Fotografie: José Hierro. ABC. (c) Clara Amat.
Naar de Madrilenen Jose Hierro Het wordt beschouwd een van de grote hedendaagse dichters Spaanssprekend en vandaag is het 19 jaar geleden dat hij ons verliet. Volgend jaar is het ook de honderdste verjaardag van zijn geboorte. Hij behoorde tot de zogenaamde "Generatie van de halve eeuw" en zijn werk bevat maatschappelijke en geëngageerde thema's met de mens, het verstrijken van de tijd en het geheugen. New York Notitieboek y vreugde zijn twee van zijn belangrijkste publicaties. Hij won ook enkele van de meest prestigieuze prijzen, zoals de Nationale Prijs voor Literatuur, de Critics Prize 1957, de Prins van Asturias Award of de Cervantes. Gaat dit selectie van gedichten in zijn geheugen.
José Hierro - Gedichten
Cumbre
Stevig, onder mijn voet, waar en zeker,
van steen en muziek heb ik je;
niet zoals toen, toen elk moment
je werd wakker uit mijn droom.
Nu kan ik je tere heuvels aanraken,
het frisse groen van uw wateren.
Nu staan we weer oog in oog
als twee oude kameraden.
Nieuw nummer met nieuwe instrumenten.
Je zingt, je legt me in slaap en je wiegt me.
Jij maakt de eeuwigheid van mijn verleden.
En dan stript de tijd naakt.
Zing voor je, open de gevangenis waar je wacht
zoveel opgebouwde passie!
En zie ons oude imago verloren gaan
meegevoerd door het water.
Stevig, onder mijn voet, waar en zeker,
van steen en muziek heb ik jou.
Heer, Heer, Heer: toch.
Maar wat heb je met mijn tijd gedaan?
Innerlijke vreugde
In mij voel ik het, ook al verbergt het zich. Nat
mijn donkere innerlijke wegen.
Wie weet hoeveel magische geruchten
op het sombere hart dat ze verlaat.
Soms komt zijn rode maan in mij op
of leun me op vreemde bloemen.
Ze zeggen dat hij is gestorven, die van zijn groen
de boom van mijn leven is gestript.
Ik weet dat hij niet dood is, want ik leef. Ik neem,
in het verborgen koninkrijk waar hij zich verbergt,
het oor van zijn ware hand.
Ze zullen zeggen dat ik gestorven ben, en ik sterf niet.
zou het zo kunnen zijn, vertel me, waar?
zou ze kunnen regeren als ik stierf?
slapende ziel
Ik ging op het gras tussen de boomstammen liggen
dat blad voor blad dragen ze hun schoonheid.
Ik laat de ziel dromen:
In de lente zou ik weer wakker worden.
De wereld is opnieuw geboren, opnieuw
je bent geboren, ziel (je was dood).
Ik weet niet wat er in deze tijd is gebeurd:
je sliep, in de hoop eeuwig te zijn.
En zoveel als de hoge muziek voor je zingt
uit de wolken, en hoeveel ze ook van je houden
leg de wezens uit waarom ze oproepen
die zwarte en koude tijd, zelfs als je doet alsof
laat het jouwe zo veel leven vergoten
(het was leven, en je sliep), je komt niet meer aan
om de volheid van zijn vreugde te bereiken:
je sliep toen alles wakker was.
Ons land, ons leven, onze tijd...
(Mijn ziel, die zei dat je moest slapen!)
De vijand
Hij kijkt naar ons. Het stalkt ons. Binnenin
van jou, in mij, kijkt naar ons. schreeuw het uit
zonder stem, vol hart. zijn vlam
het heeft fel in ons donkere centrum.
Leef in ons. Hij wil ons pijn doen. ik betreed
binnenin jou. Huilen, brullen, brullen.
Ik vlucht, en zijn zwarte schaduw stroomt,
totale nacht die ons tegemoet komt.
En het groeit zonder te stoppen. Brengt ons weg
zoals de oktoberwindvlokken. Struik
meer dan vergetelheid. Verschroeien met kolen
onblusbaar. Verlaten verlaten
dagen van dromen. ongelukkig
degenen die ons hart voor hem openen.
Zoals de roos: nooit...
Zoals de roos: nooit
een gedachte vertroebelde je.
Het leven is niet voor jou
dat van binnenuit wordt geboren.
Schoonheid die je hebt
het is gisteren op zijn tijd.
Dat alleen al in je uiterlijk
je geheim wordt bewaard.
Verleden geef je niet
zijn angstaanjagende mysterie.
Herinneringen vertroebelen je niet
het kristal van je dromen.
Hoe kan het mooi zijn
bloem die herinneringen heeft.
De hand is degene die zich herinnert...
De hand is degene die onthoudt
Reis door de jaren heen
stroomt in het heden
altijd onthouden.
Hij wijst zenuwachtig
wat leefde vergeten.
de hand van het geheugen,
hem altijd redden.
De spookachtige beelden
zij zullen stollen,
ze zullen blijven zeggen wie ze waren,
waarom ze terugkwamen.
Waarom waren ze droomvlees,
puur nostalgisch spul.
De hand redt ze
van haar magische limbo.
avond licht
Het maakt me verdrietig om te bedenken dat ik op een dag deze ruimte weer wil zien,
keer terug naar dit moment.
Ik word verdrietig als ik droom dat ik mijn vleugels breek
tegen muren die oprijzen en voorkomen dat hij me terugvindt.
Deze bloeiende takken die vrolijk kloppen en breken
de kalme verschijning van de lucht,
die golven die mijn voeten nat maken van knapperige schoonheid,
de jongen die het avondlicht op zijn voorhoofd houdt,
die witte zakdoek misschien uit sommige handen gevallen,
toen ze niet langer verwachtten dat een kus van liefde hen zou aanraken...
Het maakt me verdrietig om naar deze dingen te kijken, deze dingen te willen, deze dingen te houden.
Het maakt me verdrietig om te dromen dat ik ze weer moet zoeken, weer naar mij moet zoeken,
weer zo'n middag vullen met takken die ik in mijn ziel bewaar,
leren in mezelf dat een droom niet opnieuw kan worden gedroomd.
Bron: Een lage stem