Fotografie: Blanca Cabañas, Facebook-profiel.
Witte Hutten Ze komt uit Cadiz uit Chiclana en is lerares en pedagoog in het speciaal onderwijs. Hij schrijft ook en heeft al verschillende prijzen voor korte verhalen gewonnen. hond die niet blaft de debuutroman. In deze interview vertelt ons over haar en andere onderwerpen, dus Heel erg bedankt uw tijd en vriendelijkheid met degenen die mij hebben behandeld.
BLANCA CABAÑAS — INTERVIEW
- ACTUALIDAD LITERATURA: Uw laatst gepubliceerde roman is getiteld hond die niet blaft. Wat kun je er over vertellen en waar komt het idee vandaan?
WITTE HUTTEN: hond die niet blaft vertelt hoe een enkele gebeurtenis uit het verleden kan het leven van enkelen verwoesten: die vriendengroep die altijd onvolledig zal zijn, die familie die het zoeken naar hun dochter nooit zal opgeven en die hoofdrolspeler, Lara, die bang is om terug te keren naar waar het allemaal is gebeurd. Maar daar begint het verhaal, precies op het moment dat Lara je moet terug naar je Chiclana geboorteplaats na 14 jaar met nauwelijks nieuws over zijn familie. Daar zal ze de onverbiddelijke behoefte voelen om naar de waarheid te zoeken, om haar vermiste vriend te zoeken. In de roman die ik wilde vastleggen het tegenovergestelde van een ideaal gezin, omdat we gewend zijn onbreekbare familiebanden te zien en het een bevooroordeelde afspiegeling van de samenleving is. Families zijn niet altijd zo, er zit veel meer achter. Ze zijn complex, onvolmaakt, controversieel. Lara's is heel bijzonder, de lezer moet het ontdekken.
Wat betreft de het idee van de roman komt voort uit de studie van neuro-educatie, een baanbrekende wetenschap die de impact van leren op de hersenen in realtime bestudeert door middel van neuroimaging-technieken. In 2020, het jaar waarin ik de roman schreef, was ik een masterdiploma in vroege interventie en onderwijsbehoeften studeren Specials en zo heb ik deze hele wereld leren kennen. Ik vond het zo interessant dat ik het in het verhaal heb gedumpt. In feite komt het eerste idee voort uit een zeer weinig bekend syndroom waarover we nu meer informatie hebben dankzij neuro-educatie. Het gaat over capgras syndroom, waardoor iedereen die er last van heeft mensen in hun directe omgeving niet herkennen. In plaats daarvan denken ze dat deze mensen niet zijn wie ze zeggen dat ze zijn, ze denken dat ze zijn verdrongen door identieke dubbelgangers. Ik vond het zo fascinerend dat ik het in de roman wilde vastleggen.
- AL: Kun je je een van je eerste lezingen herinneren? En je eerste schrijven?
BC: Als meisje zou ik je zeggen De reis van de kleine wind en als tiener, zonder twijfel, Harry Potter. De wereld van JK Rowling deed me lezen voor mijn plezier. Mijn eerste schrijven zou je dat vertellen een verhaal waarmee ik een kleine wedstrijd op school won. het heette Sepillin, omdat toen Ik dacht dat penseel was geschreven met s. Het vertelde het verhaal van een tandenborstel die verdrietig was omdat de eigenaar hem niet gebruikte, maar natuurlijk veranderde alles toen de jongen naar de tandarts ging en ze hem de inleiding voorleest. Dus begon hij elke dag zijn tanden te poetsen en... Sepillin was nog lang en gelukkig. Ik was ongeveer tien jaar oud toen ik het schreef.
- AL: Een toonaangevende auteur? U kunt er meerdere kiezen en uit alle periodes.
BC: Dolores Round Het is de auteur met wie ik de laatste tijd het meest heb genoten. Ik vind het geweldig hoe het misdaadfictie en folklore hierin verweeftDe Baztan-vallei. Ik lees meestal auteurs die hun romans in hun land plaatsen. Voor mij is het een pluspunt. Een goede setting staat synoniem voor kwaliteit.
- AL: Welk personage in een boek had je graag willen ontmoeten en creëren?
