Enkele complete verhalen is de titel van het nieuwe boek van Zondag Villar, die wordt geïllustreerd met linoleumsneden van zijn vriend Carlos Baonza. Het is zojuist uitgebracht in een zeer nette editie en kan halverwege de middag of minder worden gelezen. Het is een compilatie van 10 verhalen of korte verhalen en ik had het geluk dat de auteur het op de laatste boekenbeurs in Madrid aan mij opdroeg. Dit is mijn recensie.
een voorrecht
In januari 2020 heb ik deelgenomen aan een vergadering met Domingo georganiseerd door Culturele reikwijdte in Madrid en gemodereerd door Raphael Caunedo. We waren met ongeveer 20 mensen en we hadden een geweldige tijd om met hem te praten over zijn boeken met in de hoofdrol de inspecteur van Vigo Leo Caldas. drie romans, Water ogen, Het strand van de verdronken y Het laatste schip dat, hoewel met een lange tijd tussen zijn publicaties, ze hem een succes en vooral een prestige hebben gebracht dat vele anderen met 20 titels zouden willen.
In het laatste deel van de zondagsbijeenkomst hij vertelde ons over deze verhalen en hij las ons er een voor. We waren zo blij en bemoedigd dat hij ze publiceerde, dat als hij het idee al had om dat te doen, we misschien helemaal overtuigd zouden zijn. Daarnaast zou het ook een manier kunnen zijn om onszelf te "betalen" voor de geduld vanwege de lange wachttijden tussen romans en romans waaraan we gewend zijn van de vele lezers die van hem zijn. Het was dus een voorrecht.
Nu, na het lezen van de verhalen, herken ik het verhaal: het gaat over Don Andrés de knappe. En het heeft me weer aan het lachen gemaakt. Nou, eigenlijk allemaal.
Het idee
Bij wijze van Voorwoord, de auteur vertelt ons een beetje over hoe heeft altijd verhalen geschreven met geen andere claim dan ze te delen of mee te tellen familie- of vriendenbijeenkomsten. Ook, dat sommige al waren gepubliceerd en dat wanneer ze hem aanmoedigden om ze de vorm van een boek te geven, hij deed alsof hij ze wilde verlaten voor die meer intieme en hechte omgeving.
Tegelijkertijd, en voor zijn vriendschap met de kunstenaar Carlos Baonza, die ze on the fly begon te illustreren terwijl hij ze las. Maar dan komt er een argument zo fantastisch als de realiteit van een... pandemisch die de wereld thuis opsluit. En je moet proberen die beste momenten opnieuw te creëren die je niet kunt hebben of delen. Het was dus tijd om deze verhalen aan het licht te brengen.
Humor, nostalgie, magie, mysterie
De titels zijn:
- Eliška en de maan
- La Maruxaina en de heer Guillet
- De spiritist van O Grove
- De heilige van Bella Union
- Filippus de Messias
- Mabel en de talkies
- Don Andrés de knappe
- Michael "Chico" Cruz
- De vijftien jaar van Isabel Daponte
- Commodore Ledesma
En allemaal hebben ze in meer of mindere mate een vleugje nostalgie, terug naar laatste, , mysterie en natuurlijk van humor, maar van dat zo van het Galicische land waarvan Villar is. De langste is de laatste, eerder een kort verhaal dan een verhaal. En wat ook? delen is de muzikale toon van het proza van deze schrijver, dat even voortreffelijk als mooi en bijna lyrisch is.
Voor degenen onder ons die een beetje weten over het meest aseptische en functionele deel van de taal, naast de gevoeligheid dat kan worden verzonden, is het lezen van Domingo Villar een dubbel plezier. Zowel in zijn romans als in deze verhalen, waarin misschien nog wel meer opvalt, de omgang die hij met hem heeft en de... cadans en Ritmo verhaal dat de inhoud afdrukt, is ongeëvenaard. En dat wordt gewaardeerd in een panorama van literatuur die zo licht of licht verteerbaar is.
Deze verhalen lezen als liedjes en ze laten een echo en spoor na, van de zee, van de sterren, van mythen en legenden, van wonderen of geesten, van oorlog en vrede. Ze krijgen een glimlach van die zachte en ze verwijzen je altijd naar die magische achtergrond die zo'n bijzonder land destilleert.
Bij een blijven? Ik kon niet. EN een maar? Dat ze met weinig zijn en dat ze snel eindigen. Dat is het probleem met Domingo Villar: het maakt niet uit of hij romans van 640 pagina's of verhalen van 1 woorden schrijft. Het laat je altijd verlangen naar meer.