Blas de Otero

Blas de Otero (1916-1979) was een Spaanse dichter wiens werk wordt beschouwd als een van de meest karakteristieke geëngageerde naoorlogse literatuur. Even, de schrijver uit Bilbao wordt beschouwd als een van de grootste exponenten van de zogenaamde 'interne ballingschap'”Ontstaan ​​in Spanje in het midden van de twintigste eeuw.

Het is een intieme lyrische uitdrukking die is ontstaan ​​als een vorm van verzet tegen de heersende sociaal-politieke situatie tijdens het Franco-regime. Daarnaast, Otero's invloed op dichters uit latere perioden is duidelijk geworden dankzij een zeer uitgebreide poëzie in stilistische middelen en zijn sterke sociale betrokkenheid.

Over zijn leven

Blas de Otero Muñoz werd geboren op 15 maart 1916 in een rijke familie in Bilbao, Vizcaya. Zijn primaire studies werden bijgewoond door jezuïetenscholen, waar hij religieus onderricht kreeg (vanwaar hij wegging in zijn volwassenheid). In 1927 verhuisde hij samen met zijn gezin naar Madrid, gedwongen door de grote economische depressie van het interbellum.

In de Spaanse hoofdstad voltooide hij zijn baccalaureaat en aan de Universiteit van Valladolid behaalde hij zijn diploma rechten. Om de waarheid te zeggen, oefende hij deze carrière weinig uit (alleen in een Baskisch metallurgisch bedrijf, na de burgeroorlog). Toen hij terugkeerde naar Madrid, werkte hij een tijdje als professor aan de universiteit, maar hij stopte met lesgeven zodra hij erkenning begon te krijgen voor zijn poëzie.

Werk

De meeste geleerden verdelen de literaire creatie van Blas de Otero in vier periodes. In elk ervan weerspiegelde hij de persoonlijke wisselvalligheden van dat moment. Hoewel het meest voor de hand liggende is de evolutie van zijn benadering van het "ik" naar het "ons". Dat wil zeggen, hij ging van persoonlijke kwellingen naar sociale (collectieve) of toegewijde poëzie.

Oorspronkelijke periode

U kunt het boek hier kopen: Hevig menselijke engel

Twee onmiskenbare tendensen komen voor in de eerste gedichten van Blas de Otero. Aan de ene kant, Onder de pijn van de dichter worden economische ontberingen en gezinsverliezen zeer duidelijk. (zijn oudere broer en vader) leden toen hij nog een tiener was. Op dezelfde manier is religiositeit een duidelijk element binnen de motieven en lyrische compositie.

Dienovereenkomstig is het behoorlijk voelbaar als de toestroom van dichters zoals San Juan de la Cruz en Fray Luis de León. Echter, Otero ontkende zijn religieuze podium, waarvoor hij het begin van zijn lyrische creatie plaatste Hevig menselijke engel (1950). In plaats van Geestelijk gezang (1942), wiens tekst een openhartige communicatie weerspiegelt tussen de eerste persoon van de dichter en de goddelijke 'jij'.

Relevante aspecten in Geestelijk gezang

• Goddelijke liefde als (paradoxale) bron van vreugde en lijden.
• God manifesteerde zich in concrete situaties, maar altijd onkenbaar, absoluut en onbereikbaar. Waar geloof de enige manier is om naar verlossing te streven.
• Manifestatie van een verloren "ik", hulpeloos tegenover de zonde, een weerspiegeling van de onvolmaaktheid van de mens.
• De dood als een ondoorgrondelijke garantie voor de ontmoeting met God, daarom is de zin van het leven beperkt tot het verlangen om de aanwezigheid van de Heer te voelen.

Tweede fase

Hevig menselijke engel, Rol van geweten (1950) y Anker (1958), zijn de representatieve titels van de existentialistische periode van Otero. Daarin focust de dichter vooral op zijn persoonlijke conflicten en het verdriet dat wordt veroorzaakt door de ellende van de mensheid. Bovendien is er een zekere "teleurstelling" in de houding van een "contemplatieve" God met de wreedheden die door mensen worden begaan.

Hoewel er in dit stadium individuele motivaties zijn, de zorgen over hun omgeving en het collectief beginnen hardnekkiger te worden. Bijgevolg is het existentialisme van Otero duidelijk een breekpunt met zijn oude religieuze voorschriften en met het francoïsme. In feite zijn zijn benaderingen van linkse ideologische standpunten in het begin van de jaren vijftig onbetwistbaar.

