Oktober 7 van 1849. Baltimore. Het leven was daar 170 jaar geleden achtergelaten een van de grootste schrijvers van de wereldliteratuur. Het maakt niet uit hoe vaak u erover kunt praten Edgar Allan Poe, de duizenden artikelen, boeken en studies over zijn figuur die worden gepubliceerd. Het maakt niet uit hoe vaak die van hen, hun verhalen, verhalen, verhalen en gedichten worden voorgelezen. Het maakt niet uit of je blijft speculeren over zijn bestemming, zijn inspiratie of zijn leven, dat al tot in het oneindige is verteld.
Edgar Allan Poe gaat door en zal elke lezer blijven fascineren van de wereld die ook maar één blik op zijn werk heeft werpt. En meer als het een gepassioneerd over mysterie, terreur of duisternis meer absoluut. Ook van liefde voorbij de dood of de oneindigheid. De erfenis van zijn naam zal ook eeuwig zijn. Dit zijn mijn 3 favoriete gedichten die ik vandaag in uw geheugen deel: Annabel Lee, Wil je dat ze van je houden? y Een droom.
We hebben ze vast allemaal wel eens gelezen, vooral de meest bekende: Annabel Lee. Of die het niet heeft gehoord de versie gemaakt door Radio Futura?
Wil je dat ze van je houden?
Wil je dat ze van je houden? Dus verlies niet
de loop van je hart.
Alleen wat je bent, moet je zijn
en wat je niet bent, nee.
Dus in de wereld, jouw subtiele manier,
uw genade, uw mooie wezen,
zal eindeloos geprezen worden
en liefde ... een eenvoudige plicht.
Annabel Lee
Het was vele, vele jaren geleden
in een koninkrijk aan zee,
er woonde een meisje dat je misschien kent
met de naam Annabel Lee;
en deze dame leefde zonder ander verlangen
dan mij lief te hebben, en door mij bemind te worden.
Ik was een jongen, en zij een meisje
in dat koninkrijk aan zee;
We houden van elkaar met een passie die groter is dan liefde,
Ik en mijn Annabel Lee;
met zo'n tederheid dat de gevleugelde serafijnen
ze huilden wrok van bovenaf.
En om deze reden, lang, lang geleden,
in dat koninkrijk aan zee,
een wind blies uit een wolk,
het bevriezen van mijn mooie Annabel Lee;
grimmige voorouders kwamen plotseling,
en ze sleepten haar ver weg van mij,
totdat ze wordt opgesloten in een donker graf,
in dat koninkrijk aan zee.
De engelen, half gelukkig in de hemel,
Ze waren jaloers op ons, haar op mij.
Ja, dat was de reden (zoals mannen weten,
in dat koninkrijk aan zee),
dat de wind uit de nachtwolken blies,
mijn Annabel Lee bevriezen en vermoorden.
Maar onze liefde was sterker, intenser
dan dat van al onze voorouders,
groter dan dat van alle wijzen.
En geen engel in zijn hemelgewelf,
geen duivel onder de oceaan,
kan mijn ziel nooit scheiden
van mijn mooie Annabel Lee.
Nou, de maan schijnt nooit zonder me in slaap te brengen
van mijn mooie metgezel.
En de sterren komen nooit op zonder iets op te roepen
haar stralende ogen.
Zelfs vandaag, als het tij 's nachts danst,
Ik lig naast mijn geliefde, mijn geliefde;
voor mijn leven en mijn geliefde,
in zijn graf bij de golven,
in zijn graf bij de brullende zee.
Een droom
Krijg deze kus op het voorhoofd!
En om van een gewicht af te komen
voor vertrek, moet ik bekennen
wat heb je goed gedaan als je geloofde?
dat mijn dagen een droom zijn geweest;
Maar is het minder ernstig
hoop is voorbij
's nachts of in de volle zon,
met of zonder visie?
Tot onze laatste poging
Het is gewoon een droom in een droom
Met uitzicht op de brullende zee
wat straft deze breker
Ik heb een strakke handpalm
korrels van goudkleurig zand.
Ze zijn er maar weinig! En zo dadelijk
ze glippen van me weg en ik voel
raak in mij deze klaagzang op:
Oh God! Omdat ik niet kan
houd ze in mijn vingers?
Oh God! Als ik kon
red een van het tij!
Tot onze laatste poging
is het gewoon een droom in een droom?