César Vallejo Hij is misschien wel de meest erkende Peruaanse dichter ter wereld en werd geboren op 16 maart 1892 in Santiago de Chuco. Zijn werk wordt gekenmerkt door avant-garde en vernieuwing van literaire taal waar de echtheid. Hij cultiveerde ook het verhaal. Met liefde en bewondering voor Europa, bezocht Frankrijk, Spanje en Rusland. Hij stierf nog erg jong in Parijs, waar hij begraven ligt op de begraafplaats van Montparnasse. Om het te onthouden, te ontdekken of te herontdekken, daar gaat dat selectie van gedichten.
Cesar Vallejo—Pgeselecteerde OEM's
De dichter tot zijn geliefde
Geliefden, in deze nacht heb je jezelf gekruisigd
op de twee gebogen stralen van mijn kus;
en uw verdriet heeft me verteld dat Jezus heeft gehuild,
en dat er een zoetere Goede Vrijdag is dan die kus.
Op deze heldere nacht dat je zoveel naar me hebt gekeken,
De dood is vrolijk geweest en heeft in zijn been gezongen.
Op deze septemberavond heeft het dienst gedaan
mijn tweede val en de meest menselijke kus.
Geliefden, we zullen allebei samen sterven, heel samen;
onze verheven bitterheid zal geleidelijk opdrogen;
en onze overleden lippen zullen de schaduw hebben aangeraakt.
En er zal geen smaad meer zijn in uw gezegende ogen;
Ik zal je niet meer beledigen. en in een graf
We vallen allebei in slaap, als twee kleine broertjes.
liggen
Leugen. Als hij vals speelde,
en niets meer. Dat is het. Anders,
je zult ook zien
hoeveel pijn het me zal doen om zo te zijn geweest.
Leugen. Hou je mond.
Nu is het goed.
Net als andere keren dat je hetzelfde bij mij doet,
maar ik ben ook zo geweest.
Voor mij, die zo veel had gezien als het echt was
je was aan het huilen,
sinds andere keren dat je gewoon bleef
in je zoete pruilen,
voor mij, die niet eens droomde dat je ze geloofde,
Je tranen hebben me gewonnen.
Het is gebeurd.
Maar je weet het al: het was allemaal een leugen.
En als je blijft huilen, nou dan!
Nogmaals, ik hoef je niet eens te zien als je speelt.
half licht
Ik heb een ontsnapping gedroomd. en ik heb gedroomd
je verspreide kant in de slaapkamer.
Langs een pier, een moeder;
en haar vijftien jaar borstvoeding op een uur.
Ik heb een ontsnapping gedroomd. een "voor altijd"
zuchtte op de schaal van een boog;
Ik heb gedroomd van een moeder;
wat verse groenten,
en het sterrenbeeld uitzet van een aurora.
Langs een pier…
En langs een nek die verdrinkt.
Ausente
Afwezig! De ochtend dat ik ga
verder weg, naar het mysterie,
als onvermijdelijke lijn,
je voeten glippen de begraafplaats in.
Afwezig! De ochtend ga ik naar het strand
van de zee van schaduw en het rustige rijk,
als een sombere vogel ga ik,
het witte pantheon zal uw gevangenschap zijn.
Het zal in uw ogen nacht zijn geworden;
en je zult lijden, en dan zul je nemen
berouwvol verscheurde blanken.
Afwezig! En in je eigen lijden
moet kruisen tussen een kreet van bronzen beelden
een pak spijt!
ons brood
Het ontbijt is dronken… Vochtige aarde
van begraafplaats ruikt naar geliefd bloed.
Winter Town... De bijtende kruistocht
van een kar om te slepen lijkt het
een geketende snelle emotie!
Ik zou op alle deuren willen kloppen,
en vraag om ik weet niet wie; en later
zie de armen, en zachtjes huilend,
geef iedereen verse stukjes brood.
En plunderen de rijken hun wijngaarden
met twee heilige handen
dat in een lichtflits
Ze vlogen ongenageld van het kruis!
Ochtendwimper, niet opstaan!
Geef ons ons dagelijks brood,
Meneer…!
Al mijn botten zijn vreemd;
misschien heb ik ze gestolen!
Ik kwam om mezelf te geven wat misschien was
toegewezen voor een ander;
en ik denk dat, als ik niet geboren was,
een andere arme man zal deze koffie drinken!
Ik ben een slechte dief... Waar zal ik heen gaan!
En in dit koude uur, wanneer de aarde
het overstijgt menselijk stof en het is zo triest,
Ik zou op alle deuren willen kloppen,
en smeek ik weet niet wie, vergeving,
en maak hem kleine stukjes vers brood
hier, in de oven van mijn hart...!
Bron: Gedichten van de ziel