Falco, de laatste roman van Arturo Pérez-Reverte.
Dat is de zin die het morele karakter van het nieuwe personage gecreëerd door Arturo Pérez-Reverte kan samenvatten.. Die, of die van zijn baas, de admiraal, zegt hem op een avond als hij hem in uniform ziet: 'Het is oké om er af en toe fatsoenlijk uit te zien, voor de verandering.' Anders is hij de meest aantrekkelijke, elegante, efficiënte en dodelijke spion. In het Spanje van 1936, dat onlangs in de armen was gestoken, niemand zoals hij om zich te verenigen op het Cainite-schip vermomd als idealismen waarin het land werd.
Te koop sinds 19 oktober vorig jaar, Ik heb het vier dagen geleden gekregen, degenen die me ertoe hebben gebracht het te lezen. En het zou in minder tijd zijn geweest als mijn specifieke geest meer gericht was op het plezier van lezen. In elk geval, Het is een korte roman pero heeft me niet opgewonden of opgewonden. En het heeft materiaal voor beide. Hoewel ik herhaal dat veel van deze bescheiden mening te danken is aan mijn huidige leesgeest. Of dat ik al te veel op elkaar heb gelezen. Degenen onder ons die Reverte bewonderen, genieten meestal van zijn manier om het leven te vertellen, maar deze keer wilde ik meer.
Over Lorenzo Falcó
Ik heb bijna alle romans van Reverte gelezen, hoewel ik dat moet toegeven sinds een paar jaar geef ik de voorkeur aan zijn bijtende werking, lef en manieren als columnist in plaats van als schrijver. Dus ik volg hem meer in de pers met de zijne Octrooi van corso en bij het feest zijn dat meestal zijn interventies op Twitter. Maar ik probeer elke nieuwe roman en deze te lezen Falco Het trok mijn aandacht meer dan de vorige.
Voor Falcó hadden woorden als vaderland, liefde of toekomst geen zin.
Noch land, noch vlag, noch liefde, noch eer noch schaamte. Falcó is alleen geïnteresseerd in het leven op de best mogelijke manier en met het beste binnen handbereik: alle soorten luxe en vrouwen die proberen ze te laten markeren. Voormalig wapensmokkelaar, agent van inlichtingendiensten en alles wat daarbij betrokken is, zolang het maar gaat om avontuur en persoonlijk gewin. Allemaal met weinig of geen scrupules.
Zo werkte Falcó in de herfst van 1936 voor de SNIO -National Information and Operations Service- en Ze vertrouwen hem een delicate missie toe: om uit de gevangenis van Alicante een zeer belangrijke gevangene te krijgen voor de onderdanen. Om dit te doen, zal hij een team van falangisten (jonge en idealisten) hebben die hij moet leiden. Maar niets en niemand zal zijn wat ze lijken. Misschien omdat we in het leven, en meer nog in het leven in oorlog, allemaal kunnen ophouden te zijn wie we zijn.
In tijden als deze was wolf zijn de enige garantie. En niet altijd. Daarom was een discrete bruine vacht nuttig. het hielp om te overleven. Om onopgemerkt door de nacht en de mist te bewegen.
Onmiskenbare stijl
Perez-Reverte vertelt een verhaal over zwarten en spionnen dat duizend keer bekend is op zijn eigen manier en stijl, die ook goed bekend is bij degenen onder ons die het lezen: korte zinnen afgewisseld met langere zinnen met beschrijvende bijstellingen; zeer goede dialogen, vooral die van Falcó en zijn baas, de admiraal, voor mij het beste personage of degene die ik het leukst vond; en een plot met ritme en wendingen waar je op kunt anticiperen (of niet). Gedurende het verhaal de gebruikelijke stempel van de auteur: zijn helderheid en kennis van de menselijke conditie.
Falcó definiëren als een held of een antiheld is dom. Vergelijk hem ook met het typische karakter van Pérez-Reverte, kapitein Alatriste. De schrijver uit Cartagena haalt nu het liefst de zwaarste lading uit zijn vitale rugzak, die er natuurlijk maar heel weinig zijn die op hun niveau delen.
Mijn Pérez-Reverte-bibliotheek
Mijn maren
Dat ik, een regelmatige lezer van het zwartste zwarte genre, niet het gevoel heb dat ik iets nieuws in mijn handen heb. Er zijn veel schurken zoals Falcó, en het presenteren van hen in een conflict dat zo afgezaagd is als de Spaanse burgeroorlog, helpt ook niet bij de nieuwigheidsfactor. We weten allemaal dat schurken van alle kanten en kleuren niet ontbraken. Het is naar mijn mening niet nodig en vermoeiend om eraan te denken.
Wat betreft het kwaad, het gebrek aan moraal en scrupules ... Ja, wel, we zouden er allemaal wel eens van af willen komen en de literatuur biedt ons die mogelijkheid. Maar juist omdat hij die letters vanaf het begin zo duidelijk liet zien, is het niet verwonderlijk dat Falcó een klootzak is. Daarom is het niet verwonderlijk wat hij wel of niet doet, noch hij, noch de rest van de personages. Naar mijn mening ze dragen niet meer bij dan de (zekere) interesse in hoe ze zullen omgaan, het verraad of niet dat zal worden gedaan en of ze er vanaf zullen komen.
U hoeft alleen nog maar te profiteren van de stijl van de auteur, zijn uitstekende en onberispelijke proza en zijn enorme historische en vitale cultuur, zo oprecht. Maar Ik had meer nodig: meer opwinding, meer enthousiasme, meer impact.
Geen wonder dat Reverte continuïteit aan het personage wilde geven. Het leent zich voor het legen van die rugzak van het kwaad dat zo intens wordt gezien en ervaren. Maar volgens mijn indruk, of hij varieert de aanpak en slaagt erin om het aantrekkelijker te maken dan hij van plan was, of Falcó blijft daarbij, een meer schurk. En het is jammer. De serie is echter nog maar net begonnen. Het kan - en zou - het meer vorm moeten geven.
Een gevaarlijke vriend - Arturo Pérez-Reverte.
Welnu, ik heb het in één middag met enthousiasme aan Falcó voorgelezen en het lijkt mij, in tegenstelling tot de recensent, een zeer originele manier om de spionageroman te benaderen tegen de achtergrond van onze burgeroorlog. Misschien komt het voor dat wat ze zegt waar is, dat ze niet in de stemming is om het op prijs te stellen. Ik denk niet dat een roman als deze ooit is geschreven, noch dat er ooit op zo'n grimmige en effectieve manier is geschreven over de burgeroorlog. En ik ben net een falcoadict geworden, het personage heeft me helemaal verslaafd. Ik heb een dosis van de volgende nodig, en wat me dwars zit, is wat er nog moet worden gepubliceerd.