Waarom bibliothecaris zijn niet zo cool is als het klinkt

Onlangs las ik dat volgens een enquête een op de twee Britten bibliothecaris wil worden en dat dit beroep het tweede meest gewilde beroep is, alleen na dat van schrijver. Als bibliothecaris stelde ik mezelf die vraag die me zo vaak werd gesteld toen ik in Beijing werkte en ik zei wat ik doe: Echt waar?

Ik heb de toon van die vraag nooit begrepen, en ik weet absoluut niet hoe ik de gegevens uit die enquête moet halen. Wat ik wel kan zeggen, is dat de bibliothecarisbaan niet zo cool is als je denkt.

Iemand zal na het lezen van deze lead denken dat ik in de geest van ben gekomen grijns, maar toen ik de grens met mijn klasgenoten zag, moest ik nadenken over wat ons allemaal bezighield op die foto op de dag dat we ons inschreven voor Documentatie.

Bibliothecaris zijn is een beroep uitoefenen dat werd gedefinieerd door de Mesopotamiërs, dus we hebben meestal een tijdje, omdat dit een bron van trots is. Deze gegevens kenden we natuurlijk niet toen we begonnen.

Maar laten we tot de kern van de zaak komen: ik ga er zoals altijd omheen. Er zijn twee redenen waarom iemand zegt bibliothecaris te willen worden: a) het is een rustige baan; b) werken met boeken.

Het is een rustige baan

Nou, het is relatief stil. Als je het natuurlijk vergelijkt met een SEH-arts. Maar als iemand verwacht rustig aan de balie te blijven lezen (meer dan een uitgebreid beeld van de bibliothecaris) zonder door iemand gestoord te worden, en van tijd tot tijd opstaat om wat boeken te bestellen, hebben ze het mis.

Bij het loket bevind je je aan de voet van de canyon en komen gebruikers aan, geliefd en gevreesd volgens hun aard. Dus wat ze ook zijn, de bibliothecaris zit niet stil te lezen en te kijken, hij moet zijn sociale en managementvaardigheden inzetten om hen van dienst te zijn.

Het is te vinden bij gebruikers die om gemakkelijke dingen vragen, die ook prettig en vriendelijk zijn. Maar er zijn ook ondraaglijke en pedante die de werkdag verbitteren voor de meest geduldige professionals.

Een echt geval om het laatste te illustreren: een gebruiker komt naar de balie en zegt tegen de bibliothecaris: «Koning Alfonso XIII bood in 1928 een diner aan in Sevilla voor een groep acteurs. Ik wil het dinermenu weten ».

Ik weet niet meer of dat de datum was, maar dat was het verzoek. Het menu voor dat diner. De bibliothecaris bij wie dit gebeurde, zocht, totdat ze hem ten slotte vriendelijk vroeg om naar een bestand te gaan waar ze, als ze niet verloren waren gegaan, gegevens over die gebeurtenis zouden hebben.

Denk niet dat de gebruiker vriendelijk was, hij noemde haar onder meer incompetent.

Je werkt met boeken

En bij boeken denken we aan literatuur en denkwerken: geschiedenis, filosofie, filologie ... en het is hier dat degenen onder ons die de trance doormaken van het bestuderen van bibliotheekwetenschap (een lelijk woord dat niet langer wordt gebruikt), we glimlachen met een zekere arrogantie tegenover filologen, historici of filosofen die besluiten ons terrein op te springen.

In een bibliotheek is alles aanwezig en als je met bepaalde vragen wordt geconfronteerd, is het nutteloos om zelfs de meest onbekende auteur van de generatie van de 50 te kennen of om de eindeloze opeenvolging van oorlogen en revoluties in het XNUMXe-eeuwse Spanje te kennen.

Om dit te illustreren geef ik u nog een ander reëel geval: in mijn stad is er een bibliothecaris die, na het sluiten van de gemeentelijke instelling waar hij werkte, hem naar de bibliotheek heeft verhuisd omdat de man heel goed schrijft en veel weet van literatuur. Hij is momenteel de meest ongemotiveerde persoon die iemand in een baan kan vinden en hij brengt een half jaar door met ziekteverlof als gevolg van depressie.

Het is de taak van een bibliothecaris om een ​​instelling te leiden die ervoor moet zorgen dat de burger toegang heeft tot kennis en cultuur, van literatuur tot wiskunde, techniek, filosofie of recht.

Dus de bibliothecarisbaan, voor degenen die het willen doen omdat ze op een van deze manieren denken, nee, het is niet zo cool.