Uitgangspunten van existentialisme waarmee Otero communiceerde

• De mens is eindig, bevat een bederfelijk lichaam en kan zijn eigen bestaan ​​veranderen door zijn beslissingen.
• Er is geen voorbestemming, geen zielen, geen goden die het pad van de mens bepalen.
• Elke persoon is verantwoordelijk voor zijn eigen daden en voor zijn vrijheid.
• De man is zich bewust van zijn individuele tragedie.

Derde fase

Geconfronteerd met de chaos en onzekerheid in de mensheid, het antwoord van de dichter is om een ​​medelevende, zorgzame en ondersteunende houding aan te nemen ten opzichte van de slachtoffers van de ramp. Zo ontstond Otero's ontwortelde poëzie, waarin een benadering van 'ons' ten koste gaat van de individuele behoeften.

Bovendien heeft God in dit stadium een ​​rol als "verschrikkelijke" toeschouwer, omdat hij de mens hulpeloos heeft achtergelaten. Ondanks de neuralgische rol van hoop in de geschriften van deze cyclus, is er geen oplossing uit de hemel. De grootste wensen zijn echter vrede, vrijheid en het streven naar een betere toekomst. Onder de meest representatieve werken van deze fase vallen de volgende op:

• Ik vraag om vrede en het woord (1955).
• In het Spaans (1959).
• Hoe zit het met Spanje (1964).

De stijl en motieven van ontwortelde poëzie

• Empathie voor andere mensen als de exclusieve manier om de samenleving en existentiële problemen te overwinnen.
• De liefdesfrustraties.
• Expliciet geweld, drama en opzettelijk abrupte wisselingen tussen regels.
• Conceptuele dichtheid, precisie van het lexicon, ironische tonen en gesneden ritme.

Vierde fase

U kunt het boek hier kopen: Valse en waargebeurde verhalen

De maximale expressie van Otero's sociale en toegewijde poëzie komt na de bezoeken van de dichter aan de landen van de communistische as: USSR, China en Cuba. Sommige geleerden beschouwen deze fase samen met ontwortelde poëzie als één. In ieder geval zijn in deze periode de drie poëtische tijden die de Spaanse schrijver gebruikte veel opmerkelijker:

• Historisch verleden.
• Historisch heden.
• Utopische toekomst.

Werkt als Terwijl Valse en waargebeurde verhalen (beide uit 1970) tonen de veelzijdigheid van de dichter in deze cyclus aan. Welnu, hij gebruikt vrije verzen, verzen of semi-vrij, onderling uitwisselbaar, in gedichten die geen patroon van constante lengte volgen. Deze fase wordt ook wel de "laatste fase" genoemd; aangezien het de laatste publicaties van Otero waren voordat ze op 29 juni 1979 stierven.

Gedichten van Blas de Otero

Ik zeg leven

Omdat het leven roodgloeiend is geworden.
(Altijd het bloed, oh God, was rood.)
Ik zeg leef, leef als niets
moet blijven van wat ik schrijf.

Omdat schrijven een vluchtige wind is,
en publiceren, kolom in het nauw gedreven.
Ik zeg leef, leef met de hand, boos
geest sterft, citeer uit de stijgbeugel.

Ik kom weer tot leven met mijn dood op mijn schouder,
afschuwelijk alles wat ik heb geschreven: puin
van de man die ik was toen ik zweeg.

Nu keer ik terug naar mijn wezen, rond mijn werk
meest onsterfelijke: die dappere partij
van leven en sterven. De rest is overbodig.

Voor de overgrote meerderheid

Hier heb je, in zang en ziel, de man
degene die liefhad, leefde, stierf van binnen
en op een mooie dag ging hij de straat op: toen
begreep: en brak al zijn verzen.

Dat klopt, zo was het. Ging een nacht weg
schuimend bij de ogen, dronken
van liefde, vluchten zonder te weten waar:
Waar de lucht niet naar de dood stinkt

Vredestenten, heldere paviljoens,
het waren zijn armen, zoals hij de wind noemt;
golven bloed tegen de borst, enorm
golven van haat, ziet u, over het hele lichaam.

Hier! Aankomen! Oh! Vreselijke engelen
in horizontale vlucht steken ze de lucht over;
afschuwelijke metalen vissen zwerven
de ruggen van de zee, van haven tot haven.

Ik geef al mijn verzen voor een man
in vrede. Hier ben je, in het vlees,
mijn laatste wil. Bilbao, elf
Eenenvijftig april.