Foto door Morten Strøksnes: (c) Bjørn Ivar Voll.
Van een tijd tot dit deel komen ze naar ons toe Norte redactionele nieuwigheden die best verkochte fenomenen of onverwacht succes worden bij het grote publiek. Het gebeurde vorig jaar met Het houten boek, door de Noorse schrijver Lars Mytting. Nu gaat het over Het boek van de zee, door een andere landgenoot, Morten Strøksnes. En wat is een zomer zonder zee of een enorme haai, bijna een mythologisch wezen, dat in zijn wateren rondsnuffelt?
Verschenen vorige maand van Juni, is vergeleken met klassiekers als Melville o Hemingway, enorme witte walvissen ruilen voor monsterlijke haaien, maar roept een strijd op die lijkt op die van De oude man en de zee. Laten we eens kijken en zien wat deze mix is roman, essay en reflectie over avontuur, jagen en de relatie van de mens met de natuur.
De auteur
Geboren in 1965, Morten Andreas Stroksnes is een Noorse historicus, schrijver en fotograaf. Na zijn studies in Oslo en Cambridge, begon wijd journalistieke carrière waaronder kronieken, essays, profielen, columns en recensies voor grote Noorse kranten en tijdschriften zoals de morgenblad. Hij neemt ook deel aan openbare debatten. Hij is de auteur van acht boeken, evenals literaire rapporten met veel ontvangst en lof van de critici. Hij beschouwt zichzelf als een reisschrijver.
Het boek van de zee
Als curiositeit
De originele titel in het Noors, Havboka, Het is hetzelfde als in het Spaans, maar in het Engels is het vertaald als Haai dronken, (dronken haai), met een dubbele betekenis. Enerzijds laat het dat idee toe van dronkenschap voor de avonturen van de auteur en een vriend om de hoofdrolspeler haai te vangen. Aan de andere kant is het nauwkeuriger om te zeggen dat het verwijst naar de soort van het dier, a boreale of Groenlandse haai. Het is zo groot als een witte en kan 500 jaar oud worden - het is een van de langstlevende soorten ter wereld - en het vlees bevat een gifstof die effecten produceert die identiek zijn aan die van een grote dronkenschap.
Synopsis
De auteur Morten Strøksnes en zijn vriend Hugo Aasjord, kunstenaar en zeeman, geobsedeerd door het vangen van een boreale haai, besluiten ze een jaar van hun leven te proberen. Het probleem is dat de uitrusting ervan niet toereikend lijkt. Ze gaan in een gemotoriseerde opblaasbare bootZe dragen hengels en als aas het verrotte vlees van een koe.
Het is in afwachting van de verschijning van de haai wanneer Strøksnes denk na over de schoonheid van de plek waar ze zijn, de Lofoten-eilanden. Ook over de oceaan in zijn geheel en wat deze kan oproepen. Om dit te doen, naast het tonen van grote eruditie over het onderwerp, vergeet hij niet om een vleugje humor. Het avontuur lijkt surrealistisch, maar Strøksnes zorgt ervoor dat we er een paar delen meditaties die we allemaal hebben gehad soms over de uitgestrektheid van de zee en haar bewoners.
Hij breidt ze ook uit door te dwalen over de gebruiken van vissers, natuurwetenschappen, kunst, mythologie, zeemonsters, schepen of verkenningen. En natuurlijk praat hij ook over de zijne eigen gevoelens en emotiesevenals vriendschap.
Wat de critici zeiden
Critici hebben het beschreven als een bepaald essay, een mengsel tussen fantasie en reisverhaal, Noorse legendes, biologisch onderzoek en slaap. Met vooral de duidelijkste herinneringen aan het werk van Herman Melville en de zijne Moby Dick en Hemingway en De oude man en de zee. Maar ook van Jules Verne.
Ze merken ook op dat, diep van binnen, Het is niet de vangst van de haai die opvalt, maar de reis tussen spookachtig maar heel echt en levendig, voor het verleden van deze zeer speciale Noorse regio en zijn natuurlijke geschiedenis, zijn ongetemde zeeën die overlopen met de meest uiteenlopende wezens en zijn mensen.
En het moet gezegd worden dat de geschiedenis al geboeid is duizenden lezersonder hen is bijvoorbeeld een zekere Jo Nesbo.