdrukt,
Ik laat los en ga naar je toe, als een duif
gehoorzaam in zijn vlucht,
vrij in de kooi van uw wet.
Het spoor van je norm, in het basalt
van mijn donkere onschuld,
de passage van uw pijl voor altijd!
En tot het einde je trots.
Over mij, alleen eeuwig
uw mandaat van licht, waarheid en vorm.
In een korset van warme ingewanden...
In een korset van warme ingewanden
slaapt een ster, passiebloem of roos,
en daar de kuise Esther, de mysterieuze
Cleopatra en honderd andere vreemde koninginnen
met felle gebaren en onuitsprekelijke trucs
Ze nestelen tussen ruisende klimop.
Daar kookt de robijn die niet rust,
tokkelen op hun spider melica harpen.
Daar in de kelk van de donkere nacht
haar parels gieten de donkere nachtegaal.
Daar rust de trouwe leeuw van de dag.
In je verborgen sesamkluis
bewaak de kraan van fantasie
uit de kokende bron het zuivere vuur.
Koningin Artemis
Zittend, zoals de wereld, op je eigen gewicht,
de rust van de hellingen op je rok uitgestrekt,
de stilte en de schaduw van de zeegrotten
naast je slapende voeten.
Naar welke diepe slaapkamer wijken je wimpers?
bij het tillen zwaar als gordijnen, langzaam
zoals bruidssjaals of rouwdoeken...
tot welke vaste plant blijft verborgen voor de tijd?
Waar komt het pad dat je lippen ontdekken,
naar welke vleselijke kloof je keel afdaalt,
Welk eeuwig bed begint in jouw mond?
De wijn van de as zijn bittere alcohol ademt uit
terwijl het glas, met zijn pauze, de adem uitblaast.
Twee dampen verheffen hun geheime geuren,
ze worden overwogen en gemeten voordat ze in de war raken.
Omdat liefde verlangt naar haar graf in het vlees;
wil zijn dood in de hitte slapen, zonder te vergeten,
op het hardnekkige slaapliedje dat het bloed murmelt
terwijl de eeuwigheid klopt in het leven, slapeloosheid.
Een donkere, trillende muziek
Een donkere, trillende muziek
kruistocht van bliksem en trillers,
van kwade adem, goddelijk,
van de zwarte lelie en de eburoy-roos.
Een bevroren pagina, die durft niet
kopieer het gezicht van onverenigbare lotsbestemmingen.
Een knoop van avondstiltes
en een twijfel in zijn netelige baan.
Ik weet dat het liefde heette. Ik ben het niet vergeten,
noch dat serafijnse legioenen,
ze slaan de bladzijden van de geschiedenis om.
Weef je doek op de gouden laurier,
terwijl je de harten hoort neuriën,
en drink de nectar trouw aan je geheugen.
schuld
Schuld stijgt bij het vallen van de avond,
de duisternis verlicht haar,
schemering is hun dageraad...
Je begint de schaduw van ver te horen
als de lucht helder is, zelfs boven de bomen
als een blauwgroene pampa, intact,
en de stilte reist
de stille labyrinten van arrayanes.
De slaap zal komen: alert is slapeloosheid.
Voordat het donkere gordijn valt,
schreeuw tenminste, mannen,
zoals de metalen pauw die zijn klaagzang krijst
gescheurd in de tak van de araucaria.
Roep met meerdere stemmen,
jammer tussen de wijnstokken,
tussen de klimop en klimrozen.
Zoek beschutting in de blauweregen
met mussen en lijsters
omdat de golf van de nacht voortgaat
en de afwezigheid van licht,
en zijn onverbiddelijke gastheer
van zachte stappen, het gevaar...