Marcos Chicot. © Novelashistóricas
Na het plaatsen 's werelds best verkochte e-boek in het Spaans tussen 2013 en 2016, De moord op Pythagoras, besloot de psychoanalyticus Marcos Chicot Álvarez (Madrid, 1971) in 2009 om kort na de geboorte van zijn dochter, Lucía, die lijdt aan het syndroom van Down, te stoppen en de roman zes jaar lang te schrijven De moord op Socrates, finalist voor de Planeta-prijs 2016. Een werk waarin het, in tegenstelling tot zijn bestseller, handelt over een mooiere (en ook chaotische) periode van een klassiek Griekenland dat misschien niet zo ver van het Westen van vandaag ligt.
Marcos Chicot: «Socrates maakte het verschil»
Het is 14 uur in het Fairmont Juan Carlos I hotel in Barcelona en ondanks zijn vermoeidheid blijft Marcos Chicot glimlachen en toont hij de elegantie die hem kenmerkt onder persvoorlichters en journalisten. Hij vraagt mij toestemming om iets te eten van een bord tapas dat ze op tafel hebben gezet en hij komt naar voren, hij houdt van de nabijheid.
Zijn werk, de finalist The Murder of Socrates, is "een aangename en rigoureuze roman over het klassieke Griekenland", in de woorden van de auteur zelf. Een verhaal dat begint met de diefstal van een baby om verder te gaan tegen de achtergrond van de Peloponnesische Oorlog, een conflict waarmee Athene en Sparta 27 jaar lang te maken hadden.
Actualidad Literatura: Hoe voel je je?
Marcos Chicot: Behalve uitgeput. . . (lacht)
AL: Terzijde
MC: Ik voel me alsof ik op een wolk zit, ik denk dat uitputting het droomgevoel helpt. Ik wil morgen rusten en een groter perspectief hebben, uitkijkend naar het feit elke dag, elk moment te leven, mijn volgers te bereiken met het boek, met zijn boodschappen, want nu voel ik het allemaal op een onwerkelijke manier. Ik wil dat het boek in de boekhandel ligt, het aanraakt, voelt, verteld wordt wat ze denken.
AL: Waarin verschilt deze nieuwe roman, The Assassination of Socrates, van The Assassination of Pythagoras?
MC: Deze roman is om twee redenen aantrekkelijker: de ene is Socrates zelf, die a priori aantrekkelijker is dan Pythagoras. Hij is een excentriek karakter, die de aandacht trok in Athene en die tussenbeide kwam in het leven van zijn stad. We hebben meer informatie over hem en natuurlijk over zijn omgeving. Pythagoras vertegenwoordigde Magna Griekenland geïnstalleerd in Zuid-Italië, terwijl deze roman zich afspeelt in het hart van het klassieke Griekenland, de bakermat van de beschaving, van de wereld. Socrates markeert de geboorte en ik zou niet zeggen over filosofie maar over evolutie voor die verklaringen over bijvoorbeeld de lucht of het water die de mens heeft bijgedragen. Socrates maakte het verschil en zei NEE, het belangrijkste is de man, dus laten we op zoek gaan naar absolute waarheden. Een manier van denken die hem de vader van het rationalisme en het humanisme, de vader van de filosofie maakt. Alles wat in hem wordt geboren, en dat is wat ons definieert. In die decennia waarin het humanisme ontstaat, wordt een maximale pracht bereikt in cultuur, schilderkunst, architectuur, ook de geneeskunde verschijnt, literatuur, alles komt volledig uit. Bovendien worden er vele andere elementen geboren die vandaag de dag zeer modern zijn: de Olympische Spelen, het theater, de oorsprong van dingen die we vandaag aanraken en die 2500 jaar geleden naar voren kwamen met enorme overeenkomsten met die van nu. Ontdekkingen die eeuwenlang verdwenen, waarbij de renaissance de beweging was die hen tot op de dag van vandaag redde. Kortom, het is onze oorsprong. En dat gaat mensen aantrekken.
AL: Wat is de belangrijkste les die Socrates ons brengt?
MC: Het is zijn eigen leven en zijn eigen dood, hij was een persoon die helemaal niet toegaf, die met de dood werd bedreigd door te vechten en te leven voor waarheid en gerechtigheid. Als resultaat van hem ontstond er een zeer belangrijke beweging die ons kenmerkte. Welke mannen hebben de manier waarop mannen zich gedragen gemarkeerd of om als referentie te dienen? U kunt denken aan Gandhi, aan Jezus Christus voor katholieken; in Socrates. Zijn eigen leringen werden een manier van leven.
AL: De Olympische Spelen, het theater, elementen die de mens heeft gehandhaafd sinds het oude Griekenland, maar zijn er andere aspecten op sociaal of politiek niveau tussen dat Griekenland dat u beschrijft en het huidige Westen die misschien niet zo veel zijn veranderd?
