Christina Georgina Rossetti Hij stierf op een dag als vandaag in 1894 in Londen. Het was een van de grote Engelse dichters, hoewel roem meer werd ingenomen door zijn broer, ook een dichter en schilder Dante Gabriël Rossetti. Maar Christina viel ook op door haar eigen verdienste in de Victoriaanse poëzie en de prerafaëlitische beweging. Dit is een selectie van gedichten in uw geheugen of om het te ontdekken.
Christina Rossetti - Gedichten
Schoonheid is ijdel
Terwijl de rozen rood zijn
terwijl de lelies zo wit zijn,
Gaat een vrouw haar gelaatstrekken verheerlijken?
alleen om plezier te brengen?
Ze is niet zo lief als de roos
de lelie is hoger en bleker,
en of ze rood of wit was
het zou slechts een van de vele zijn.
Als ze rood wordt in de zomer van liefde
of in de winter wordt het uitgedroogd,
als ze pronkt met haar schoonheid
of verschuilt zich achter een valse blos,
ze kleedt zich in witte of rode zijde,
en het ziet er krom uit of als recht hout,
tijd wint altijd de race
die ons onder een lijkwade verbergt.
Dan gaan ze schreeuwen
Het lijkt soms makkelijk
zin om op een dag te zingen,
maar de volgende dag
we kunnen niet eens praten.
Wees oprecht stil
terwijl de stilte tot rust komt;
een andere dag zullen we zowel zingen als zeggen
Wees stil, tel de tijd
om op het moment aan te vallen:
maak je klaar voor het geluid,
ons einde is nabij.
Kunnen we niet zingen of ons uitdrukken?
Laten we dan in stilte bidden,
en mediteer op ons liefdeslied
terwijl wij wachten.
lied
Als ik dood ben mijn liefste
Zing geen droevige liedjes voor mij
Plant geen rozen op mijn grafsteen
noch sombere cipressen:
Wees het groene gras op mij
met druppels en dauw, maak me nat.
En als je verwelkt, onthoud dan;
En als je verwelkt, vergeet het dan.
Ik hoef de schaduwen niet meer te zien,
Ik zal de regen niet meer voelen,
Ik zal de nachtegaal niet meer horen
zijn pijn zingen.
En dromen in die schemering
die niet ondergaat of afneemt,
Gelukkig herinner ik me je misschien nog
En gelukkig vergeet ik je misschien.
De enige zekerheid
Ijdelheid der ijdelheden, zegt de prediker,
Alle dingen zijn ijdelheid.
Het oog en oor kunnen niet worden gevuld
Met beeld en geluid.
Zoals de eerste dauw, of de adem
Bleek en plotseling door de wind
Of het gras geplukt van de berg,
Zo is de mens,
Zwevend tussen hoop en vrees:
Hoe klein zijn uw vreugden,
Hoe klein, hoe somber!
Tot alle dingen eindigen
In het langzame stof van de vergetelheid.
Vandaag is hetzelfde als gisteren
Morgen moet een van hen zijn;
En er is niets nieuws onder de zon;
Totdat de oude race van de tijd verstrijkt
De oude meidoorn zal groeien op zijn vermoeide stam,
En de ochtend zal koud zijn, en de schemering zal grijs zijn.
Aan Zee
Waarom rouwt de zee voor altijd?
Uit de hemel maakt haar aan het huilen
breken tegen de grens van de kust;
alle rivieren van de aarde kunnen haar niet vullen;
de zee drinkt nog steeds, onverzadigbaar.
Alleen wonderen van genade
ze liggen verborgen in hun onverwachte bed:
anemonen, zout, emotieloos
bloemblaadjes; levend genoeg
te blazen en te vermenigvuldigen en te bloeien.
Pittoreske slakken met rondingen, punten of spiralen,
ingebedde levende wezens zoals de ogen van Argos,
allemaal even mooi, maar allemaal ongeëvenaard,
ze worden geboren zonder angst, ze sterven zonder pijn,
en zo gaan ze voorbij.
onthouden
Denk aan mij als ik weg ben gegaan
ver weg, naar het stille land;
als mijn hand het niet meer kan vasthouden,
zelfs ik, aarzelend om te vertrekken, wil niet blijven.
Denk aan mij als er geen alledaagse meer is,
waar je ons onze geplande toekomst onthulde:
herinner me er gewoon aan, je weet het goed,
wanneer het laat is voor vertroosting, gebeden.
En zelfs als je me even moet vergeten
om me er later aan te herinneren, heb er geen spijt van:
voor duisternis en corruptie verlof
een overblijfsel van de gedachten die ik had:
je kunt me maar beter vergeten en lachen
dat je me in droefheid moet gedenken.
Bron: The Gothic Mirror