Vandaag herinneren we ons Pablo Neruda

Pablo Neruda

"Ik kan vanavond de droevigste verzen schrijven". Zo begint wellicht het meest gereciteerde en bekende gedicht van de grote Neruda. Het gaat over gedicht nummer XX van zijn werk "20 liefdesgedichten en een wanhopig lied". Hoewel, nu ik erover nadenk, misschien wel «Ik vind het leuk als je zwijgt omdat je zoiets als afwezig bent ...». Maar Neruda staat niet alleen bekend om deze verzen, maar om nog veel meer.

Vandaag herinneren we ons Pablo Neruda, want om een ​​van de beste dichters uit de literatuur te herinneren, hoef je niet te wachten op verjaardagen van welke aard dan ook. Geniet net zoveel van het lezen van dit artikel als van schrijven.

Chileens van geboorte

Chileens van geboorte, alleen omdat zijn werk is internationaal en zijn voor- en achternaam zijn over de hele wereld bekend. Hij werd geboren op 12 juli, wat maakt het jaar uit, en zijn naam was niet degene waarmee hij zijn grote werken ondertekende. Ricardo Eliecer Neftali Reyes Basoalto, dit was zijn echte naam.

Pablo hield van ChiliHij hield net zoveel van zijn land als zijn land van hem. Kijk maar eens naar zijn werken "Ik beken dat ik heb geleefd" o "Aan de oevers van de wereld" om deze passie voor zijn land van herkomst te realiseren.

Hij hield van vrouwen, zoals elke goede dichter, maar degene die het meest naar voren komt in zijn gedichten, en daarom denk ik dat degene die in zijn gedachten het langst duurde, was Matilde Urrutia, zijn vrouw.

Twee meer dan opmerkelijke gegevens die ik verder noem als een louter detail, want dichters zouden niet alleen bekend moeten staan ​​om de prijzen, althans dat is mijn bescheiden mening, hij won de prijs Literatuur Nobel in 1971 en behaalde een Doctoraat Honoris Causa aan de Universiteit van Oxford.

Dichter en spreker

Het is moeilijk om een ​​of twee gedichten alleen door Neruda te selecteren om ze als voorbeeld te laten, maar het is zeker moeilijker om niet in de gebruikelijke selectie te vallen zijn twee beroemdste gedichten, voor mij de mooiste ...

Het eerste uit de mond van Neruda zelf, het tweede laat ik het u schriftelijk over, zodat iedereen het kan lezen wanneer hij er zin in heeft en het zo vaak als nodig is met zijn eigen stem kan verrukken.

GEDICHT XV

Ik vind je leuk als je stil bent omdat je afwezig bent,
en je hoort me van verre, en mijn stem raakt je niet.
Het lijkt erop dat je ogen zijn gevlogen
en het lijkt erop dat een kus je mond sluit.

Zoals alle dingen gevuld zijn met mijn ziel
je komt uit de dingen tevoorschijn, vervuld met mijn ziel.
Droomvlinder, je lijkt op mijn ziel
en je lijkt op het woord melancholie.

Ik vind je leuk als je stil bent en als afstandelijk.
En je bent net als klagen, slaapliedje vlinder.
En je hoort me van verre, en mijn stem bereikt je niet:
Sta mij toe mij tot zwijgen te brengen met uw stilte.

Laat me ook met u spreken met uw stilte
zo helder als een lamp, zo simpel als een ring.
Je bent als de nacht, stil en sterrenbeeld.
Uw stilte is van de sterren, tot nu toe en eenvoudig.

Ik vind je leuk als je stil bent omdat je afwezig bent.
Afstandelijk en pijnlijk alsof je was gestorven.
Een woord dan, een glimlach is genoeg.
En ik ben blij, blij dat het niet waar is.


Laat je reactie achter

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

*

  1. Verantwoordelijk voor de gegevens: Miguel Ángel Gatón
  2. Doel van de gegevens: Controle SPAM, commentaarbeheer.
  3. Legitimatie: uw toestemming
  4. Mededeling van de gegevens: De gegevens worden niet aan derden meegedeeld, behalve op grond van wettelijke verplichting.
  5. Gegevensopslag: database gehost door Occentus Networks (EU)
  6. Rechten: u kunt uw gegevens op elk moment beperken, herstellen en verwijderen.

  1.   jakobust zei

    Pablo Neruda

    20 liefdesgedichten en een wanhopig lied

    Gedicht 19

    Donker en behendig meisje, de zon die de vruchten maakt,
    degene die de tarwe stremt, degene die de algen verdraait,
    maakte je lichaam blij, je stralende ogen
    en je mond met de glimlach van water.

    Een angstige zwarte zon wikkelt zich om je draden
    van de zwarte manen, als je je armen strekt.
    Je speelt met de zon als met een beekje
    en hij laat twee donkere poelen in je ogen achter.

    Donker en lenig meisje, niets brengt me dichter bij jou.
    Alles aan jou neemt me weg, net als de middag.
    Jij bent de uitzinnige jeugd van de bij,
    de bedwelming van de golf, de kracht van de piek.

    Mijn sombere hart zoekt je echter
    en ik hou van je vrolijke lichaam, je losse en magere stem.
    Zoete en definitieve donkerbruine vlinder
    zoals het tarweveld en de zon, de klaproos en het water.