Leven en gedichten van Pablo Neruda: een universele dichter

Om over Pablo Neruda te praten, moeten we teruggaan naar de dubbele geboorte van dezelfde dichter. Dat wil zeggen, net zoals er een Ricardo Neftalí Reyes was, was er ook een Pablo Neruda, twee verschillende namen met twee verschillende manieren van spreken. Dat zou niet voldoende zijn Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto werd geboren op 12 juli 1904 en dat Pablo stierf op 23 september 1973, je moet veel dieper gaan en de eindeloze details van deze universele dichter onderzoeken.

Ricardo Neftalí besloot naar de hoofdstad te gaan met zijn jeugd in zijn pen en een muze die geneigd is tot liefde, vreugde en nostalgie. De vader van de dichter hield niet van zijn talent voor poëzie, dat zorgde voor verschillen tussen hen. Als gevolg van de impasses met zijn vader besloot Ricardo de naam Pablo Neruda aan te nemen, een pseudoniem dat hem tot het einde vergezelde en dat hem op dat moment bevrijdde van familiale rechtszaken. Het talent van de dichter was berucht, tot het punt dat hij, toen hij nog maar 16 jaar oud was, in 1921 zijn eerste poëziewedstrijd won.

Zijn vroege werken

De stijl van Pablo Neruda Het was explosief, de jongeman begon wild te schrijven en de overdrijving die hem in die tijd kenmerkte, was zijn ster voor het leven. Bijvoorbeeld, Schemering (1923) werd geboren midden in die ontdekking van zijn emoties en gevoelens.

Vervolgens de jonge dichter verbaasde de literaire gemeenschap met een van de best verkochte werken in de Spaanse taal: 20 liefdesgedichten en een wanhopig lied (1924). Dit werk drong diep door in de wereld van de letters en opende de deuren van succes voor de jonge schrijver.

De avant-garde dichter

Nerudiaanse trekken begonnen langzaamaan een innovatief gezicht te vertonen. De avant-garde van Neruda kwam tot uiting in de omgang met poëtische structuren, in de wanorde van zijn eigen creativiteit, in vrijheid van denken en diepe zorg voor sociale kwesties. Dezelfde dichter verzekerde in zijn autobiografie: "Het was niet mogelijk om de deur naar de straat binnen mijn gedichten te sluiten." Op dit punt begon Ricardo Reyes te begrijpen dat Neruda iets was geworden dat verder ging dan een naam: een roem.

Een verandering van omgeving, een verandering van visie op het leven

Nou, Toen hij overging van de rust van Parral, zijn geboorteplaats, naar de hinnik die de komst van zijn diplomatieke carrière over de hele wereld hem gaf, kwam de werelddichter tevoorschijn., de verzamelaar van dingen, de dichter met de gezwollen blik, de Latijns-Amerikaan die schreef Generaal zingen en de ontvanger van de Nobelprijs voor Literatuur in 1971. Met andere woorden, van een vergeten Ricardo werd een sprong gemaakt naar een toegewijde Pablo.

De vier creatieve stadia van Neruda

Het leven van Pablo Neruda werd gekenmerkt door vier creatieve stadia, elk geconditioneerd door de omstandigheden die hem omringden.. Aanvankelijk zijn jeugd in Parral en zijn vroege jaren in Santiago, waarin hij een liefdesdichter beschreef die werd beïnvloed door het modernisme van Rubén Darío. In een tweede fase, de fase van zijn werk: Woonplaats op aarde (1937), die zijn verblijf in Birma, Colombo en Nederland identificeert, waar hij het eerste van zijn drie huwelijken sloot. Ten derde, zijn politieke toneel dat, vanaf 1937, duurde tot aan zijn dood. In deze laatste fase wordt het boek met boeken onderscheiden van het Nerudiaanse werk: Generaal zingen (1950).

In dezelfde zin moet, wanneer hij spreekt over een vierde periode in het werk van Neruda, de speciale aandacht die hij schonk aan de meest ‘onbeduidende’ dingen worden gecatalogiseerd. De terugkerende thema's in het werk van Neruda draaiden om de alledaagse werkelijkheid, voor het huiselijke, voor de gebeurtenissen op straat, voor alles. Zijn poëzie ontvouwt zich in die zin in de Elementaire Odes. In "Ode aan de artisjok" bijvoorbeeld verandert niet zomaar iemand een plant in een krijger die droomt van het leger en in de rust van een pot terechtkomt. Het genie van Neruda danste zonder twijfel op de melodie van zijn context. Ze kunnen ook worden genoemd: Ode aan de lucht, Ode aan de ui, Ode aan het gebouw, Ode aan afgunst, Ode aan verdriet, Ode aan cijfers, Ode aan een nachtklok, onder anderen.

Neruda en zijn drie vrouwen

Neruda had drie vrouwen: María Antonieta Hagenaar, die hij ontmoette op Java, Delia del Carril, die ondanks haar 50 jaar erin slaagde de 30-jarige Pablo te boeien, en Matilde Urrutia, de verpleegster en huisvrouw die voor hem zorgde voor flebitis terwijl hij in Mexico was. Aan de laatste droeg hij zijn dichtbundel op De verzen van de kapitein, een boek dat is opgedeeld in zeven delen en waarin elk de sequenties beschrijft, volgens de dichter, van elke liefdesrelatie: "Love", "Desire", "Furies", "Lives", "Ode and germinations", " Epitalamio "en" De brief onderweg ".

