Augustus is voorbij en daarmee de helse hitte. Ik heb ze tegelijkertijd doorstaan intensiteit en lichtheid in mijn lezingen. Dat wil zeggen, met vuur, bloed en misdaad op de zwartste dagen van zweet. En met romances, grillen en erotiek in de zachtere. Er zijn meer boeken en herlezingennatuurlijk, maar hij moest kiezen. Dus daar zijn ze de 3 zwartste in deze eerste aflevering.

Er zijn drie zeer internationale titels die een Amerikaan, een Italiaan en een Fransman.

Geen kraaien - John Hart

De Amerikaan John Hart was deze winter bij me gebleven toen ik las Verlossing. Toen kreeg ik te pakken De koning van leugens, wat me niet overtuigde. Nu is het dit geweest Geen kraaienDat ja, hij had weer gelijk. ik vind hem leuk stijl van deze schrijver, zijn proza ​​en zijn karaktercreatie heel diep. In deze roman keert hij terug om een goed plot en die karakters vallen ook op.

Een kleine gemeenschap geschokt door de verdwijning van een meisje. Een jaar later, john merrimon, zijn 13-jarige broer, ziet hoe door de tragedie zijn moeder verzonken is in depressie en drugs en ook zijn vader doet verdwijnen. Helemaal vastbesloten om haar te vinden, of in ieder geval op zoek naar haar, hij is toegewijd om alleen te onderzoeken, met de hulp van een vriend en ook met de collusie van de politieagent verantwoordelijk voor de zaak, de detective Clyde jagen.

Hunt, ook geobsedeerd door de zaak, heeft voor zijn controles en zijn eigen obsessie, waardoor hij emotioneel betrokken raakte met gemengde gevoelens jegens de moeder van de jongen. Het uiterlijk van een ex-gevangene reusachtig en gestoord, een verontrustend verkeersongeval waarvan de jongen getuige is en de verdwijning van een ander meisje ze maken de zaken uiteindelijk ingewikkelder. En er beginnen veel verdachten te zijn.

Dit is hoe je zelfmoord pleegt - Mirko Zilahy

Debuutroman van deze Italiaanse schrijver, ik had het lange tijd in mijn portefeuille en kon het eindelijk nemen. En eerlijk gezegd Ik had meer verwacht, hoewel het altijd goed is om er rond te lopen Rome hoe dan ook. Hier erg regenachtig, donker en met een afschuwelijk monster dat de bijnaam de Sombra die hun ondergrondse wereld bevolkt. Maar curator Enrico Mancini en zijn team blijven voordat ze arriveren.

Mancini, de typische Europese politieagent die cursussen heeft gevolgd over crimineel profileren bij de FBI, is ook de klassiek stereotype van een man die wordt achtervolgd door het verlies van zijn vrouw aan kanker. Hij is op zijn ergst, hoewel de zijne team, bekwaam en effectief, het blijft aan uw zijde.

Maar noch het verhaal, noch de omgeving, noch de resolutie bereiken dat punt Dat brengt me ertoe een boek te sluiten, te zuchten en tevreden te knikken. Misschien is het te grimmig en wordt er meer verwacht van een hoofdpersoon die het beter kan. Je kunt ook vergelijkingen met andere Italiaanse politieagenten met veel meer charisma-achtigheid niet vermijden Schiavone of Ricciardi, om slechts twee voorbeelden te geven. Maar misschien is dat je gewoon moet geven een andere kans.

Domino Effect - Olivier Norek

Zeer goed deze roman van deze luitenant van de Franse gerechtelijke politie. Hoe het laat zien als de echte agenten zwart schrijven. Ze hoeven alleen maar de realiteit te nemen en hun naam te veranderen. Perfecte versnellingsstructuur. Een alter ego van de hoofdrolspeler, de kapitein Victor Cost (van wie trouwens Ik heb een kus genomen), zonder fanfare, buitensporige ondeugden of persoonlijke martelingen, gewoon erg moe van die duistere realiteit die hij elke dag ziet. EEN team ook heel echt, met zijn kameraadschap, zijn instinct om zijn partner te beschermenrivier en zijn morele conflicten.

een zeer goed gebouwd perceel met zeer goede karakters, plus een felle kritiek op het gerechtelijk apparaat en vooral van gevangenissen. En dat domino-effect dat optreedt in de beslissingen en acties die iedereen doorkruisen. Naar boven, vloeiende verhalen en dramatische hobbels en wendingen zonder concessies.