Een goed vertelde roman kan vele gezichten hebben. In onze tijd is multiperspectivisme erg in de mode, zowel in literatuur als in film en televisie. Deze bron wordt constant gebruikt in Once Upon a Time (televisie) en in Game of Thrones (roman). Soms kan een ogenschijnlijk minder belangrijk en irrelevant personage zelfs interessanter zijn dan het hoofdpersonage en mooie gevoelens verbergen en zelfs de slechterik kan een traumatisch verleden hebben.
Sommige XNUMXe-eeuwse schrijvers houden van Benito Pérez Galdós had een denkbeeldige karakters dat ze in sommige romans slechts bijpersonages waren en in andere de hoofdrolspelers, zoals bij Rosalía Pipaón, de hoofdrolspeler van La de Bringas en een personage met antagonistische ondertoon in Tormento.
Hetzelfde apparaat is door veel romanschrijvers van onze tijd gebruikt, zoals Johanna Lindsey, in haar romans, en andere auteurs zoals Stephenie Meyer, die verhalen schreef vanuit het oogpunt van Eduard Cullen, en Kiera Cass, die ook een verhaal publiceerde vanuit het oogpunt van het mannelijke personage in de roman De selectie (uitgelegd in de eerste persoon door de hoofdpersoon).
Soms zijn er echter auteurs die beslissen een vergeten personage heroveren uit een roman of verhaal geschreven door een andere autor. Dit gebeurt in Penelope en de twaalf dienstmeisjes door Margaret Atwood, Rhett Butler door Donald Mccaig, Vrijdag of de Pacific-ledematen door Michael Tournier, onder anderen. Het meest opmerkelijke verhaal is de herinterpretatie van een van Emma Zunz 'personages, de zeeman, die verschijnt als een nonchalant personage dat Emma gebruikt om haar doelen te bereiken, een grof en grof personage. Een verteller pakt dit personage op en schrijft een verhaal waarin hij verliefd is op Emma en haar probeert te vinden.