Gedichten van Pablo Neruda

Hieronder staan ​​drie gedichten van Pablo Neruda, dit geniale vers:

Angela Adonica

Vandaag heb ik me uitgestrekt naast een pure jonge vrouw
als aan de oever van een witte oceaan,
zoals in het midden van een brandende ster
langzame ruimte.

Van zijn lange groene blik
het licht viel als droog water,
in transparante diepe cirkels
van nieuwe kracht.

Zijn borst was als een vuur van twee vlammen
het brandde in twee verhoogde regio's,
en in een dubbele rivier bereikte het zijn voeten,
groot en duidelijk.

Een klimaat van goud was nauwelijks aan het rijpen
de dagelijkse lengte van zijn lichaam
het vullen met uitgespreid fruit
en verborgen vuur.

Amor

Vrouw, ik zou je zoon zijn geweest omdat hij je had gedronken
de melk van de borsten als een veer,
om naar je te kijken en je aan mijn zijde te voelen en je te hebben
in de gouden lach en de kristallen stem.
Om je in mijn aderen te voelen als God in de rivieren
en aanbid u in de droevige beenderen van stof en kalk,
omdat je wezen naast mij zonder pijn voorbij zal gaan
en kwam uit in de strofe -schoon van alle kwaad-.

Hoe zou ik weten hoe ik van je moet houden, vrouw, hoe zou ik dat weten
hou van je, hou van je zoals niemand ooit wist!
Sterf en stil
hou meer van je.
En toch
hou meer van je
en meer

Buurt zonder licht

Gaat de poëzie van dingen weg
of kan mijn leven het niet verdichten?
Gisteren -kijkend naar de laatste schemering-
Ik was een stuk mos tussen een paar ruïnes.

De steden -zolen en wraak-,
het smerige grijs van de buitenwijken,
het kantoor dat zijn rug buigt,
de bewolkte baas.

Bloed van een rood op de heuvels,
bloed op straten en pleinen,
pijn van gebroken harten,
Ik zal rotten van verveling en tranen.

Een rivier omarmt de buitenwijk
als een ijzige hand die verleidt in het donker:
op zijn wateren schamen ze zich
om de sterren te zien.

En de huizen die de verlangens verbergen
achter de heldere ramen,
terwijl buiten de wind
breng een beetje modder naar elke roos.

Weg ... de mist van vergeetachtigheid
-Dikke rook, gebroken scherven-,
en het veld, het groene veld! waarin ze hijgen
de ossen en de bezwete mannen.

En hier ben ik, ontsproten tussen de ruïnes,
alleen al het verdriet bijten,
alsof huilen een zaadje was
en ik ben de enige groef in de aarde.

Neruda, de pen die alles poëtisch maakte

Pablo Neruda was een universele dichter omdat hij schreef naar alles wat bestaat, op vragen, op antwoorden, op zekerheden, op leugens, op misverstanden, op gerechtigheid, op waarden. Op dezelfde manier liet hij in zijn vers de ervaringen van zijn verleden, de angst van zijn heden en de illusies van zijn toekomst niet weg.

ook hij zong voor oorzaken, politiek, man, kindertijd, adolescentie, vreugde en wreedheden. Het meest ongelooflijke is echter dat hij zijn creaties onleesbare beelden heeft achtergelaten die we zelfs vandaag de dag blijven ontdekken. Dat laatste maakt hem tot een onmogelijk te catalogiseren dichter.

De brief van Pablo Neruda

Speciale vermelding verdient zijn brieven, daarin staan ​​de brieven aan de liefde van zijn jonge leeftijd, Albertina Azocar, de brieven aan zijn familie, aan zijn vriend Héctor Eandi en de liefdesbrieven aan Matilde Urrutia. Met betrekking tot de persoon die de laatste grote liefde van zijn leven was, schreef hij hem een ​​brief gedateerd 21 december 1950 en zei het volgende: 'Als je komt, kun je erop rekenen dat ik mijn woede wegneem. Ik heb je echt nodig. Schrijf me nu niet meer privé. Beantwoord me in het algemeen over je leven en projecten ”. Er werd duidelijk opgemerkt dat hij deze relatie met Urrutia niet langer wilde verbergen.

Isla Negra, de laatste haven

Naast de reeds genoemde werken kan het volgende worden aangehaald: Twilight, Farewell and snikken, The enthousiaste slinger, The Grapes and the Wind, Estravagario, Navigations and Returns, One Hundred Sonnets of LoveEn Isla Negra-monument. Met betrekking tot Isla Negra, waar zijn stoffelijk overschot wordt begraven, is het daar waar hij schreef: "Dit ben ik, zal ik zeggen, om dit geschreven voorwendsel achter te laten: dit is mijn leven.". Het is duidelijk dat deze dichtbundel aan haar laatste fase begon en het is aan de enthousiaste lezers van de XNUMXste eeuw om het enorme Nerudiaanse universum verder te verkennen.

Neruda en de verhoging van stoffen en elementen

Met de poëzie van Pablo Neruda kreeg alles een nieuwe betekenis, de verzen van de sneeuw roos, de blauwe kleuren liepen over en de slakken van de Stille Oceaan werden gekatapulteerd. Met Neruda blijven de eenvoudige mannen opstaan, de verwilderde ogen, de verwoeste huizen, de gefermenteerde eierstokken. Daarom is het niet mogelijk een dichter te catalogiseren die aan bijna alles heeft geschreven en die nog steeds schrijft zonder te schrijven.