"La Celestina", door Fernando Rojas, is het dramatische werk belangrijkste en meest relevante van de XNUMXe eeuw. Het weerspiegelt de crisis van middeleeuwse waarden en materialisme die kenmerkend waren voor de pre-renaissancistische samenleving.
Het was in het midden van XV eeuw toen de dramatische traditie in het Castiliaans begon op te komen, maar het waren slechts theatrale activiteiten die plaatsvonden op populaire festivals of religieuze data zoals Corpus Christi of Kerstmis. Het is aan het einde van de XNUMXe eeuw wanneer het theater ook in de paleizen wordt gevestigd om het hof te vermaken. Figuren als Gómez Manrique vielen op, gekenmerkt door een religieus theater en Juan del Encina, door een religieus en ook profaan theater. Het meest opvallende werk van allemaal in deze periode was echter "La Celestina", anoniem werk, maar toegeschreven aan de auteur Fernando de Rojas.
Het werk
"La Celestina", in hun eenentwintig acts, presenteert de liefdesrelatie tussen Melibea en Calisto, met de geïnteresseerde tussenkomst natuurlijk van La Celestina, de oude pooier.
Fernando de Rojas verklaarde zelf dat hij het werk uit het eerste bedrijf had gecomponeerd, dat hij al geschreven vond. Momenteel wordt dat geaccepteerd "La Celestina" Het is het resultaat van twee auteurs: een onbekende auteur die het eerste bedrijf zou hebben geschreven, en de rest van het werk, dat een compositie zou zijn van Fernando de Rojas.
Thema van het werk
De hebzucht van Celestina, de pooier die optreedt tussen Melibea en Calisto, die haar verdiensten niet wil delen met Calisto's bedienden, leidt haar tot een tragische dood.
El liefde tussen Calisto en Melibea het is ook jammer. Callisto sterft en ze pleegt zelfmoord.
Tekens van het werk
- Celestina schrijft: Hij is de hoofdpersoon in het stuk en ook de meest uitgebreide. Ze is een gemene oude vrouw, een drinker, een voormalige prostituee en een zeer verraderlijke. Twee van de sterkste passies die uw gedrag stimuleren, zijn egoïsme en hebzucht. Ze is sluw, een grote mond en zeer manipulatief.
- Callisto: Hij is een personage met groteske trekken (hij gedraagt zich op een bepaalde manier en spreekt op een totaal andere manier). Liefde is het middelpunt van zijn bestaan en hij schildert het als een nobel en onzelfzuchtig gevoel, maar naarmate het boek vordert, blijkt dat zijn daden zijn woorden tegenspreken.
- Meliba: Ze is een meisje met een vastberaden houding. In eerste instantie is ze defensief over de liefde die Callisto voor haar toont, maar uiteindelijk wordt ze verliefd. Als ze Callisto dood ziet, besluit ze zelfmoord te plegen. In tegenstelling tot Calisto is Melibea zich bewust van wat het betekent om een ongeoorloofde relatie aan te gaan en haar zelfmoord is nog een gevolg van het loslaten van gevestigde waarden.
- Ondersteunende actoren: Sempronio en Pármeno, de bedienden van Callisto; Elicia en Areúsa, prostituees gecontroleerd door Celestina.
Doel van het werk
In de proloog van het werk beweert Fernando de Rojas het te hebben geschreven met de bedoeling kritiek te uiten op de onverantwoordelijke en irrationele daden van geliefden, die als gevolg van hun immoraliteit in schande vervallen.
Fernando de Rojas schrijft ook "La Celestina" met een existentieel filosofisch besef, want voor hem is het leven een voortdurende strijd die alleen maar pijn en ongeluk veroorzaakt.
Kort fragment van het werk
SEMPRONIO O hebzuchtige oude vrouw, keel stervend van dorst naar geld! Ben je niet blij met een derde van wat je hebt verdiend?
CELESTINA: Welk derde deel? Ga met God uit mijn huis u, en roep niet, breng niet de buurt! Laat me niet gek worden, wil niet dat Callisto's spullen en die van jou ter plekke uitgaan.
SEMPRONIO: Geef stemmen of geschreeuw, dat u zult vervullen wat u beloofde of uw dagen vandaag vervult!
ELICIA: In godsnaam, steek het zwaard erin! Wacht even, Parmeno, wacht even! Dood haar niet die gek!
CELESTINA: Gerechtigheid, gerechtigheid, heren buren; gerechtigheid, deze schurken vermoorden me in mijn huis!
SEMPRONIO: Ruffians of wat? Wacht tovenares, ik zal je met brieven naar de hel laten gaan.
CELESTINA: Oh, dat ik dood ben, oh, oh! Bekentenis, bekentenis!
PÁRMENO: Geef het, geef het; maak het af, nou je bent begonnen! Dat ze ons zullen voelen! Ga dood ga dood; van de vijanden, de minste!