De autobiografie van Phil Collins: "Ik ben nog niet dood"

“Misschien ben je een fan of misschien ben je nieuwsgierig naar die zwaargewicht die zo'n dertig jaar geleden in de hitlijsten bleef staan. Ik heet u in ieder geval welkom. Dat staat op de achterkant van deze autobiografie van 452 pagina's die Phil Collins, de mythische Britse drummer en zanger (1951), zojuist heeft gepubliceerd. Het is sinds 20 oktober te koop.

Dus je meest onvoorwaardelijke bewonderaars (onder wie ik mezelf voor die dertig jaar reken) hebben we geluk. Wie kan getuigen van de emotie van zijn kunst live -onvergetelijk concert dat ik zag in Las Ventas in 1994-, we zullen die muziek altijd boven elke clair-obscur in je leven plaatsen. We hebben ze allemaal. En ik wil dit artikel graag opdragen aan een vriend, misschien wel een van die meest toegewijde fans. Het is voor jou, Marijose.

De markt staat vol met biografieën en autobiografieën van muzikanten. Nu breekt Bruce Springsteen het en aandacht voor degenen die de planken gaan overspoelen met de dood van Leonard Cohen. Maar degene die nog leeft, en dit in de titel wil benadrukken, wel Phil Collins. Laat het vele jaren zo zijn.

Ik ben nog niet dood wordt beschreven als een kroniek waarin de muzikant de kaarten op tafel legt en haarloos spreekt in de taal van liedjes, concerten, successen en mislukkingen. Ook zijn persoonlijke leven: zijn drie huwelijken, zijn kinderen, zijn echtscheidingen, zijn gezondheidsproblemen en alcohol in de afgelopen jaren ... Hoe dan ook, alles wat een leven zo vol succes en erkenning heeft omgeven dat het mogelijk verre van een echt bestaan ​​is.

Het merkwaardige van mijn puberteit van luisteren en aanbidden, met de hormonen die werden afgevuurd, Duran Duran of Spandau Ballet, is dat deze kleine muzikant zonder aarzelen binnenglipte, een klein ding in het algemeen en met een eigenaardige stem. Garbancito Nu roept een vriend hem ... Niets te maken met de blonde engel die Simon Le Bon was of de zeer elegante stem en plant van Tony Hadley. Daarnaast speelde hij ook de drums, met hoe verborgen de armen altijd tussen zoveel gitaarmakende goden en divo's bij de microfoon lopen.

Er moet dus iets zijn geweest - en moet - Collins hebben, zodat hij toen en nu al een van de meest vooraanstaande kunstenaars van de twintigste eeuw is geworden. Es een van de weinige muzikanten die meer dan honderd miljoen platen heeft verkocht. Hij heeft het zowel als lid van een groep als in een solocarrière gedaan. Heeft gewonnen Grammy's, Golden Globes en een Oscar in 1999 voor Best Song, van de soundtrack van Tarzan met al zijn thema's. Maar er zijn talloze bijdragen aan meer soundtracks, samenwerkingen met de beste muzikanten ter wereld (Eric Clapton, Sting, Mark Knophler, David Crosby ...).

https://www.youtube.com/watch?v=SzawZe84b4M

Hij begon met drummen sinds hij een drum kreeg, bijna voordat hij kon lopen. Ik had grote bewondering voor Ringo Starr en de culturele explosie in Londen van de jaren 60 was de beste plek om het vak te leren. En hij deed het goed, want op 19-jarige leeftijd slaagde hij erin hem te bereiken via George Harrison, die hem de leiding gaf over de percussie voor een compilatie van Beatles-liedjes.

Vervolgens een advertentie op zoek naar "een drummer die gevoelig is voor akoestische muziek" en de deuren werden geopend om het hart van het ritme naar Genesis te brengen. Hij nam het stokje over van zanger Peter Gabriel toen hij de toch al mythische formatie verliet en gewoon niemand Gabriël miste. En dan al het succes in de wereld.

Onderweg heeft hij die drie huwelijken en bijna zijn leven verlaten. Het begon met hem mis te gaan toen hij de drums verruilde voor de microfoon. Hij verliet Genesis in 1996, maar het was nooit meer hetzelfde. Door de jaren heen is het gebruik van steroïden, problemen in de wervels, ellebogen met beknelde zenuwen en veel later 60% van het gehoor verloren gegaan. En is dat meer dan een halve eeuw drummen zijn betaald. Als klap op de vuurpijl, en ook op het laatste moment, alcohol.

Maar iemand die zoveel heeft bereikt en het bijna heeft verloren, kan niet worden verslagen. En daarvoor is het het beste om het te vertellen, een nieuwe baan aan te kondigen en terug te keren naar het podium. Bovendien heeft hij de drumstokken doorgegeven aan wie hij maar kon: zijn 16-jarige tienerzoon Nicholas, die ongetwijfeld het bloed van zijn vader draagt. Zijn concerten volgende zomer zijn al uitverkocht, maar misschien ben je op tijd om het te zien. En zo niet, dan is er deze autobiografie. Ik ben van plan er van te genieten en niet te stoppen met luisteren naar dit liedje.