De burgemeester van Zalamea.
De burgemeester van Zalamea is, samen met La vida es sueño, de meest emblematische creatie van Pedro Calderon de la Barca. De Spaanse toneelschrijver is een van de grootste vertegenwoordigers van het literaire barokisme, wiens werk behoort tot de zogenaamde Gouden Eeuw, door historici geaccepteerd als het moment van maximale pracht van literatuur in de Spaanse taal.
Deze uitstelperiode omvatte veel meer dan een eeuw. Het begon tegen het laatste decennium van de XNUMXe eeuw, en viel samen met de komst van Columbus naar Amerikaanse territoria. De dood van deze auteur - die plaatsvond in 1861 - betekende het einde van het tijdperk.. Tussen deze twee data ontmoette de wereld klassiekers van de status van de Don Quixote van Miguel de Cervantes.
Sobre el autor
Volgens de schrijver zelf, kort voordat hij stierf, er waren ongeveer 110 theatrale stukken die hij tijdens zijn leven schreef. Naast drama's en komedies - "subgenres" waartoe het behoort De burgemeester van Zalamea- De lijst bevat zowel sacramentele wagens als korte theaterstukken (dansen, hors d'oeuvres, jácaras en mojiganga's).
De burgemeester van Zalamea, Een "remake"?
U kunt het boek hier kopen: Geen producten gevonden.
Natuurlijk, tegen het jaar dat dit stuk werd geschreven (ongeveer 1635), was het woord "remake" nog lang niet ingeburgerd. Veel minder in Spanje. Maar Dit is in de praktijk precies wat er is gebeurd De burgemeester van Zalamea.
Calderón de la Barca Het gaat uit van een veelvoorkomend argument voor die tijd en biedt zijn eigen versie. Hij gaat zelfs verder: hij neemt een toneelstuk met dezelfde naam van Lope de Vega, verfijnt de verzen, slaat enkele onbeduidende scènes over en voegt er een definitieve epische afsluiting aan toe.
Het argument, met het getuigenverhaal
Het werk vindt plaats in een reële context, dus verschillende historische personages nemen deel aan de plot. Personages zijn binnengedrongen in individuele verhaallijnen, dat wil zeggen met bepaalde gebeurtenissen die deel uitmaken van "subplots". Die algemeen bekend waren bij het publiek van de eerste vergaderingen in de zeventiende eeuw.
De keerpunten in het verhaal
Jaar 1580. Koning Felipe II van Spanje, —een zeer voorzichtig karakter, volgens de mening van zijn onderdanen — gaat naar Portugal om gekroond te worden tot monarch van die natie. Door de dood van Sebastián I (1578) en die van zijn opvolger, Enrique I (1580), belandde dit land in een opvolgingscrisis. Vóór de verkiezing van de opvolger door de Portugese rechtbanken eiste de Spaanse soeverein de troon op.
Precies in het midden van zijn transfer naar Lissabon om gekroond te worden, maakten zijn troepen een stop bij Zalamea. Een stad in Extremadura, heel dicht bij de grens. Daar ontvangt kapitein Don Álvaro de Ataide onderdak in het huis van Pedro Crespo, de rijkste schurk van de plaats. Belangrijke verduidelijking: "schurk" omdat hij een man uit een dorp is, niet omdat hij een kwaadaardig personage is.
Eerste keerpunt
De militair wordt verliefd op Isabel, de dochter van de eigenaresse van het huis waar ze verblijft en verklaart haar liefde voor hem. Toch wijst ze hem af. Geconfronteerd met de weigering, ontvoert Don Álvaro het meisje en maakt haar woedend (Dit soort afleveringen waren in deze tijd heel gewoon. Daarom vaardigde Felipe II zelf een decreet uit dat leden van zijn leger verbood vrouwen te mishandelen onder bedreiging met doodgeschoten te worden).
Pedro Calderón de la Barca.
Als Crespo hoort wat er is gebeurd, smeekt hij de kapitein om met zijn dochter te trouwen. Dit is niet alleen om Isabel's naam te zuiveren; in werkelijkheid wil de rijke boer zijn eigen eer herstellen. Te midden van de smeekbeden biedt hij aan om al zijn activa - vrij groot - over te dragen, die zijn schoonzoon zou worden. Maar het aanbod wordt met minachting afgewezen, aangezien Don Álvaro een militair is die tot de adel behoort.
