Pierre reverdy was een Franse dichter geboren in Narbonne. Hij was een van de bezielers van de surrealistische beweging en Hij had een relatie met belangrijke kunstenaars en schrijvers als Picasso of Apollinaire. Hij stierf op een dag als vandaag in Solesmes in 1960. Dit is een selectie van gedichten om het te lezen, te onthouden of te kennen.
Pierre Reverdy - Selectie van gedichten
De wind en de geest
Het is een buitengewone hersenschim. Het hoofd, hoger dan die vloer, bevindt zich tussen de twee draden en strekt zich uit en blijft, niets beweegt.
Het onbekende hoofd spreekt en ik versta geen woord, ik hoor geen geluid - tegen de grond. Ik sta altijd voor me op het trottoir en ik kijk; Ik kijk naar de woorden die hij verder zal gooien. Het hoofd spreekt en ik hoor niets, de wind verspreidt alles.
O grote wind, spottend of somber, ik heb je dood gewenst. En ik verlies mijn hoed die jij ook nam. ik heb niets meer; maar mijn haat duurt voort, wee meer dan uzelf!
***
Harthardheid
Ik had je droevige gezicht nooit meer willen zien
Je ingevallen wangen en je haren in de wind
Ik ging cross country
Onder die vochtige bossen
Dag en nacht
In de zon en in de regen
Onder mijn voeten knarsten de dode bladeren
Soms scheen de maan
We hebben elkaar weer face to face ontmoet
Naar ons kijken zonder iets te zeggen
En ik had niet genoeg ruimte om nog een keer te gaan
Ik heb lange tijd vastgebonden tegen een boom gestaan
Met je verschrikkelijke liefde voor me
Meer radeloos dan een nachtmerrie
Iemand groter dan jij heeft me eindelijk bevrijd
Alle betraande blikken achtervolgen me
En deze zwakte waar je niet tegen kunt vechten
Ik vlucht snel naar het kwaad
Naar de kracht die zijn vuisten opheft als wapens like
Over het monster dat me met zijn klauwen uit je zoetheid rukte
Weg van de zachte en zachte beklemming van je armen
Ik adem op de top van mijn longen
Van land naar bos doorkruisen
Naar de wonderbaarlijke stad waar mijn hart klopt
***
Oog in oog
Hij stapt naar voren en de stijfheid van zijn schuchtere gang verraadt zijn evenwicht.
De looks verlaten je voeten niet. Alles wat in die ogen schijnt
van waar slechte gedachten opspringen, licht zijn aarzelende wandeling op.
Het gaat vallen.
Achter in de kamer staat een bekend beeld hoog. Je uitgestoken hand
gaat naar de jouwe. Hij ziet alleen dat; maar plotseling struikelt hij
tegen zichzelf.
***
afgunst
Vage bonte visie in zijn hoofd, je loopt weg van de mijne. Bezit de sterren
en de dieren van het land, de boeren en vrouwen om ze te gebruiken.
De oceaan heeft hem op zijn kop gezet, de zee heeft mij op zijn kop gezet, en hij was het die alle postzegels ontving.
Borstel het puin dat hij vindt lichtjes, alles is geordend en ik voel me
mijn zware hoofd verpletterde de fragiele stengels.
Als je had geloofd, het lot, dat ik kon vertrekken, zou je me vleugels hebben gegeven.
***
Nocturno
De straat is helemaal donker en het station heeft zijn sporen niet nagelaten.
Ik had graag naar buiten willen gaan en ze houden mijn deur vast. Toch daarboven
iemand kijkt toe en de lamp is uit.
Terwijl de reverbs niets anders zijn dan schaduwen, zijn de aankondigingen
ze gaan verder langs de palissaden. Luister, je kunt de stap van niemand horen
paard. Echter, een gigantische ridder snelt over een
danseres en alles is verloren draaiend, achter een braakliggend terrein. Alleen de nacht
weten waar ze elkaar ontmoeten. Als de ochtend komt, zullen ze zich kleden
zijn schitterende kleuren. Nu is alles stil. De lucht flikkert en de maan
het verbergt zich tussen de schoorstenen. De domme en nietsziende politieagenten
ze houden de orde.
***
Horizon
Mijn vinger bloedt
Met de
ik schrijf je
De heerschappij van de oude koningen is voorbij
De droom is een ham
zwaar
Dat hangt aan het plafond
En de as van je sigaar
Bevat al het licht
In de bocht in de weg
De bomen bloeden
De moordende zon
Verdomme de dennen
En degenen die door de natte weide gaan
De middag viel de eerste uil in slaap
ik was dronken
Mijn slappe ledematen hangen daar
En de hemel houdt me vast
De lucht waarin ik elke ochtend mijn ogen was
Bron: Web de Tot halve stem