MC: Helemaal. Er is een parallel die ik in het boek vrijwillig reflecteer over de politieke situatie. Dat was de eerste democratie ter wereld, ze hadden geen referenties, maar ze deden dezelfde gruweldaden die we vandaag doen. Het was een bijeenkomst waar iedereen stemde, heel puur. Maar zoals Euripides zei, democratie is de dictatuur van demagogen. Uiteindelijk kwamen ze, overtuigden iedereen met hun eigen passies en namen ze vreselijke beslissingen. De Peloponnesische oorlog die in het boek wordt beschreven, duurde bijvoorbeeld 27 jaar en er waren verschillende manieren om het te stoppen door het woord te gebruiken, maar er waren heel specifieke mensen die besloten door te gaan met het geweld vanwege hun eigen verlangen naar macht. , vanwege die passies, dat ze anderen overtuigden en dat de rest, net als schapen, accepteerde.
AL: En klopt dat?
MC: Ja, politiek wordt vaak gedreven door mensen met charisma, en helaas om negatieve redenen en hun eigen persoonlijke interesses. Daarom neemt de samenleving als geheel uiteindelijk negatieve beslissingen in het belang van enkelen met een groot vermogen om de meest virulente en onnadenkende passies van de mens te bewegen.
AL: U zei gisteren dat u begon met het schrijven van deze roman toen uw dochter Lucia, die werd geboren met het syndroom van Down, werd geboren. Soms hebben we de neiging om te schrijven over onderwerpen die ons misschien meer vreemd zijn, terwijl we in werkelijkheid misschien ook onze eigen of meer persoonlijke verhalen hebben die we kunnen vertellen. Heeft u ooit overwogen om een meer intieme roman te schrijven waarin bijvoorbeeld de relatie van een vader? die schrijft en een dochter met een handicap?
MC: Ja, waar ik ooit aan heb gedacht, is vandaag een nieuwe set maken waarin een van de personages het syndroom van Down heeft. Dat zou me in staat stellen om de realiteit van het Downsyndroom te laten zien, hoewel ik het altijd op veel manieren probeer te laten zien. Het zou een manier zijn om de vooroordelen die over hen bestaan op te lossen, door hun realiteit te laten zien, zo simpel. Op die manier is het leven veel gemakkelijker en verwelkomt de samenleving hen meer. Het zou de beste manier zijn om het te demonstreren, door een personage met het syndroom van Down te creëren waarmee ik informatie kan tonen zonder dat ik er specifiek over hoef te praten, dat geïntegreerd blijft, verweven met de plot. Ik heb er altijd over nagedacht, maar ook nu past het misschien niet bij mijn meest op handen zijnde projecten.
AL: Welk advies zou je die jonge schrijvers geven die zich voorbereiden om hun eerste roman te schrijven?
MC: Inspanning, doorzettingsvermogen. Het hangt ervan af wat voor soort roman het is, het proces kan erg moeilijk zijn, het is een opoffering. Daarom moet je ervan overtuigd zijn dat het feit dat je het schrijft, je zal compenseren. Als het werk bovendien een succes wordt, zijn de aanvullende componenten al duidelijk. Zoek voldoening door te schrijven, niet door succes.
AL: En aan wie zou je jezelf willen presenteren voor de Planeta Award?
MC: Iedereen die een roman wil schrijven en er succes mee wil hebben. Dit is een vak en je moet eerst leren. Elke keer als ik een roman van jaren geleden lees en ik zie iets dat ik niet leuk vind, zeg ik tegen mezelf: geweldig, want dat betekent dat ik kan zien dat ik het beter zou kunnen en nu kan ik het. Dat moet heel duidelijk zijn. Tenzij je een Mozart bent van schrijven, is het normaal dat je in dit beroep moet leren. Ren weg van vleierij en zoek kritiek. Corrigeer en corrigeer dan totdat je de critici overtuigt.
AL: Wat ga je doen met de prijs?
MC: Ten eerste neemt Hacienda de helft (lacht). Zoals in al mijn romanss 10% gaat naar organisaties van mensen met een handicap. Dan zal ik verdelen wat er over drie jaar overblijft tot de volgende roman en de rekeningen betalen.
AL: Met welke organisaties werk je samen?
MC: Garrigou is de belangrijkste, aangezien hij samenwerkt met de school van mijn dochter. Ook met de Stichting Downsyndroom van Madrid. Toen mijn dochter een baby was, nam ik haar daarheen en ze ontvingen haar heel goed, met fysiotherapiebehandelingen, logopedie, stimulatie; dat is het beste: ze stimuleren om hun potentieel te ontwikkelen, en in het geval van mijn dochter was de evolutie spectaculair. De genegenheid die ze van de ouders krijgen, een aspect waar ik hard voor werk, is ook erg belangrijk, want als de vader bevooroordeeld is door de ziekte, kan aanpassing erg moeilijk zijn en voortdurend worden afgewezen.