Hoewel momenteel Tijdelijke afbeelding voor Mario Vargas Llosa, meer in de schijnwerpers staat en in het nieuws voor "roze pers" -kwesties die weinig of niets met literatuur te maken hebben, is hij nog steeds een van de belangrijkste schrijvers van deze eeuw. Nobelprijs voor literatuur in 2010 en lid van de Koninklijke Spaanse Academie sinds 1994 zijn het slechts twee van de vele onderscheidingen en onderscheidingen die hij in zijn lange literaire en creatieve curriculum heeft ondergebracht.
Dit artikel is het lezen waard, omdat auteurs zoals hij ons goede boeken aanbevelen, het is een feit om rekening mee te houden. En anders gezegd, welke auteur zou u uw favoriete lezingen willen aanbevelen of die boeken waarvan u denkt dat ze bijna verplicht moeten worden beoordeeld?
De boeken die Vargas Llosa ons aanbeveelt
Hieronder laten we jullie allebei achter met de titels van de boeken die je moet lezen voordat je sterft, volgens Vargas Llosa, en met de redenen die de Peruaanse auteur heeft gegeven waarom je dat zou moeten doen:
The Great Gatsby, door Francis Scott Fiztgerald
«De hele roman is een complex labyrint van vele deuren en elk ervan dient om zijn privacy binnen te gaan. Degene die deze bekentenis van de auteur van The Great Gatsby opent, geeft ons een romantisch verhaal, het soort dat ons aan het huilen maakte », MV Llosa vertelt het ons.
"Auto de fe", door Elias Canetti
“Tegelijkertijd met de demonen van zijn samenleving en van zijn tijd, maakte Canetti ook gebruik van degenen die alleen in hem woonden. Barok embleem van een wereld die op ontploffen staat, zijn roman is ook een fantasmagorische soevereine creatie waarin de kunstenaar zijn meest intieme fobieën en lusten heeft versmolten met de schokken en crises die zijn wereld kraken. " vertel ons.
"The Heart of Darkness" door Joseph Conrad
"Er zijn maar weinig verhalen die het kwaad op zo'n synthetische en dwingende manier als deze hebben kunnen uitdrukken, begrepen in zijn individuele metafysische connotaties en in zijn sociale projecties", zegt Vargas Llosa.
"Kreeftskeerkring" door Henry Miller
“De verteller-personage van Tropic of Cancer is de geweldige creatie van de roman, het grootste succes van Miller als romanschrijver. Die obscene en narcistische 'Henry', minachtend voor de wereld, alleen bezorgd met zijn fallus en zijn lef, heeft bovenal een onmiskenbaar werkwoord, een Rabelesiaanse vitaliteit om het vulgaire en het smerige om te zetten in kunst, om te vergeestelijken met zijn grote poëtische spreek de fysiologische functies uit, de gemeenheid, de smerige, om een esthetische waardigheid te geven aan de onbeschoftheid ”, geeft Llosa aan.
"Lolita" door Vladimir Nabokov
«Humbert Humbert vertelt dit verhaal met de pauzes, opschortingen, valse aanwijzingen, ironieën en ambiguïteiten van een verteller die erin slaagt om de nieuwsgierigheid van de lezer op elk moment weer op te wekken. Zijn verhaal is schandalig, maar niet pornografisch, zelfs niet erotisch. Een onophoudelijke bespotting van instellingen, beroepen en taken, van psychoanalyse - een van Nabokovs zwarte beesten - tot onderwijs en het gezin, doordringen de dialoog van Humbert Humbert », legt uit over het werk.
"Mrs. Dalloway" door Virginia Woolf
"De systematische verfraaiing van het leven dankzij zijn breking in voortreffelijke gevoeligheden, in staat om alle objecten en onder alle omstandigheden de geheime schoonheid die ze bevatten te tekenen, is wat de wereld van mevrouw Dalloway zijn wonderbaarlijke originaliteit geeft", vertel ons.
"Opinions of a clown" door Heinrich Böll
“Opinions of a Clown, zijn beroemdste roman, is een goed getuigenis van deze nauwgezette sociale gevoeligheid tot op het punt van manie. Het is een ideologische fictie, of, zoals ze al zeiden toen het verscheen (1963), 'gecompromitteerde'. Het verhaal dient als voorwendsel voor een zeer strenge religieuze en morele vervolging van het katholicisme en de burgerlijke samenleving in het naoorlogse federale Duitsland. ' denken.
Boris Pasternak's "Doctor Zhivago"
«... Maar zonder dat verwarrende verhaal dat hen aait, verdooft en uiteindelijk uit elkaar scheurt, zouden de levens van de hoofdrolspelers niet zijn wat ze zijn. Dit is het centrale thema van de roman, degene die keer op keer als een 'leimotiv' opduikt tijdens zijn tumultueuze avonturen: de weerloosheid van het individu tegenover de geschiedenis, zijn kwetsbaarheid en onmacht als hij vastzit in it. draaikolk van het 'grote evenement', vertel ons.
"The Gatopardo" door Giuseppe Tomasi de Lampedusa
«Net als in Lezama Lima, zoals in Alejo Carpentier, barokke vertellers die op hem lijken omdat ook zij enkele Lierary-werelden van sculpturale schoonheid hebben gebouwd, bevrijd van tijdelijke corrosie, in« El Gatopardo2, de toverstaf die de truc uitvoert waarmee fictie een eigen fysionomie krijgt , een soevereine tijd die verschilt van de chronologische, het is taal », Hij legt uit.