Fotografie. RAE
Antonio Munoz Molina werd geboren op een dag als vandaag uit 1956, in Úbeda (Jaén). Het is een van de geweldige hedendaagse Spaanse romanschrijvers, naast dat hij een academicus was aan de RAE, en een aantal jaren directeur van het Cervantes Institute in New York. Om dit te vieren, selecteer ik er een paar fragmenten van zijn bekendste werken als Beltenebros, De Poolse ruiter o Volle maan, een van mijn favoriete romans.
beatus ille
U, die die tijd niet kende, die het recht had om geheugen te missen, die uw ogen opende toen de oorlog al voorbij was en wij allemaal jarenlang tot schaamte en dood waren veroordeeld, verbannen, begraven, opgesloten in de gevangenis of in de gewoonte van angst. Hij houdt van literatuur zoals we er in de adolescentie niet eens van mogen houden, hij zoekt mij, Mariana, Manuel uit die jaren, alsof we geen schaduwen zijn maar meer echte en levende wezens dan jijzelf. Maar het is in zijn verbeelding geweest waar we wedergeboren zijn, veel beter dan we waren, loyaler en mooier, zonder lafheid en waarheid.
Beltenebros
Ik deed mijn deel van wreedheid en vernietiging en verdiende de schaamte. De effecten van liefde of tederheid zijn vluchtig, maar die van dwaling, die van een enkele fout, eindigen nooit, zoals een vleesetende ziekte zonder remedie. Ik heb gelezen dat in de boreale gebieden, wanneer de winter aanbreekt, het bevriezen van het oppervlak van de meren soms plotseling optreedt, door een toevallige klap die de kou kristalliseert, een steen die in het water wordt gegooid, de staart van een vis die uit het water springt. en als hij een seconde later valt, zit hij al vast in de gladheid van het ijs.
De Poolse ruiter
Ze hebben me gemaakt, ze hebben me verwekt, ze hebben me alles nagelaten, wat ze bezaten en wat ze nooit hadden, de woorden, de angst, de tederheid, de namen, de pijn, de vorm van mijn gezicht, de kleur van mijn ogen, de het gevoel Magina nooit verlaten te hebben en haar ver weg te zien verdwalen, in de diepten van de nacht.
Warrior ijver
Sinds ik wist waar mijn pech me had bestemd, kocht ik elke ochtend de krant of zette ik de radio of televisie aan op het moment van het nieuws met een scherp voorgevoel van alarm en soms angst: bommen explodeerden bijna dagelijks en regeringsfunctionarissen werden gedood. leger, politie en burgerwacht, en je zou altijd een lijk op de stoep zien liggen midden in een plas bloed en slecht bedekt door een grijze deken, of gevallen tegen de achterkant van de achterbank van een dienstauto, zijn mond open en het bloed druipt van zijn gezicht, een pulp van gescheurd vlees en hersenmassa achter het glas, berijpt en verbrijzeld door de geweerschoten.
Volle maan
Bijna zonder het te beseffen, was hij begonnen haar te strelen terwijl ze met zachte stem spraken, zo langzaam als ze opwarmde, haar zeer koude voeten verward met de hare, en terwijl hij met zijn nu meer gevoelige en gewaagde vingers de aanraking van de huid volgde. en vingers. bekende bochtigheden die hij zocht en later met zijn lippen herkende, herinnerde hij zich opnieuw, nu zonder angst of schaamte, alleen met zoetheid, bijna met dankbaarheid, van de erotische dromen van veertien jaar, en het leek hem dat hij haar zag zoals ze nu zichzelf was en hoe het de eerste keer was dat mannenogen haar naakt zagen. Hij verloor alles, liet alles vallen, net zoals toen ze zich uitkleedde, ze haar slipje en beha op de grond had laten vallen en naar hem toe was gekomen alsof ze uit de verlaten en nutteloze kledingstukken kwam en met een geluid van gaas aan zijn voeten viel. Er was geen urgentie, geen onzekerheid, geen gebaren van koorts of gretige wreedheid. Hij kon haar zien zwaaien, rechtop, langzaam op hem gaan zitten, haar haar over haar gezicht, vermengd met schaduw, haar schouders naar achteren, haar twee handen om haar dijen.