Ik las de beurs van comics. Laten we zeggen dat ik, aangezien ik van de oude school kom, ben opgegroeid met strips en als volwassene meer voor brieven dan voor tekenfilms koos. Ik ben alleen trouw aan het spinnen van mijn favoriete zwarte kat John Blacksad, Guarnido en Díaz Canales. Maar af en toe kijk ik naar het panorama. En deze zomer ben ik dit juweeltje tegengekomen, Een politieagent op de maan, van de cartoonist en scenarioschrijver Tom gauld, en het heeft me gefascineerd.

Met twee kleine nichtjes die beginnen te lezen, ben ik teruggekeerd naar de kinderboeken en strips. Dus elke keer als ik naar een boekwinkel of een winkelcentrum ga, maak ik een wandeling. En een dezer dagen, beschut tegen de helse hitte, kwam ik in een van hen. Dat moet ik ook opmerken Ik lees het woord policía ergens en ik ben al geïnteresseerd.

Zo titel van dit boekje op de kinderplank Het riep mijn aandacht. Ik pakte het op en begon gewoon te lezen totdat ik het af had. In totaal was het misschien 10 minuten tijd geïnvesteerd. Er is nauwelijks geschreven tekst, maar zijn monochrome tekeningen, eenvoudig en minimalistisch ze slagen erin om de eenvoud van een heel eenvoudig verhaal en tegelijkertijd diep.

Tom gauld

Nacido en Aberdeen In 1976 heeft deze Schotse cartoonist en scenarioschrijver een belangrijke plaats veroverd in de huidige stripwereld. Hun strips en illustraties worden gepubliceerd op sites zoals The Guardian o The New York Times. Hij heeft nog maar twee andere lange werken.

• Goliath (2012): het verhaal van David en Goliath vanuit het standpunt van laatstgenoemde.
• Iedereen is jaloers op mijn vliegende rugzak (2015): een compilatie van zijn stripverhalen over thema's en met verschillende karakters gepubliceerd in The Guardian.

Afgelopen maart was hij in Spanje om deze politieagent wiens invloeden ze komen van het werk Stanley Kubrick of de Architectuur uit de jaren 60 in Groot-Britannië.

Een politieagent op de maan

Synopsis

En 96 pagina's we gaan naar de maan Daar de kolonie dat er betere tijden zijn gekend en dat is het ook beetje bij beetje legen. Niemand komt en iedereen vertrekt. Sombere vooruitzichten voor de hoofdpersoon, de alleen politie die bij zijn dagelijkse werk blijft rondes en bewaking. Maar deze worden steeds korter en gevallen die zo weinig moeten worden opgelost als onbelangrijk. EEN oude vrouw die haar hond verliesteen automaat ontsnappen uit het Museum van de Maan, of een meisje loopt weg vanuit huis

Dus de ene dag dus de andere waar ikhet leven gaat even langzaam als eentonig en diep eenzaam voorbij voor onze held die toch verder gaat aan de voet van de canyon. Maar niets is wat het was. Een van die dagen nemen zijn buren afscheid omdat ze terugkeren naar de aarde. Een ander, zijn patrouillevoertuig gaat kapot, maar er zijn geen reserveonderdelen meer en degenen die vanaf de aarde worden verzonden, hebben verschillende configuraties die daar niet meer werken.

Ja inderdaad. Wat niet falen is die koffie en die donuts op de enige plek die nog over is en die een serveerster zo eenzaam als hij. Tot het ook niet lukt.

Wat is

Dat laat u niet misleiden door de simpele lijnen of de soberheid of het zwart-wit. De lege vignetten van teksten evenmin, want ze drukken als niets de stilte en eenzaamheid uit die de hoofdrolspeler omringen. Alles vormt een bewonderenswaardige mix van melancholie, humor en ironie. Je zit daar gewoon ook op de maan en leeft mee dezelfde gevoelens als die aardige en afgetreden wetshandhavingsambtenaar. We voelen zijn melancholie, zijn teleurstelling om te zien dat zijn droom beetje bij beetje is veranderd in een nachtmerrie.

Yo Ik raad aan om een ​​kijkje te nemen. Misschien vertelt het je niets of misschien vind je iets dat, net als ik, je dat vleugje ontdekking geeft. Maar zonder enige twijfel het zal je niet onverschillig laten.