Leopoldo Helaas, Clarín

Leopoldo Alas, beter bekend onder zijn alias, Clarín, was een Spaanse schrijver met een zeer omvangrijk en bronnenrijk werk. De meeste academici vallen samen en plaatsen hun literaire creatie op het hoogtepunt van de illustere Benito Pérez Galdós. In feite, De regent (1885), wordt beschouwd als een van de belangrijkste romans van de Spaanse literatuur van de XNUMXe eeuw.

Bovendien was Clarín een vooraanstaand journalist, jurist en criticus op het gebied van politiek, religie en literaire theorie. Onder zijn artikelen en essays benadrukt hij zijn toewijding aan de sociaal-politieke kwesties van zijn tijd en de invloed van Krausistisch idealisme op zijn filosofische denken. Daarom is een alomvattende benadering nodig om de majesteit van deze intellectueel te begrijpen.

Biografie

Geboorte en kindertijd

Leopoldo Enrique García-Alas y Ureña werd geboren in Zamora, Spanje, op 25 april 1852. Bij zijn geboorte was zijn vader —Genaro García-Alas— gouverneur van de stad. Niettemin, de Asturische wortels van zijn voorouders (vooral die van zijn moeder, Leonora) hadden grote invloed op zijn toekomstige creaties.

Op zevenjarige leeftijd werd hij ingeschreven aan het jezuïetencollege van het San Marcos-klooster in León. Daar, de kleine Leopoldo viel op door zijn goede cijfers, discipline en gehechtheid aan het geloof, tot op het punt beschouwd te worden als een modelstudent. Ondertussen ontwikkelde hij zijn liefde voor brieven tijdens zijn verblijf in het ouderlijk huis in Oviedo.

Een vroegrijpe jongen

De nog pre-adolescente Leopoldo had al auteurs van de omvang van Cervantes of Fray Luis de León. De mate van vroegrijpheid was zodanig dat met slechts elf jaar zijn toelating tot de voorbereidende leerstoelen van de Universiteit van Oviedo. Waar hij les kreeg in rekenen, christelijke leer, ethiek, filosofie, Latijn en natuurwetenschappen.

Evenzo sloot hij in dat huis van studies vriendschap met toekomstige schrijvers als Tomás Tuero, Pío Rubín en Armando Palacio Valdés. In 1869 behaalde hij een bachelordiploma. Twee jaar later verhuisde hij naar Madrid om als jurist te promoveren. In de hoofdstad ontmoette hij opnieuw zijn vrienden uit Oviedo en begon de bijeenkomst van de Bilis Club te bezoeken.

Benadering van krausisme

Garcia-helaas leerde de voorschriften van het krausisme en seculier liberalisme tijdens het afronden van zijn doctoraat dankzij de voorzitters van Nicolás Salmerón en Adolfo Camus. De laatsten waren op hun beurt prominente krausisten en discipelen van de filosoof Julián Sanz del Río, die de ideologische basis legde voor de oprichting van de Institución Libre de Enseñanza.

Eerste journalistieke werken

Naast zijn academische verplichtingen, diende de jonge Leopoldo als medewerker van de krant Solfeggio, opgericht en geregisseerd door Antonio Pérez Sánchez. Deze krant, opgericht in 1875, kwam heel discreet naar voren als spreekbuis voor het republikeinisme. Een jaar eerder was de Eerste Republiek Spanje gevallen na de staatsgreep van Manuel Pavía, waarmee de monarchale restauratie begon.

De directeur Solfeggio hij drong er bij al zijn redacteuren op aan de naam van een muziekinstrument te gebruiken. Om deze reden begon Leopoldo García-Alas te tekenen onder het pseudoniem "Clarín" zijn column getiteld "El Azotacalles de Madrid". Daarin schreef hij poëzie samen met politieke kritiek die behoorlijk controversieel werd, terwijl hij genadeloos de nieuwe heersende elite aanviel.

Doctoraat in burgerlijk en kerkelijk recht

In 1876 schreef Clarín zijn eerste verhalen voor de Asturias Magazine, geregisseerd door een andere van zijn goede vrienden, Félix Aramburu. Twee jaar later verscheen het enige boek met zijn echte naam: zijn proefschrift getiteld Wet en moraal. Echter zijn academische verdiensten waren niet voldoende om een ​​leerstoel aan de Universiteit van Salamanca te bekleden.

Het belangrijkste obstakel voor zijn leerambities werd belichaamd door de graaf van Toreno, ooit het doelwit van harde kritiek van Clarín en minister van Openbaar Onderwijs in die tijd. In ieder geval, de Universiteit van Zaragoza benoemde hem in 1882 tot hoogleraar politieke economie en statistiek. Datzelfde jaar - 29 augustus - trouwde ze met Onofre García-Argüelles.

