Hoe een gedicht te analyseren

Vanuit een literair academisch oogpunt, Het is essentieel om de stappen te kennen die u moet volgen om te weten hoe u een gedicht moet analyseren. Momenteel zijn er meestal allerlei banen op internet te vinden, van vrij informele webartikelen tot pedagogische documenten in geïndexeerde tijdschriften. Ze vallen meestal allemaal op één punt samen: gedichten zijn een soort lyrische uitdrukking die is gestructureerd in verzen.

Daarom bij het analyseren van een gedicht Het is belangrijk om definities te herzien zoals: stanza, lyrisch object, rijm, synalepha, synerese, onder anderen. Op deze manier kunnen gedichten worden geclassificeerd, geïnterpreteerd en "gemeten". Natuurlijk, zonder te pretenderen unanieme criteria te vormen, aangezien een gestileerd verhaal dat voortkomt uit inspiratie altijd een grote subjectieve lading heeft voor degenen die het lezen.

Poëtica

Poëtica het is het systeem of proces van poëzieanalyse. Het is gebaseerd op het identificeren van de meest relevante elementen binnen de structuur van het gedicht. Hoewel een gedicht meer als een geheel moet worden begrepen, komt het plezier ervan niet voort uit het opbreken van de delen voor gedetailleerd onderzoek. Een gedicht is immers een uitdrukking van schoonheid door middel van geschreven woorden.

Hoewel het niet allemaal sublieme manifestaties zijn als het gaat om poëzie, kunnen gedichten die worden ingegeven door angst of terreur niet worden genegeerd. In ieder geval zijn de meeste episch van aard, waarvan de teksten exaltaties of dramatische, romantische en vriendschapsreflecties kunnen weerspiegelen. Poëtica is gebaseerd op de volgende concepten:

Versificatie

Het is een stilistische analyse die probeert het gedicht te categoriseren (in sonnet, ode, romantiek ...), evenals het bepalen van het type strofen (kwatrijn, limerick, achtste of tiende). Evenzo omvat versificatie rijm (assonantie of medeklinker), lexicon (trefwoorden, gebruik van zelfstandige naamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden) en literaire bronnen (personificatie, metaforen, onomatopee, anafora).

Inhoud en interpretatie

Het gaat om het motief of object van het schrijven. De onmisbare vraag is: wat is de boodschap van het gedicht? Dus "hoe" de ontvanger de betekenis van het werk ontcijfert, hangt rechtstreeks af van de verhaallijn die door de auteur is gemaakt. Cruciaal op dit punt is het vermogen van de schrijver om emoties, beelden, sensaties - en zelfs intuïtie - bij de lezer op te roepen, door middel van vergelijkingen of tegenstellingen.

Het gebruik van literaire bronnen moet in overeenstemming zijn met het thema van het gedicht. Het is gebruikelijk dat de meest opvallende werken de werken zijn die de gemoedstoestand van de dichter uitdrukken. Of het nu gaat om familie, eenzaamheid of overleven.

De elementen van het lyrische genre

Lyrisch object:

Het is de persoon, entiteit of omstandigheid die de gevoelens in de poëtische stem veroorzaakt. Het heeft meestal een voelbare, precieze en concrete referentie (bijvoorbeeld een levend wezen of een bepaald object).

Lyrische spreker:

Het is de stem van het gedicht, uitgezonden door een verteller. Het kan ook de stem zijn van een ander personage dan de auteur binnen de literaire compositie. Druk gevoelens en emoties uit vanuit een intrinsiek standpunt in de wereld van het werk.

Lyrische houding:

Plaatsing of manier om ideeën in een gedicht uit te drukken om een ​​realiteit te beschrijven. Kan zijn:

• Enunciative: wanneer de lyrische spreker in de eerste of derde persoon verwijst naar een situatie of element buiten hemzelf.
• Apostrofisch: waarbij de lyrische spreker verwijst naar een tweede persoon (interpellatie) die al dan niet samenvalt met het lyrische object.
• Carmine: wanneer de manifestatie van de lyrische spreker uit het innerlijke zelf komt. Het is meestal in de eerste persoon en met een uitgesproken subjectief perspectief.

Lyrische beweging of thema:

Het vertegenwoordigt de context, instellingen, gedachten en emoties die de gevoeligheid van de dichter verlevendigen.

Temperen:

Het verwijst naar de emotionele houding die de dichter manifesteert. Dit kan verdriet of vreugde weerspiegelen. Woede, verontwaardiging of terreur komen ook vaak voor.

