Na het donker. Een perfecte roman om te beginnen met Haruki Murakami.

Murakami Het is een van die auteurs die een zeker respect opwekken bij degenen die hun werk niet kennen. De romans van de Japanse schrijver staan ​​bekend als verwarrend, pretentieus en vreemd. Bij het gebruikelijke misverstand dat lezen is (waarbij we de woorden van iemand anders onjuist interpreteren) moeten we tenslotte de duidelijke culturele verschillen. De Japanners denken noch voelen als de Europeanen. Dit komt tot uiting in de behoefte aan aantekeningen in uw boeken om termen als uit te leggen Hikikomori, otakueen kokoro.

Maar om in het verhaal van Haruki Murakami het is veel gemakkelijker dan het misschien klinkt. En in de meeste gevallen een heel prettige ervaring. Hiervoor raad ik de korte roman aan Na zonsondergang (ア フ ー ー ダ ー ク Afuta Daku in het Japans), genoemd naar jazz liedje Vijf plekken in het donkerdoor Curtis Fuller. Dit stuk doordringt het iets meer dan 240 pagina's van een roman die ons zacht maar krachtig bij de hand door de levendige Tokyo-avond. In het ergste geval helpt het ons om te weten of we het al dan niet eens zijn met de auteur. Zelfs indien de meesten zullen verliefd worden op de droomwereld van Murakami.

Jazz, katten en duisternis

Grote arcades vol jeugd. Luide elektronische geluiden. Groepen universiteitsstudenten die terugkeren van een feestje. Tieners met geverfd blond haar en stevige benen die onder de minirok vandaan gluren. Griffiers in pakken rennen over het kruispunt om de laatste trein niet te missen. Zelfs nu blijven de claims van karaoke je vrolijk uitnodigen. […] We zijn aan het einde van de herfst. De wind waait niet, maar de lucht is koud. Binnen zeer korte tijd begint een nieuwe dag.

Met deze zinnen leidt Murakami ons erdoorheen de straten van tokyo. De roman ontvouwt zich tijdens een enkele nacht, in de derde persoon, en met een cinematografische taal, alsof we de actie door een camera zagen. Aan de andere kant tonen de hoofdstukken, in plaats van de naam, een klok die de tijd aangeeft waarop de gebeurtenissen plaatsvinden.

Het verhaal begint wanneer Mari asai, een negentienjarige student, is het daarmee eens Takahashi tetsuya, jazzmuzikant, bij de koffie bij Denny's. Al snel ontdekken ze dat ze elkaar eerder hadden ontmoet, tijdens een dubbele date waaraan zijn zus deelnam, eri asai. Als resultaat van deze ontmoeting zal Mari verschillende ervaringen met andere mensen beleven, kennelijk toevallig, terwijl haar zus in een wereld blijft die dichter bij dromen dan bij werkelijkheid staat.

Dit is de verhaallijn van de roman, die er niet zo veel toe doet. Wat het verhaal gedenkwaardig maakt, zijn de lengte en charismatische dialogensamen met zijn donker wereld van bitterzoet verval. Allemaal versierd met jazz (Murakami is een verklaarde muziekliefhebber), meisjes met gekleurd haar, en katten. Ik raad aan om niet meer te zoeken naar meer informatie over zijn betoog en ons te laten verrassen door het verhaal zelf.

Twee kanten van dezelfde munt

Voor mensen zijn herinneringen de brandstof waarmee ze kunnen blijven leven. En voor het behoud van het leven maakt het niet uit of die herinneringen het waard zijn of niet. Ze zijn eenvoudige brandstof.

Lezen Na zonsondergang Het is alsof je twee boeken afwisselend leest die uiteindelijk aan elkaar gerelateerd zijn. De eerste toont de manieren van het nachtleven van Tokio, de kleine ellende van de zielen die in de Japanse hoofdstad roeren, samen met dialogen over wat het beste gerecht is in een restaurant dat uit films lijkt te zijn Pulp Fiction. Deze gesprekken, hoewel ogenschijnlijk triviaal, laten ons geleidelijk weten hoe de personages zijn:

"Ik ben klein, ik heb een kleine borst, mijn haar zit vol wervelingen, mijn mond is te groot en bovendien heb ik bijziendheid en astigmatisme."

Kaoru lacht.

"Mensen noemen dat 'persoonlijkheid'. Ieder is zoals het is.

Het andere boek is veel meer complex en donker. De dialogen maken plaats voor nauwkeurige beschrijvingen die ons laten zien wat Eri Asai doet, of misschien droomt. Deze passages storen de lezer, maar wekken wel zijn nieuwsgierigheid op. Ze zijn allemaal gebaseerd op het volgende citaat:

Het masker combineert, in gelijkwaardige doses, magie en functionaliteit. Ze hebben het ons vanaf de oudheid samen met duisternis nagelaten, het is ons vanuit de toekomst met licht toegezonden.

Wat in de context van de roman symboliseert man schok, die het mythologische en historische erfgoed van zijn afkomst draagt, met de moderne wereld. Tegenwoordig is er niet langer het unitaire idee van het zelf, dus in zwang vóór de XNUMXe eeuw. Het menselijk zelfbewustzijn is verdeeld, en het masker stelt een van die delen van ons zelf voor, degene die alle andere verbergt.

Kortom: iedereen kan iets interessants vinden in de roman, of het nu een van de gezichten is, de andere of beide. Voor dit alles, en nog veel meer, raad ik ten zeerste aan om te lezen Na zonsondergang de Haruki Murakami.