Du Fu. 5 gedichten om een ​​klassieke Chinese poëzie te herinneren

Ook bekend als Jouw fu, deze dichter is een van de grote klassiekers uit de Chinese literatuur. In feite wordt het overwogen "Heilige dichter". Vandaag Ik red zijn figuur (of ik ontdek haar) door naar haar figuur en werk te kijken, waaruit ik deze heb geselecteerd 5 gedichten.

Du Fu

Geboren in het jaar 712, toonde al snel gemak van leren en talent. Hij hield ook van schilderen, muziek en paardrijden. In zijn jeugd, van plan om een Boheemse leven, hij was reizend in heel China in de meest welvarende tijd van de Tang-dynastie.

Toen hij eindelijk een baan kreeg zoals officieel, aangezien hij bij een eerste poging niet slaagde voor de keizerlijke examens, a opstand dat zou China jarenlang bloedvergieten. De keizer benoemde hem tot censor en Du Fu had een geruïneerd rijk.

Dat allemaal weerspiegelde het in verschillende gedichten, evenals zijn vriendschappen met andere grote dichters zoals Li Po, genegenheid voor zijn familie of medeleven met de armoede van de stad. Ging voorbij de afgelopen jaren van zijn leven in zeer precaire omstandigheden en financieel ondersteund door vrienden. En hoewel het hem niet lukte om herkend te worden in het leven, zijn prestige en roem namen toe na zijn dood.

Zeer productief, hij liet een erfenis na van meer dan 1.400 gedichten. Enkele titels van zijn werken zijn De schuine vlucht van zwaluwen o Compendium en commentaar op de gedichten van Tu Fu.

5 gedichten

Hemelvaart

Onder de gewelddadige wind,
onder de hoge hemel,
de apen huilen hun verdriet.
Boven het witte zand van het eilandje,
een vogel vliegt, cirkelt rond.
Eindeloze bladeren, geblazen door de wind,
ze vallen fluitend uit de bomen,
en de uitgestrekte Yangtze loopt tumultueus.
Ver van mijn huis
Ik huil de trieste herfst
en de reizen lijken mij eindeloos.
Oude man, alleen overweldigd door ziekte,
Ik ga naar dit terras.
De ontberingen, moeilijkheden en angst,
ze hebben mijn grijze haar overvloedig gemaakt
En ik kan het niet helpen, maar zet mijn glas opzij.

***

Bronwater

De derde maand, en de perzik bloeit
ze drijven op de golven van de rivier.
De stroom herstelt zijn oude voetafdrukken,
en bij het aanbreken van de dag overspoelt het de grenzen van het strand.
Smaragdgroen glinstert voor de poort van takken,
terwijl ik mijn tuigage repareer
En ik laat een geurend aas vallen
Ik bind de bamboebuizen om de tuin water te geven.
De vogels die komen vliegen zijn al legio
en in luidruchtige drukte betwisten ze de badkamer.

***

Winter dageraad

Mannen en dieren van de dierenriem
Nogmaals tegen ons.
Groene wijnflessen, rode kreeftenschalen,
Allemaal leeg, ze liggen gestapeld op tafel.
Hoe een oude bekende vergeten?
En iedereen luistert zittend naar zijn eigen gedachten.
Buiten gierden wagenwielen.
In de dakrand worden de vogels wakker.
Binnenkort weer in een nieuwe winter
Ik moet mijn veertig jaar onder ogen zien.
Ze duwen me harde, koppige momenten,
Gebogen in de lange schaduw van de schemering.
Het leven verandert en gaat voorbij, dronken dwaallicht.

***

De geschilderde havik

Op de witte zijde
wind en vorst stijgen:
bewonderenswaardig schilderij van deze havik.
Klaar om op een sluwe haas te jagen, hij heft zijn vleugels op,
en van opzij lijken zijn ogen op die van een verontruste aap.
Als het zijden touw los kwam te zitten
dat bindt hem aan de glimmende stok
bovenaan het raam,
wachten op het fluitsignaal om te vliegen;
als ze hem al hebben verlaten
gewone vogels aanvallen,
veren en bloed zouden zich over de uitgestrekte weide verspreiden.

***

Kijkend naar het water vanaf de reling liet ik mijn hart vliegen

Ver van de muren, op een brede reling,
zonder dorp om het te belemmeren,
de blik reikt ver, ver weg.
Het heldere water van de rivier stroomt bijna over het kanaal.
De lente eindigt,
en de serene bomen zijn vol bloemen.
Tussen een fijne regen,
de minnows verschijnen,
en de schuine vlucht van de zwaluwen
naar het paar van de zachte bries.
In de stad honderdduizend huizen,
hier twee of drie gezinnen.