Nog een jaar Ik geef geen kwartier aan buitenlandse pompoenen. Niet al die parafernalia van vleermuizen, spinnenwebben en spookhuizen die winkels en bars binnendringen. Noch voor de schoolfeesten van miniatuur heksenkostuums en geesten (sommigen dromen dan ...). Ik ga niet met de tijd mee, noch ben ik politiek correct, want ik bleef bij hem, bij Don Juan Tenorio. Met de nu verguisde (of opnieuw geïnterpreteerde) mythe van de meest schandelijke en schurkachtige schedel, maar ook van de meest verliefde en verloste.

Don Jose Zorrilla schreef zijn verhaal in 1844, wat je inspireerde De bedrieger van Sevilla uit 1630, toegeschreven aan Tirso de Molina. En het is wat je moet lezen en vooral vertegenwoordigd zien in deze komende data. Ik weet dat mijn gevecht een verloren strijd is, maar Ik zal proberen om elk jaar te vechten om het zijn bekendheid te blijven geven. Schoolkinderen moesten het lang geleden leren en reciteerden het. Nu ... is nu. Nou, ik ga eind oktober terug naar de Laurel Inn om hem zijn brief te zien schrijven. Dit zijn enkele van zijn meest onvergetelijke verzen.

DON JUAN

Wat dat verdomde geschreeuw!

Maar slechte bliksem breekt me

ja bij het afronden van de brief

ze betalen niet duur voor hun geschreeuw!

***

Hier is don Juan Tenorio

en er is geen man voor hem.

Van de hooghartige prinses

voor degene die vist in een gemene boot,

er is geen vrouw waarop ik me niet abonneer,

en elke bedrijfsdekking

of het in goud of in waarde is.

Zoek hem de rebellen;

sluit de spelers;

die opschept om hem af te snijden,

Eens kijken of er iemand is die hem overtreft

in het spel, in de strijd of in de liefde.

***

Waar ik ook ging

de reden waarom ik overreden ben

de deugd die ik bespotte,

Ik bespotte gerechtigheid

Ik heb al vrouwen verkocht.

Ik ging naar de hutten,

Ik ging naar de paleizen,

Ik beklom de kloosters

en overal waar ik wegging

bittere herinnering aan mij.

***

Ik huilde naar de hemel, en hij hoorde me niet.

Maar als de deuren me sluiten,

van mijn stappen op aarde

antwoord de hemel, niet ik.

***

Ga weg, geveinsde steen!
Laat los, laat die hand los
dat er nog het laatste graan is
op de klok van mijn leven.
Laat het los, als het waar is
dan een punt van berouw
geef een zielsverlossing
van een eeuwigheid,
Ik, heilige God, geloof in u;
als het mijn ongehoorde kwaad is,
uw genade is oneindig ...
Heer, heb genade met mij!

Met DON LUIS

DON LUIS

Bij God, je bent een vreemde man!

Hoeveel dagen gebruik je

in elke vrouw waar je van houdt?

DON JUAN

Vertrek de dagen van het jaar

waaronder je daar aantreft.

Een om ze verliefd te laten worden,

een ander om ze te krijgen,

een ander om ze te verlaten,

twee om ze te vervangen

en een uur om ze te vergeten.

Met DON DIEGO

Meneer DIEGO

Je vermoordt me ... Meer vergeef ik je

van God in heilig oordeel.

DON JUAN

Op lange termijn leg je me neer.

(Hoewel ik altijd de voorkeur zal geven aan Tirso de Molina's versie waar de Trickster zei: "Hoe lang vertrouw je me!").

Met DOÑA INÉS

DON JUAN

Ah! Is het niet waar, engel van liefde,

dat op deze afgelegen kust

puurste de maan schijnt

en je ademt beter?

Deze aura die ronddwaalt, vult zich

van de simpele geuren

van de boerenbloemen

Die aangename oever ontspruit:

dat schone en serene water

dat gaat zonder angst door

de vissersboot

die wacht met zingen van de dag,

Is het niet waar, mijn duif,

wat adem je in liefde

 

***

Mevrouw INES:

Ik weet het niet ... sinds ik hem zag,

Bridget van mij, en haar naam

je zei me dat ik die man heb

altijd voor me.

Overal word ik afgeleid

met je prettige herinnering,

en als ik hem even verlies,

in zijn geheugen val ik terug.

Ik weet niet welke fascinatie

in mijn zintuigen oefent het,

dat kronkelt me ​​altijd naar hem toe

geest en hart:

en hier en in het oratorium

en overal waarschuw ik

dat denken amuseert […].

***

Mevrouw INES:

Zwijg, in godsnaam, oh, don Juan!

die ik niet zal kunnen weerstaan

lange tijd zonder dood te gaan

dus nooit gretig gevoeld.

Ah! Zwijg uit mededogen,

dat naar jou luisteren lijkt mij

dat mijn brein gek wordt

mijn hart brandt.

Ah! Je hebt me te drinken gegeven

ongetwijfeld een helse filter,

dat helpt je om je over te geven

de deugd van vrouwen […].

DON JUAN:

Ziel van mij! Dat woord

mijn wezen verandert de manier,

wat kan ik doen

totdat Eden zich voor me opent.

Het is niet, Dona Ines, Satan

wie legt deze liefde in mij;

is God, die voor jou wil

win mij misschien voor Hem.

Nee, de liefde die vandaag wordt gekoesterd

in mijn sterfelijk hart

het is geen aardse liefde

zoals ik tot nu toe voelde;

niet die vluchtige vonk

dat elke windvlaag dooft;

Het is een vuur dat wordt ingeslikt

hoeveel hij ziet, immens, vraatzuchtig.

Dus werp uw angst weg

mooie doña Inés,

omdat ik aan je voeten voel

nog steeds in staat tot deugd.

Ja, ik ga mijn trots neerknielen

voor de goede commandant,

en of zal hij me jouw liefde geven,

of hij zal me moeten vermoorden.

***