Maatregel van verzen

Het aantal lettergrepen in elk vers bepaalt of ze van ondergeschikt belang zijn (met acht metrische lettergrepen of minder. Ook als ze van grote kunst zijn (negen of meer metrische lettergrepen). Evenzo moet er rekening mee worden gehouden als umlauten, synalephas of synerese worden waargenomen. Deze factoren wijzigen het totale aantal lettergrepen van een vers.

Dieresis:

Klinkerscheiding die gewoonlijk een enkele lettergreep zou zijn. Dit veroorzaakt een wijziging in de normale uitspraak van een woord. Het wordt aangegeven door twee punten (trema), op de aangetaste zwakke klinker (ï, ü), zoals te zien is in het volgende vers van Fray Luis de León:

• Degene wiensgij- hij mund-da-nal rü-i-do.

Synerese:

Vereniging van twee sterke klinkers van twee verschillende lettergrepen vanuit grammaticaal oogpunt. Een voorbeeld is te zien in het volgende vers van 14 metrische lettergrepen (alejandrino) door José Asunción Silva:

• Met mo-vi-mien-to-ritme-mi-co he ba-lan-cea de jongen.

Sinalefa:

Vorming van een metrische lettergreep uit twee of meer klinkers die bij verschillende woorden horen. Het kan zelfs gebeuren met een leesteken ertussen. Voorbeeld (octosyllable couplet van espronceda):

• Wind-naar in po-pa, naar to-da zien.

Laatste accentwet:

Volgens de beklemtoonde lettergreep van het laatste woord worden metrische lettergrepen toegevoegd of afgetrokken van het totaal van het vers. Als het woord scherp is, wordt er een toegevoegd; als het esdrújula is, wordt er één afgetrokken; als het ernstig is, blijft het.

Rima

Bij het analyseren van een gedicht is een van de essentiële stappen het observeren van het type rijm van de laatste woorden van elk vers. Als het samenvalt in klinkers en medeklinkers, wordt het een 'medeklinker' genoemd. Evenzo wordt het een "perfecte medeklinker" genoemd als de beklemtoonde lettergrepen ook samenvallen. Zoals te zien is in het volgende fragment van Miguel Hernández:

… "Elke vijf inero

elke januari gezeted

mijn schoenen gaan wegero

naar het raam vred"...

Plaats, wanneer alleen de laatste klinkers samenvallen in het rijm, wordt het «assonantie» genoemd. In het volgende fragment van Antonio Machado wordt dit type rijm waargenomen tussen de verzen 2 en 4:

'Het is een winternacht.

De sneeuw valt in een wervelingino.

Het Alvargonzález-horloge

een brand was bijna gedoofdido'.

Stanza

Een ander fundamenteel aspect bij het analyseren van een gedicht zijn de kenmerken van de strofen. Die zijn ingedeeld volgens het aantal en de lengte van de verzen. Betekenis door strofe "een groep verzen die een ritme en een ritme bevatten. De volgende zijn de verschillende soorten strofen:

• Gepaarde (stanza's met twee regels)
• Stanza's met drie regels:
  • Derde.
  • Zonnig.
• Vierregelige strofen:
  • Kwartet.
  • Ronde.
  • Serveerster.
  • Kwatrijn.
  • Koppeling.
  • Seguidilla.
  • Sjerp.
• Vijfregelige strofen:
  • Kwintet.
  • Limerick.
  • Lira.
• Zesregelige strofen:
  • Sestina.
  • sextille.
  • Gebroken voetkoppel.
• Achtregelige strofen:
  • Copla de Arte Burgemeester.
  • Royal achtste.
  • Italiaanse achtste.
  • Pamflet
• Tienregelige strofen:
  • Tiende.
• Stanza's zonder een vast aantal verzen:
  • Romance.
  • Dirge.
  • Romantiek.
  • Silva.

Kennis van deze elementen leidt tot een vollediger begrip

Begrijp en een overvloedige studie van elk van de aspecten die hier worden uitgelegd, opent een enorme deur voor degenen die van plan zijn poëzie te studeren. Hoewel dit genre sterk afhankelijk is van subjectiviteit, is het essentieel om alle aspecten te kennen die een rol spelen bij de creatie ervan, om gewichtige werken te bereiken die voldoen aan de nodige expressiviteit en waarvan de boodschap de lezers bereikt.