Tijdelijke afbeelding voor Eduardo Mendoza (Barcelona, ​​1943) heeft de Cervantes-prijs gewonnen, de belangrijkste onderscheiding in de Spaanse literatuur. De schrijver zo culmineert een onberispelijke carrière vol met succes en andere onderscheidingen en erkenningen, zoals de Planet in 2010 of de Kafka in 2015.

Werkt zo emblematisch als De waarheid over de Savolta-zaak (uit 1975 en wordt beschouwd als de eerste roman van de overgang), De stad van wonderkinderen of de humoristische serie over zijn beroemde naamloze detective -onder anderen- markeren een benijdenswaardige carrière. Tegenwoordig kan uw handtekening al in gouden letters worden geschreven in de Spaanse literatuur.

Mendoza zei in een interview dat, als hij erin geloofde, wou dat hij kon worden gereïncarneerd als Charles Dickens. Het is duidelijk niet nodig om hem te vergelijken of te vergelijken met de grote Engelse schrijver uit de XNUMXe eeuw. Maar ja parallellen zijn te vinden in de traditionele tinten die de werken van beide distilleren.

De boeken van Mendoza hebben evenveel gevoel voor humor als een röntgenfoto van het sociale panorama in vele tijden en tijdperken. De argumenten en dat panorama lopen door elkaar om dat landschap en platteland vorm te geven. Zo komen er bijvoorbeeld fresco's uit Barcelona in de eerste helft van de XNUMXe eeuw, met de problemen van zijn sociale klassen of zijn verstoringen.

Zijn stijl heeft een evenwicht weten te combineren tussen intellectueel en populair, of de meest verstandige maar ook grappigste en surrealistische analyse van die tijd en hun hoofdrolspelers. Op deze manier, en na verloop van tijd, Je hebt gewonnen het belangrijkste: de gunst van een breed en heterogeen publiek, die vandaag ongetwijfeld zal feliciteren met de uitreiking van prijzen voor zijn meest gevolgde schrijver.

Om de zaken nog erger te maken, wordt een persoonlijkheid toegevoegd op manieren, meer dan opgeleid, voortreffelijk en met zeer duidelijke ideeën over wat literatuur is of kan zijn en betekent: je moet die lezers vermaken, amuseren en verzorgen. Dat geldt ook voor zijn proza. En hun verhalen. Ze zijn op de juiste plek en geven waardigheid aan die populaire aanraking, die soms zo wordt afgeschreven vanwege hoogvliegende kritiek.

Zijn historische romans, zoals bijvoorbeeld De geweldige reis van Pomponio Flaco, vol humor, of die van zwart geslacht en tegelijkertijd gek als de serie van die onschatbare psychiatrische detective en zonder naam, Ze zijn het perfecte voorbeeld van dat bereikte evenwicht.

Maar Mendoza heeft zowel romans als essays geschreven (NY), rapporten (Drie levens van een heilige), kinderliteratuur (De weg naar school) O theater (Restauratie). Is geweest scenarioschrijver en werd in 2005 samen met de directeur, Jaime Chávarri, genomineerd voor de bewerking van zijn werk Het jaar van de overstroming. En de lijst met onderscheidingen voorafgaand aan deze Cervantes is voor ons in de mist van de tijd verloren.

Waarom zou je het lezen?

Pof dat speciale evenwicht tussen de meest gecultiveerde en de meest populaire literatuur, zowel van proza ​​zo rijk als voorzichtig. Voor zoveel nuances in zijn vertelling en voor die stijl van humor die zoveel loyale, veeleisende en minder veeleisende lezers heeft gewonnen.