Leopoldo Panero. Verjaardag van zijn geboorte. enkele gedichten

Leopold Panero Hij werd geboren in Astorga, León, op 27 augustus 1909. Hij studeerde in Valladolid en blonk daar uit door het talent van zijn poëzie, waar hij experimenteerde met vrije verzen, de DadaïsmeEn surrealisme.
Titels zoals De lege kamer, Verses al Guadarrama, Geschreven op elk moment o Persoonlijk lied. En de meest herinnerde is Openhartig. In 1949 won hij onder meer de Nationale Literatuurprijs. Dit is een selectie van enkele van zijn gedichten. Om het te onthouden of te ontdekken.

Leopoldo Panero - Gedichten

In jouw glimlach

Je glimlach begint,
als het geluid van regen op ramen.
De middag trilt op de bodem van frisheid,
en een zoete geur stijgt op van de aarde,
een geur die lijkt op je glimlach,
je beweegt je glimlach als een wilg
met de aura van april; de regenborstels
vaag het landschap,
en je glimlach gaat verloren van binnen,
en van binnen wordt het uitgewist en ongedaan gemaakt,
en naar de ziel brengt het mij,
vanuit de ziel brengt het mij,
verbijsterd, aan uw zijde.
Je glimlach brandt al tussen mijn lippen,
en erin ruikend ben ik van schone aarde,
al licht, al de frisheid van de middag
waar de zon weer schijnt, en de iris,
lichtjes bewogen door de lucht,
het is alsof je glimlach eindigt
haar schoonheid achterlatend tussen de bomen ...

Stroom uit Spanje

Ik drink in het licht, en van binnenuit
van mijn hete liefde, het land alleen
die zich overgeeft aan mijn voeten als een golf
van woeste schoonheid. ik ga mijn ziel binnen;

Ik zink mijn ogen naar het wooncentrum
van barmhartigheid die zichzelf zonder grenzen opoffert
hetzelfde als een moeder. en glinsteren
de schaduw van de planeet onze ontmoeting.

Achter de heldere zee groeit de steppe,
en de bruine klif, en de stille stroom
op de bodem van het plotselinge ravijn

dat het hart stopt en het verduistert,
als een druppel tijd al voltooid
dat naar God onthecht is op zijn weg.

Mijn zoon

Van mijn oude kust, van het geloof dat ik voel,
naar het eerste licht dat de zuivere ziel neemt,
Ik ga met je mee, mijn zoon, op de langzame weg
van deze liefde die in mij groeit als zachtmoedige waanzin.

Ik ga met je mee, mijn zoon, slaperige razernij
van mijn vlees, woord van mijn stille diepte,
muziek die iemand verslaat ik weet niet waar, in de wind,
Ik weet niet waar, mijn zoon, vanaf mijn donkere kust.

Ik ga, jij neemt me mee, mijn blik wordt lichtgelovig,
je duwt me een beetje (ik voel bijna de kou);
Je nodigt me uit in de schaduw die naar mijn voetstap zakt,

Je sleept me bij de hand ... En in je onwetendheid vertrouw ik,
Ik verlaat je liefde al zonder iets achter te laten,
vreselijk eenzaam, ik weet niet waar, mijn zoon.

blinde handen

Mijn leven negeren
getroffen door sterrenlicht,
als een blinde die zich uitstrekt,
bij het lopen, handen in de schaduw,
alles van mij, mijn Christus,
heel mijn hart, zonder te verminderen, heel,
maagdelijk en verder, rust
in het toekomstige leven, zoals de boom
hij rust op het sap, dat hem voedt,
en het laat het bloeien en groen.
Heel mijn hart, het sintel van een man,
nutteloos zonder Uw liefde, zonder U leeg,
in de nacht zoekt hij je,
Ik voel hem naar je zoeken, als een blinde man,
die zich uitstrekt bij het lopen met volle handen
breed en vrolijk.

Transparante materie

Weer zoals in dromen is mijn hart beslagen
van geleefd te hebben... Oh koele transparante materie!
Weer als toen voel ik God in mijn buik.
Maar in mijn borst is nu de dorst die een bron was.

In de ochtend klaart het berglicht op
dompel de blauwe geulen van relente onder ...
Opnieuw is deze hoek van Spanje als in dromen,
deze geur van sneeuw die mijn geheugen voelt!

Oh pure en transparante materie, waar gevangenen,
net als de bloemen in de vorst, blijven we
op een dag, daar in de schaduw van de dichte bossen

waar de stengels worden geboren die we scheuren als we leven!
Oh zoete lente die door mijn botten stroomt
weer als in dromen ...! En weer werden we wakker.

sonnet

Heer, het oude blok valt eraf,
de sterke liefde beetje bij beetje geboren,
pauzes. Het hart, de arme dwaas,
huilt alleen met een zachte stem,

van de oude koffer die een slechte doos maakt
sterfelijk. Heer, ik raak de eik in botten aan
ongedaan gemaakt tussen mijn handen, en ik roep je op
in de heilige ouderdom die barst

zijn edele kracht. Elke tak, in een knoop,
het was broederschap van sap en allemaal samen
ze gaven vrolijke schaduw, goede kusten.

Heer, de bijl roept het stomme logboek,
klap voor klap, en is gevuld met vragen
het hart van de mens waar je klinkt.

In deze gevleugelde vrede van het hart...

In deze gevleugelde vrede van het hart
de horizon van Castilië rust,
en de vlucht van de wolk zonder kust
de effen blauwe gedwee.

Alleen het licht en de look blijven over
trouwen met wederzijdse verwondering
van het hete gele land
en het groen van de vredige eik.

Zeg met de taal het geluk
van onze dubbele jeugd, mijn broer,
en luister naar de stilte die jou een naam geeft!

Het gebed om te horen van zuiver water,
het geurige gefluister van de zomer
en de vleugel van de populieren in de schaduw.


Wees de eerste om te reageren

Laat je reactie achter

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

*

  1. Verantwoordelijk voor de gegevens: Miguel Ángel Gatón
  2. Doel van de gegevens: Controle SPAM, commentaarbeheer.
  3. Legitimatie: uw toestemming
  4. Mededeling van de gegevens: De gegevens worden niet aan derden meegedeeld, behalve op grond van wettelijke verplichting.
  5. Gegevensopslag: database gehost door Occentus Networks (EU)
  6. Rechten: u kunt uw gegevens op elk moment beperken, herstellen en verwijderen.