Nieuwe verbuiging
Don Álvaro beschouwt het als een kleinigheid om de heer van het bezit van een boer te worden. Bovendien heeft hij een identieke mening over het meisje dat door hemzelf verontwaardigd is. Maar kort daarna Crespo wordt benoemd tot burgemeester van Zalamea. Hij beschermt zichzelf in zijn nieuwe functie en besluit het recht in eigen hand te nemen; beveelt de onmiddellijke arrestatie van de kapitein en zijn executie.
De uiteindelijke oplossing
Een civiele burgemeester heeft geen jurisprudentie binnen de militaire omgeving. Bijgevolg zijn de bepalingen van Castro in theorie onwettig. Het aandringen van de burgemeester om zijn eigen oordeel af te dwingen, leidt tot een conflict met de leiding van het koninklijke leger dat brengt de integriteit van de stad in gevaar. Maar als alles verloren lijkt, verschijnt Felipe II en onderneemt hij actie.
De vorst is het met hem eens, hoewel hij bevestigt dat Castro het bij het verkeerde eind had. Hij bekrachtigt het vonnis voordat hij werd uitgesproken, Don Álvaro de Ataide wordt met knuppels geëxecuteerd. Het is niet verrassend dat een van de alternatieve titels van dit werk precies is De best gegeven club.
Slachtoffer en dader
Ondanks de veroordeling die de verkrachter heeft ontvangen, krijgt ook de jonge Isabel een straf. Ze wordt gestuurd om de rest van haar leven opgesloten in een klooster door te brengen. De achterliggende reden voor de beslissing is de vader (die van de koning de titel van eeuwigdurende burgemeester ontving). Alleen op deze manier kan hij zijn eigen eer en die van zijn gezin hersteld zien.
De toespraak tussen de regels
Zin door Pedro Calderon de la Barca.
De burgemeester van Zalamea heeft destijds iets bereikt dat schijnbaar onmogelijk was voor de toneelschrijvers: de edelen gelukkig en tevreden achterlaten, zoals de boeren. Landgoederen verzetten zich sinds vóór de middeleeuwen fel in Spanje. Evenzo schrokken de meest gerenommeerde kunstenaars en intellectuelen van die tijd deze kwestie niet uit de weg.
In fictie - net als in het echte leven - aristocraten wonnen bijna altijd. Veel van de letterkundigen behoorden tot deze bevoorrechte sociale klasse. Tegelijkertijd waren de buitenstaanders erg geïnteresseerd in het tevreden houden van deze "heren".
De eer
Geleid door je eigen ego, de hoofdpersoon van het verhaal heeft maar één uiteindelijk doel: zijn eer herstellen. Haar mishandelde dochter is voor haar geen belediging; het echte slachtoffer is de vader. Een situatie die werd onderschreven door de Spaanse adel, maar uit de Renaissance. Een verlangen dat wordt nagestreefd door een landman (rijk, maar tenslotte een boer) als Pedro Castro.
In elk geval, Calderón de la Barca was in staat om breed te plezieren De burgemeester van Zalamea "Moren en christenen." In die zin is het zeer waarschijnlijk dat deze "subtiliteiten" in zijn spraak pas lange tijd later zijn opgemerkt.
Een antimilitaristisch werk?
Er zijn er die doorhalen De burgemeester van Zalamea als een anti-militaire toespraak. Tegen het einde van het verhaal is de verteller echter verantwoordelijk voor het ontmaskeren van dit idee. Castro's oudste zoon - een volmaakte dakloze man zonder doel in het leven - wordt opgeroepen voor het koninklijke leger. De vader heeft er geen spijt van, maar viert deze actie.
Castro gelooft dat juist de militaire instelling haar nakomelingen de deugden van het leven zal laten kennen. Voordat u tijd verspilt, is het ook beter om uw koning te dienen. Hoewel het niet helemaal duidelijk is, gaat het erom of de auteur dit uit overtuiging bevestigt of is het een andere slim vermomde ironie in het midden van de dialogen van zijn hoofdpersoon.