De professor

In 1883 ontving Clarín bij koninklijk besluit de leerstoel Romeins recht aan de Universiteit van Oviedo. In zijn onderwijswerk onderscheidde hij zich door zeer nauwgezette evaluatiestrategieën en pedagogische methoden waarvan de hoofdtaak was om analyse op gang te brengen in plaats van uit het hoofd te leren. Ondanks dat hij erg streng was, wekte hij grote bewondering bij zijn studenten en collega's.

Consolidatie als de grootste criticus van zijn tijd

Tegen die tijd werd hij al zeer gerespecteerd als politiek analist en literair criticus. De geschriften van Clarín werden gekenmerkt door hun scherpte, waardoor ze erg populair waren (terwijl ze tegelijkertijd hun lijst met vijanden uitbreidden). Bijna al zijn artikelen werden gepubliceerd in media zoals The Impartial, Komisch Madrid y IllustratieOa.

Ondertussen werd in 1884 het eerste deel van De regent, zijn meesterwerk (het tweede deel werd het volgende jaar uitgebracht). Dankzij zijn enorme werkvermogen kon hij zijn onderwijswerk combineren met zijn krantenartikelen. plus de uitwerking van verhalen en romans. In totaal publiceerde Clarín tot het einde van zijn leven meer dan tweeduizend opiniestukken.

Afgelopen jaren

Tijdens de jaren 1890 onderging Clarín een spirituele en persoonlijkheidstransformatie. Bovendien identificeerde hij zich op dat moment niet volledig met een van de sociale klassen in Spanje. Natuurlijk stopte deze omstandigheid niet met zijn werk, waarvoor hij zijn literaire creatie voortzette door middel van verschillende verhalen en zelfs een toneelstuk, Teresa (Het resulteerde in een enorme mislukking).

Met de komst van de XNUMXe eeuw stemde Clarín ermee in een vertaling te maken die hem maanden kostte -Werkendoor Émile Zola - zelfs toen de symptomen van haar ziekte erger werden. Ten slotte was de diagnose niet bemoedigend: darmtuberculose in een vergevorderd stadium (op dat moment ongeneeslijk). In consecuense, Leopoldo Alas stierf in Oviedo op 13 juni 1901; hij was 49 jaar oud.

Werk

novelas

U kunt de roman hier kopen: Geen producten gevonden.

La Regentes (1884-1885)

Het bekendste werk van Clarín is zeer uitgebreid, gevuld met verschillende vlakken en complementaire karakters. Het heeft een verhaal gebaseerd op de stroom van de herinneringen van de hoofdrolspeler, waarbij overspel het centrale thema is. Daarom wordt het vergeleken met werken zoals Madame Bovary, door Flaubert, Anna Karenina, van Tolstoï, Of neef Basilio, door Eça de Queiroz of De verovering van Plassansdoor Zola.

Aan de andere kant is de beschrijving van de provinciale omgeving zeer gedetailleerd, met duidelijke kenmerken van naturalisme en een zelfbewuste roman. Daarnaast, Clarín slaagde erin zijn interesse in ethische kwesties (krausistas) te weerspiegelen. Tegelijkertijd nemen lezers de gevoelens van de personages en de kenmerken van de samenleving van die tijd volledig waar.

Andere romans van Clarín

• bergafwaarts (1890-1891).
• Pelayo's knuffel (1889).
• Zijn enige zoon (1890). Het was zijn langste roman.

Compilaties van politieke, artistieke en literaire kritiek

• Clarín Solos (1881).
• Literatuur in 1881 (1882).
• Verloren preek (1885).
• Nieuwe campagne (1887).
• Essays en tijdschriften (1892).
• Koetjes en kalfjes (1894).

verhalen

U kunt het boek hier kopen: De Heer en de rest zijn verhalen

• Tot ziens, lam!; Tot ziens, Cordera!.
• Love'è furbo.
• Bourgondië.
• Morele verhalen.
• Cuervo.
• Van de Commissie.
• Dubbel via.
• Dokter Angelicus.
• Don Paco uit de verpakking.
• Mevrouw Berta.
• Twee wijze mannen.
• Het hoestduo.
• De haan van Socrates.
• De Heer en de rest zijn verhalen.
• Dr. Pértinax.
• Het boek en de weduwe.
• De oudere beer.
• De hoed van de priester.
• Op de trein.
• Bij de apotheek.
• Medaille ... kleine hond.
• Pijp.
• Bedrog.
• Trommel en doedelzakken.
• Teresa.
• Een kandidaat.
• Een terugkeerder.
• Een stem.