BC: Harry Potter? Mijn tienergeest laat me je er niet nog een vertellen. Ik herinner me hoe de auteur me het gevoel gaf dat ik ook in de toren was waar ze waarzeggerijles gaven of die keren dat Harry's litteken zo veel pijn doet dat het mij bijna ook pijn doet. Voor mij is het fantastisch dat een boek me op zo'n jonge leeftijd heeft laten lezen. Ik had hem graag ontmoet om hem te vertellen om met Hermelien om te gaan. Ze zouden een beter koppel zijn geweest.
En creëren... Ik had graag willen creëren Amaya Salazar, de inspecteur van De Baztan-vallei. Ik hou van complexe personages, die ik denk te kennen en die me verrassen, sterk, koud, met karakter, met een verleden om te onthullen.
- AL: Zijn er speciale gewoonten of gewoonten als het gaat om schrijven of lezen?
BC: Bij het lezen, Ik vouw pagina's. Ik kan het niet helpen. Ik heb geprobeerd post-its te gebruiken, maar ze werken niet voor mij, ik eindig toch met het vouwen van hoeken. Y als ik schrijf, heb ik stilte nodig. Hoewel soms het luisteren naar filmsoundtracks als inspiratie dient. De meest trieste en bohemien.
- AL: En je favoriete plaats en tijd om het te doen?
BC: hond die niet blaft Ik schreef het in drie verschillende huizen. Dus... ik heb geen voorliefde voor een specifieke site, maak het gewoon comfortabel. Mijn tijd om te schrijven is meestal in de namiddag. 's Ochtends lees ik meestal wat ik de dag ervoor heb geschreven.
- AL: Zijn er andere genres die je leuk vindt?
BC: Genres zijn noodzakelijke labels die door uitgevers en boekverkopers worden gebruikt als leidraad voor de lezer om een idee te krijgen van wat het verhaal inhoudt, maar het is nogal subjectief. Van de thriller je kunt een romantisch verhaal vertellen of uitgaan van een historisch feit. ik eigenlijk Ik probeer verschillende werelden vast te leggen in mijn romans, neuroeducatie in dit geval, beschermd in de thriller. ik hou van lezen allemaar altijd met esa beetje mysterie.
- AL: Wat lees je nu? En schrijven?
BC: Op dit moment ben ik aan het lezen De waarheid over de zaak Harry Quebert, door Joel Dicker, en in augustus zal ik schrijven over de ontwerp van mijn tweede roman.
- AL: Hoe denk je dat de publicatiescène is en wat besloot je om te proberen te publiceren?
BC: Het publicatielandschap is Best ingewikkeld. Het is moeilijk om er toegang toe te krijgen, het is moeilijk om het te onderhouden en het is nog moeilijker om van het schrijven te leven. Er is zoveel variatie aan titels dat het niet gemakkelijk is om een niche te vinden. Bovendien sluit een lezer normaal gesproken geen weddenschappen af, hij consumeert wat hij weet en als hij een schrijver heeft gelezen en het leuk vond, herhaalt hij. Het is een veilige beslissing, hij neemt geen risico's met nieuwe auteurs, tenzij het lawaai dat hij maakt brutaal is. Ik besloot te publiceren omdat ik dat altijd al wilde. Ik deed het voor mezelf, het was een doorn die ik moest verwijderen. Ik had niet eens in de verste verte gedacht dat ik zou komen waar ik nu ben.
- AL: Is het moment van crisis dat we ervaren moeilijk voor je of kun je iets positiefs bewaren voor toekomstige verhalen?
BC: Onze generatie is de best opgeleide en slechtst betaalde generatie in de geschiedenis. We hebben curricula die adembenemend zijn, en toch wijden maar weinigen van ons zich aan wat we bestuderen. De uitgangen zijn er weinig: in het buitenland of opposities. In mijn geval heb ik voor het tweede gekozen. Sterker nog, ik kan met trots zeggen dat ik het eindelijk heb bereikt mijn functie als leerkracht speciaal onderwijs. Het is nieuws dat ik niet lang geleden ontving en dat ik nog steeds probeer te assimileren. Het is de economie waarmee we zijn gegroeid, dat zie je natuurlijk terug in wat ik schrijf. Het is onvermijdelijk. Ik voel me meer op mijn gemak om te praten over wat ik weet en het is een feit dat de crisis deel uitmaakt van ons leven.