Octavio Paz. 6 gedichten om hem te gedenken op de verjaardag van zijn dood

Octavio Paz overleden een dag als vandaag van 1998 en Coyoacán, Mexico, zijn geboorteland. Een van de meest bekende en erkende Latijns-Amerikaanse dichters, het was ook een geweldige essayist. Ze schonken hem de Nobelprijs voor literatuur en 1990. In zijn geheugen herstel ik 6 van de gedichten van zijn omvangrijke en zeer gevarieerde werk dat uit talrijke gedichtenbundels en essayboeken bestaat.

Octavio Paz

In de vroege 30 jaar publiceerde zijn eerste gedichten in het tijdschrift Traliewerk. En later zal hij ook nog wat like regisseren Werkplaats o Verloren zoon, al in de jaren 40. Bij een bezoek aan Spanje hield hij zich bezig met republikeinse intellectuelen en met Pablo Neruda, die grote invloeden op zijn werk waren. Het is in het decennium van de jaren 50 wanneer hij publiceert 4-titels belangrijk: Voorwaardelijke vrijlating, Het labyrint van eenzaamheid, Adelaar of zon?En De boog en de lier. En onder zijn essayboeken is het de moeite waard om te benadrukken, om enkele voorbeelden te geven, Quadrivium, Toponemes, Overgegaan duidelijk o De dubbele vlam. In 1981 ontving de Cervantes Award.

6 gedichten

Sonnet III

Van de groene vreugde van de lucht
Lichten herstel je dat de maan verliest
omdat het licht uit zichzelf zich herinnert
bliksem en herfst in je haar.

De wind drinkt de wind in zijn beweging,
verplaats de bladeren en hun groene regen
maak je schouders nat, je rug bijt
en het kleedt je uit en brandt en geeft yelo terug.

Twee zeilen ontvouwden zich
je twee borsten. Je rug is een stortvloed.
Je buik is een versteende tuin.

Het is herfst in je nek: zon en mist.
Onder de groene puberhemel
je lichaam geeft zijn liefdesbedrag.

***

Tussen gaan en blijven

Tussen vertrekken en blijven twijfelen de dag,
verliefd op zijn transparantie.
De cirkelvormige middag is al in de baai:
in zijn stille beweging schommelt de wereld.
Alles is zichtbaar en alles is ongrijpbaar,
alles is dichtbij en alles is onaantastbaar.
De papieren, het boek, het glas, het potlood
ze rusten in de schaduw van hun namen.
Klop van de tijd die zich herhaalt in mijn tempel
dezelfde koppige lettergreep van bloed.
Het licht maakt de muur onverschillig
een spectraal theater van reflecties.
In het midden van een oog ontdek ik mezelf;
Hij kijkt me niet aan, ik kijk me in zijn ogen.
Het moment verdwijnt. Zonder te bewegen,
Ik blijf en ik ga: ik ben een pauze.

***

Jouw ogen

Je ogen zijn het vaderland
van de bliksem en de traan,
stilte spreken,
stormen zonder wind,
zee zonder golven, gevangen vogels,
slapende gouden beesten,
slechte topaas als de waarheid,
herfst in een bos open plek
waar het licht op de schouder zingt
van een boom en alle bladeren zijn vogels,
strand die ochtend
vind sterrenbeelden,
mand met vuurvruchten,
liegen dat voedt,
spiegels van deze wereld,
deuren van het voorbije,
rustige pulsatie van de zee 's middags,
absoluut knipperend, woestenij.

***

krabbel

Met een brok steenkool
met mijn gebroken krijt en mijn rode potlood
teken je naam
de naam van je mond
het teken van je benen
op niemands muur

Bij de verboden deur
graveer de naam van je lichaam
tot mijn scheermesje
bloed
en de steen schreeuwt
en de muur ademt als een kist

***

stilzwijgen

Evenals de achtergrond van de muziek
een briefje ontspruit
dat terwijl het vibreert, het groeit en dunner wordt
totdat het in andere muziek stom wordt,
komt voort uit de bodem van stilte
nog een stilte, scherpe toren, zwaard,
en stijgt en groeit en schorst ons
en terwijl het stijgt, vallen ze
herinneringen, hoop,
de kleine leugens en de grote,
en we willen schreeuwen en in de keel
de kreet verdwijnt:
we stromen in stilte
waar de stiltes zijn stom.

***

Twee lichamen

Twee lichamen van aangezicht tot aangezicht
soms zijn het twee golven
en de nacht is oceaan.

Twee lichamen van aangezicht tot aangezicht
het zijn soms twee stenen
en de woestijnnacht.

Twee lichamen van aangezicht tot aangezicht
ze zijn soms wortels
's nachts verbonden.

Twee lichamen van aangezicht tot aangezicht
het zijn soms scheermessen
en de bliksemnacht.

Twee lichamen van aangezicht tot aangezicht
het zijn twee sterren die vallen
In een lege lucht


Wees de eerste om te reageren

Laat je reactie achter

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

*

  1. Verantwoordelijk voor de gegevens: Miguel Ángel Gatón
  2. Doel van de gegevens: Controle SPAM, commentaarbeheer.
  3. Legitimatie: uw toestemming
  4. Mededeling van de gegevens: De gegevens worden niet aan derden meegedeeld, behalve op grond van wettelijke verplichting.
  5. Gegevensopslag: database gehost door Occentus Networks (EU)
  6. Rechten: u kunt uw gegevens op elk moment beperken, herstellen en verwijderen.