Fotografie: Carolina Molina, Facebook-profiel.
Caroline Molina, journalist en schrijver van historische roman, werd geboren in Madrid, maar is al jaren aan Granada gelinkt. Van daaruit zal zijn eerste werk in 2003 uitkomen, De maan boven de Sabika. Ze volgen haar meer like Mayrit tussen twee muren, Albayzin dromen, Het leven van Iliberri o Bewakers van het Alhambra. En de laatste is De ogen van Galdós. Ik waardeer je tijd en vriendelijkheid hiervoor enorm interview waar hij een beetje over haar en alles praat.
Carolina Molina - Interview
- ACTUALIDAD LITERATURA: De ogen van Galdós het is je nieuwe roman, waarin je afstand hebt genomen van de thema's van je vorige boeken. Wat vertel je erover en waar komt het idee vandaan?
CM: Van jongs af aan vergezelden Galdós-lezingen me elke zomer. Hij is mijn referentie geweest in mijn deel van Madrid, net als Federico García Lorca in mijn deel van Granada. Dus zo'n negen of tien jaar geleden kwam het idee bij me op om een roman te schrijven over Don Benito Pérez Galdós, de romanschrijver van wie ik had leren schrijven. Mijn bedoeling was om een Galdosian essentie roman. Een compleet beeld geven van de wereld die hem omringde: zijn intimiteit, zijn persoonlijkheid, zijn manier om zijn romans uit te werken of hoe hij de première van zijn theatrale werken tegemoet ging. Nu is hij meer dan een referentie, hij is een denkbeeldige vriend waar ik altijd naar toe ga.
- AL: Kun je je dat eerste boek herinneren dat je las? En het eerste verhaal dat je schreef?
CM: Zeer recentelijk, in een beweging, verscheen hij mijn eerste verhaal. Het was geschreven op verschillende plaknotities. Het was een verhaal dat mijn moeder me vertelde en ik heb het aangepast. Had elf jaar. Daarna kwamen andere kinderverhalen en later de eerste romans, poëzie en theater. Enkele decennia later zou de historische roman arriveren. Het eerste boek dat ik las was Kleine vrouwen. Met hem leerde ik lezen, ik las het hardop in mijn kamer.
- AL: Een hoofdschrijver? U kunt meer dan één en uit alle tijdperken kiezen.
CM: Na, zonder twijfel. Ik zal ook niets nieuws ontdekken: Cervantes, Federico García Lorca en Benito Pérez Galdós. Alle drie hebben veel punten gemeen en ik denk dat ze allemaal terug te vinden zijn in mijn boeken.
- AL: Welk personage in een boek had je graag willen ontmoeten en creëren?
CM: Jo maart, Kleine vrouwen. Toen ik de roman las, voelde ik me er zo mee vereenzelvigd dat het mij lijkt dat het veel te maken had met mijn beslissing om schrijver te worden.
- AL: Zijn er speciale gewoonten of gewoonten als het gaat om schrijven of lezen?
CM: Ik ben niet erg kieskeurig. ik heb gewoon nodig stilte, goed licht en een kopje tE.
- AL: En je favoriete plaats en tijd om het te doen?
CM: Tot voor kort was de beste tijd om te schrijven 's middags, wanneer iedereen een dutje doet. Nu zijn mijn gewoonten veranderd Ik heb geen vast schema. Geen plaats, hoewel het over het algemeen de woonkamer is (waar ik mijn bureau heb) of op het terras.
- AL: Zijn er andere genres die je leuk vindt?
CM: Natuurlijk. De verhaal (het korte verhaal) en de theater. Ik ben ook dol op historisch essay en biografie, genres die ik met passie lees om mezelf te documenteren.
- AL: Wat lees je nu? En schrijven?
CM:ik lees er twee biografieën, die van een historicus uit Granada uit de jaren s. XVI en die van een zeer merkwaardig personage uit de Spaanse Renaissance. Ik noem hun namen niet omdat dat het onderwerp van mijn volgende roman zou onthullen. Ik ben ook begonnen met de bloemlezing dat Remedios Sánchez heeft gedaan op de poëzie van Emilia Pardo Bazán (Drop verloren in de immense zee).
Wat betreft wat ik nu schrijf, in de documentatiefase, ben ik toegewijd aan: samenvattingen, literaire schetsen en verhalen voorbereiden help me dan het proces van het maken van de roman onder ogen te zien. Het is een lange en moeizame maar noodzakelijke periode. Dan, op een willekeurige dag, zal de behoefte om te schrijven komen en dan begint het beste van het literatuurspel.
- AL: Hoe denk je dat de publicatiescène is? Veel auteurs en weinig lezers?
CM: Toen ik altijd begon te schrijven Ik was duidelijk dat ik moest publiceren. Een roman zonder lezers slaat nergens op. Sommige auteurs zullen zeggen dat ze voor zichzelf schrijven, maar creativiteit vereist dat je deelt. Een boek is geschreven om iets te communiceren, dus het moet worden gepubliceerd. Het kostte me dertig jaar om te publiceren. Als mijn eerste verhaal op elfjarige leeftijd was, heb ik mijn eerste roman gepubliceerd toen ik veertig was. Tussendoor had ik me toegelegd op de journalistiek, had ik wat poëzie en korte verhalen gepubliceerd, maar een roman publiceren is erg ingewikkeld.
Het uitgeverslandschap sterft uit. Als het eerder mis was, hebben met de komst van de pandemie veel uitgevers en boekhandels moeten sluiten. Het gaat ons kosten om te herstellen. Alles is erg veranderd. Ik zie niet echt een hoopvolle toekomst.
- AL: Is het moment van crisis dat we ervaren moeilijk voor je of kun je iets positiefs bewaren voor toekomstige verhalen?
CM: Ik begon de pandemie met een moeilijke familie ziekte assimileren. COVID arriveerde en ik had opnieuw een andere ziekte van een familielid die nog moeilijker was. Het zijn twee zeer gecompliceerde jaren geweest waarin ik heb nagedacht en besloten om op een andere manier en met andere waarden te leven. Het heeft mijn literatuur en mijn gewoonten beïnvloed. Het positieve is dat die twee mensen die ziek zijn geworden nu gezond zijn, wat aantoont dat wanneer ze een deur sluiten, ze een raam voor je openen. Misschien gebeurt hetzelfde in de uitgeverswereld. We zullen moeten wachten.