grote felix werd geboren op 4 februari 1937 in Merida en het was een erkend schrijver en flamencoloog, wiens werk zowel proza als vers omvat. Hij wordt ook beschouwd als een belangrijke vertegenwoordiger van de innovatie in de Spaanse poëzie van de jaren 60. Zijn eerste publicatie was de dichtbundel Las Piedras, waarmee hij in 1963 de Adonai Award won. Twee jaar later publiceerde hij de roman Straten, waarmee hij ook werd bekroond. Dit is een selectie van gedichten van zijn werk om hem te herinneren.
Félix Grande — Selectie van gedichten
live kop of munt
ik mis jou
en ongeluk slagen ongeluk
en ongeluk brengen aan de ramp
dit alles zou aanwezig zijn
met de desinteresse van een dode man.
jij bent bij mij
en voor elk vleugje gelukzaligheid
die van plan zijn ons te grijpen
zou vooruitgaan vanuit mijn hart
prachtige legers van haat.
Je kunt de afschuwelijke achterkant van mijn lot zijn
of mijn land van vlees.
Hel
Het onherstelbare goed dat jouw schoonheid mij heeft aangedaan
en het geluk dat je huid nam
Het zijn als twee wespen die ik in mijn hoofd heb
zwavel zetten waar je je honing bewaarde.
Het avondeten is zo veranderd! potjes verdriet
in plaats van glazen alba heeft vandaag dit tafelkleed
en die vurigheid, ik wacht vanavond tot het kookt
om me een bord te serveren van wat er nog over is: yel.
De tafel is vreemd: ik kijk er met verbazing naar,
Ik eet en drink vreemdheid en afschuw en absurditeit en verdriet.
Al dat voedselwonder is voorbij
Na een vreselijk dessert sta ik op en noem ik je
dat is het laatste beetje pijn van dit diner,
en ik ga alleen naar bed als iemand die naar de marteling gaat.
als je me in de steek zou laten
Als je me in de steek zou laten, zou je zonder reden achterblijven
als een groene vrucht die van de appelboom werd geplukt,
's Nachts zou je dromen dat mijn hand naar je kijkt
en overdag, zonder mijn hand, zou je slechts een pauze zijn;
als ik je in de steek zou laten, zou ik slapeloos zijn
als een zee die plotseling uit de kust liep,
Ik zou uitreiken om ze te zoeken, met gele golven,
enorm, en toch zou ik heel klein zijn;
omdat ik jouw werk ben, word oud met mij,
wees voor mijn hoeken de enige getuige,
help me leven en sterven, metgezel;
want mijn werk ben jij, peinzende klei:
kijk naar je dag en nacht, kijk naar je zolang ik leef;
in jou is mijn oudste en meest ware blik.
een sneeuw ansichtkaart
Wanneer ik op oudere leeftijd bewaar
als in een slecht gesloten graf
ik zal je naam vervloeken
gewoon omdat vanavond
vervreemd en opgenomen in je lichaam
Ik heb gewenst dat je eeuwig was
En ik wist niet of ik je moest slaan of huilen.
Als de zon ondergaat
Terwijl de zon ondergaat, langzaam als de dood,
je ziet vaak die straat waar de trappen zijn
die naar de deur van je hol leidt. Binnenin
staat een bleke man, al vervuld, afgelegen
de helft van zijn leeftijd; rook en gluur
richting de omgeleide straat; glimlach eenzaam
aan deze kant van het raam, de beroemde rand.
Jij bent die man; je bent een lang uur geweest
kijken naar je eigen bewegingen
denken van buitenaf, met genade,
de ideeën die je geduldig op papier zet;
schrijven, als het einde van een strofe,
dat het erg pijnlijk is om op deze manier twee keer
denken denken,
de bochtige draaikolk van het kijken naar de blik,
als een kinderspel dat martelt, verlamt, veroudert.
De middag, bijna ziek van zo ver weg,
duikt in de nacht
als een lichaam moe van vermoeidheid, in de zee, zoet.
Vogels steken geïsoleerde kleurruimte over onbeslist
en, aan het eind, enkele ontspannen wandelaars
ze laten zich uitputten door de afstand; dan
het landschap ziet eruit als een mysterieus en somber wandtapijt.
En je begrijpt, langzaam, zonder angst,
dat je vanmiddag geen realiteit hebt, want soms
het leven stolt en stopt, en dan niets
je kunt er meer tegen doen dan lijden,
gedesoriënteerd en lui, een manier van verdorde pijn,
en onthoud, netjes,
sommige doden die ongelukkig waren.
Bron: Gedichten van de ziel