Giacomo Leopardi was een Italiaanse dichter die werd geboren op een dag als vandaag in Recanati, in 1798. Hij was ook een essayist en in zijn werk in het algemeen heeft hij de toon romantisch en melancholisch van de tijd dat hij leefde. Hij kwam uit een adellijke familie en werd zeer rigide opgevoed, maar dankzij de grote bibliotheek van zijn vader kon hij veel kennis en cultuur opdoen. Zijn titels omvatten: Aan de voet van Dantes monument of jouw hoeken. Dit is een selectie van hen.
Giacomo Leopardi - Liedjes
Canto XII
Ik heb altijd van deze heuvel gehouden
en het hek dat me verhindert te zien
voorbij de horizon.
Kijkend in de verte naar de grenzeloze ruimtes,
de bovenmenselijke stiltes en hun diepe stilte,
ik ontmoet mijn gedachten
en mijn hart is niet bang.
Ik hoor het fluiten van de wind over de velden,
en te midden van de oneindige stilte tast ik mijn stem:
Het eeuwige onderwerpt mij, de dode seizoenen,
de huidige realiteit en al zijn geluiden.
Dus, door deze onmetelijkheid verdrinkt mijn gedachte:
en ik ben voorzichtig schipbreuk geleden in deze zee.
Canto veertien
Oh jij, grappige maan, ik weet het nog goed
dat op deze heuvel, nu een jaar geleden,
Ik kwam je in angst aanschouwen:
en je steeg boven dat bos uit
zoals nu, dat je alles verlicht.
Meer trillend en vertroebeld door huilen
dat verscheen aan mijn oogleden, jouw gezicht
hij bood zich aan mijn ogen aan, omdat hij leed
het was mijn leven: en het is nog steeds, het verandert niet,
oh mijn lieve maan. En ik ben nog steeds blij
tijd herinneren en vernieuwen
van mijn pijn. Oh wat is dat heerlijk
in de jeugdige leeftijd, toen nog zo lang
hoop is en geheugen is kort,
dingen herinneren die al voorbij zijn,
zelfs verdrietig, en zelfs als de vermoeidheid aanhoudt!
Canto XXVIII
Je zult voor altijd rusten
Vermoeid hart! bedrog stierf
dat eeuwig dat ik me voorstelde. Hij is gestorven. En ik waarschuw
dat in mij, van vleiende illusies
Met de hoop is zelfs het verlangen gestorven.
Voor altijd rust;
genoeg om te verslaan. Er is niks
uw hartslag waardig; noch de aarde
verdient een zucht: gretigheid en verveling
Het is leven, niet meer, en ik modder de wereld aan.
Kalmeer en wanhoop
de laatste keer: naar onze race het lot
hij verleende alleen sterven. Zo hooghartig,
minacht je bestaan en de natuur
en de kracht duurt
dat met verborgen modus
over universele ondergang heerst,
en de oneindige ijdelheid van het geheel.
Kanto XXXV
Ver van de eigen tak,
arme delicate doos,
waar ga je heen? Van de beuk
waar ik geboren ben, rukte de wind me weg.
Hij, terugkerend, naar de vlucht
van het bos naar het platteland,
van de vallei naar de berg leidt hij me.
Met hem, voor altijd,
Ik ga op bedevaart, en de rest weet ik niet.
Ik ga waar alles gaat
waar natuurlijk?
het rozenblad gaat
en het laurierblad.
Kanto XXXVI
Toen ik kwam jongen
om de tucht aan te gaan met de Muzen.
Een van hen pakte mijn hand
en gedurende die dag
rond leidde me
uw kantoor te zien.
Heb me een voor een laten zien
kunst benodigdheden,
en de verschillende service
dat elk van hen
wordt gebruikt op het werk
van proza en vers.
Ik keek hem aan en zei:
"Musa, hoe zit het met de limoen?" En de godin antwoordde:
«De kalk is verbruikt; wij gebruiken het niet meer.
En ik: "Maar doe het opnieuw"
het is precies, omdat het zo noodzakelijk is ».
En hij antwoordde: "Dat klopt, maar de tijd ontbreekt."
Canto XXXVIII
Hier, dwalend over de drempel,
de regen en de storm die ik tevergeefs aanroep,
zodat ik het in mijn woonplaats bewaar.
De orkaan woedde in het bos
en de donder rommelde door de wolken,
Voor zonsopgang verlichtte de lucht
Oh geliefde wolken, lucht, aarde, planten!
deel mijn liefde: genade, ja in deze wereld
er bestaat medelijden met een verdrietige minnaar.
Wakker worden, wervelwind, en nu proberen
om me in te pakken, oh onrust, tot nu toe
Moge de zon de dag vernieuwen in een ander land!
De lucht klaart op, de wind houdt op, ze slapen
de bladeren en het gras, en verblind,
de rauwe zon vult mijn ogen met tranen.