Fotografie: Claudio Rodríguez. Cervantes Virtueel.
Claudio Rodriguez, dichter uit Zamora, stierf in Madrid Op een dag als vandaag in 1999, toen hij aan zijn laatste boek werkte. Dit is een selectie van sommige van hun gedichten om het te onthouden of te ontdekken.
Claudio Rodriguez
Diploma voor Romantische Filologie, was een lezer van Spaans aan de universiteiten van Nottingham en Cambridge, waardoor hij de Engelse romantici al kon ontmoeten Dylan Thomas, een fundamentele invloed op zijn opleiding als dichter. Meerdere gewonnen prijzen in zijn carrière als Adonai, de Nationale Literatuur, de Nationale Poëzie of Prins Asturië der Letteren. Hij was ook lid van de Koninklijke Spaanse Academie voor de Taal.
gedichten
Gift van dronkenschap
Duidelijkheid komt altijd uit de hemel;
het is een geschenk: het wordt niet tussen dingen gevonden
maar ver daarboven, en bezet hen
er hun eigen leven en werk van maken.
Dus de dag breekt aan; dus de nacht
sluit de grote kamer van zijn schaduwen.
En dit is een geschenk. Wie doet er minder gemaakt?
ooit aan wezens? Wat een hoge sprong
bevat hij ze in zijn liefde? Als het al aankomt
en het is nog vroeg, het is al rond
in de weg van uw vluchten
en doemt op, en gaat weg en, nog steeds ver weg,
niets is zo duidelijk als je impulsen!
Oh duidelijkheid dorstig naar een weg
van een onderwerp om haar te verblinden
zichzelf verbranden terwijl ze haar werk doet.
Zoals ik, zoals alles wat je verwacht.
Als je al het licht hebt genomen,
Hoe kan ik iets van zonsopgang verwachten?
En toch - dit is een geschenk - mijn mond
wacht, en mijn ziel wacht, en jij wacht op mij,
dronken achtervolging, eenzame duidelijkheid
sterfelijk als de omhelzing van sikkels,
maar ik knuffel tot het einde dat nooit ophoudt.
Deze verlichting van materie...
Deze verlichting van materie,
met zijn gewoonte en met zijn harmonie,
met de rijpende zon,
met de kalme aanraking van mijn pols,
als de lucht diep gaat
in de angst van de aanraking van mijn handen
die spelen zonder argwaan,
met de vreugde van kennis,
deze muur zonder scheuren,
en de boze deur, druipend,
nooit gesloten,
wanneer de jeugd vertrekt, en daarmee het licht,
mijn schuld sparen.
Nieuwe dag
Na zoveel dagen zonder pad en zonder huis
en zonder pijn zelfs en de klokken alleen
en de donkere wind als die van de herinnering
vandaag komt aan.
Toen gisteren de adem een mysterie was
en de droge look, zonder hars,
Ik was op zoek naar een definitieve gloed
komt zo delicaat en zo eenvoudig,
zo sereen van nieuwe gist
deze morgen…
Het is de verrassing van duidelijkheid
de onschuld van contemplatie,
het geheim dat opent met gieten en verbazing
de eerste sneeuw en de eerste regen
de hazelnoot en de olijfboom wassen olive
al heel dicht bij de zee.
Onzichtbare stilte. Wind waait
de melodie die ik niet meer had verwacht.
Het is de verlichting van vreugde
met de stilte die geen tijd heeft.
Ernstig genoegen dat van eenzaamheid.
En kijk niet naar de zee, want die weet alles
wanneer de tijd daar is
waar het denken nooit komt
maar ja de zee van de ziel,
maar ja dit moment van de lucht tussen mijn handen,
van deze vrede die mij wacht
wanneer de tijd daar is
-twee uur voor middernacht-
van de derde deining, die van mij is.
een wind
Laat de wind door mijn lichaam gaan
en verlicht het. Zuidenwind, zout,
heel zonnig en heel fris gewassen
van intimiteit en verlossing, en van
ongeduld. Kom binnen, kom in mijn vuur
open op die manier voor mij
nooit gekend: die van duidelijkheid.
Het klinkt dorstig naar ruimte,
Juniwind, zo intens en vrij
dat de adem, dat is nu verlangen
Red mij. Komen
mijn kennis, door
zoveel materie verblind door je slinger
genade.
Hoe diep val je me aan en leer je me?
leven, vergeten,
jij, met je heldere muziek.
En hoe je mijn leven verhoogt
heel stil
heel vroeg en liefdevol
met die heldere en echte deur
dat opent voor mij sereen
want met jou kan het me nooit schelen
dat iets mijn ziel vertroebelt.