Een auteur die nooit is opgehouden of nooit zal ophouden gepassioneerd over mij te zijn Leopold Marshall. Velen moeten het weten, zoals velen moeten negeren waar het over gaat.
Schrijver Argentijns, Geboren op 11 juni 1900 en overleden op 26 juni 1970, was hij een van de grootste schrijvers die dit land ons heeft nagelaten.
Een van zijn belangrijkste werken was "Adam Buenosayres", Zijn eerste roman waarmee de trilogie begint waarmee hij later zou afronden"Het banket van Severo Arcángelo"En"Megafoon of oorlog”. Naast het schrijven van romans wijdde hij zich veel aan het theater (met werken als 'Don Juan"En"Antigone Velez”), Evenals ontwikkeld als een groot dichter en verhalenverteller.
Ik vind het niet gepast om hier in de biografie van de auteur te duiken, hoewel ik in kleine details die ik prettig vind hem veel beter ken, ook in relatie tot een historische context, en een context van literaire bloei waar zijn vrienden veel van waren "de grootste'.
De schrijver was een heel belangrijke volgeling van het peronisme, tijdens zijn ontwikkeling en daarna in Argentinië. Vanwege de politieke conflicten die deze ideologie door de geschiedenis heen veroorzaakte, werden de werken van Marechal grotendeels gedegradeerd tot gedwongen vergetelheid. "Adam Buenosayres"Het werd niet algemeen erkend op het moment van publicatie, in 1948, hoewel het dat wel deed, en gelukkig door latere auteurs in het land.
Leopoldo werd geboren in de stad Buenos Aires, hoewel hij vele zomers landinwaarts reisde met zijn ooms, waar ze hem bij aankomst "buenosayres" noemden vanwege zijn afkomst. Dit was de aanleiding voor de naam van de hoofdrolspeler van zijn boek, Adam, van wie op de een of andere manier kan worden gezegd dat hij hemzelf is, en het is ook mogelijk om de prachtige identiteitssamenkomsten te vinden in de vriendenkring van de hoofdpersoon, met de vrienden van Marechal in werkelijkheid: onder anderen Xul Solar, Borges en Jacobo Fijman.
De hoge mate van nationalisme die het werk vertoont, maakt het een van de pijlers van de Argentijnse literatuur, samen met de “Martin Fierro","Don Tweede Schaduw"En"Facundo'.
Met betrekking tot uw "Adam Buenosayres”, Schreef Leopoldo:“Bij het schrijven van mijn Adán Buenosayres begreep ik niet hoe ik uit poëzie kon komen. Al heel vroeg, en gebaseerd op Aristoteles 'Poetics, leek het me dat alle literaire genres poëzie genres waren en zouden moeten zijn, zowel episch, dramatisch als lyrisch. Voor mij was de Aristotelische classificatie nog steeds geldig, en als in de loop van de eeuwen een einde was gekomen aan bepaalde literaire soorten, had ze dat niet gedaan zonder er 'vervangers' voor te creëren. Op dat moment leek het me dat de roman, een relatief modern genre, niets anders kon zijn dan de 'legitieme vervanging' voor het oude epos. Met deze bedoeling heb ik Adán Buenosayres geschreven en aangepast aan de normen die Aristoteles aan het epische genre heeft gegeven.»
Het boek weerspiegelt de tijd van grote immigratie die het land aan het begin van de eeuw doormaakte, waar hele gezinnen uit Spanje, Italië, Frankrijk en andere Europese landen kwamen, op zoek naar werk en tegelijkertijd ontsnapten aan de politieke vervolgingen die in hun naties hebben ze geleden. De belofte van rijkdom waarmee ze het land binnen werden gesleept, was nog steeds een belofte, en hun zakken zagen er net zo leeg uit als jaren daarvoor, en daarom bevolkten ze bepaalde delen van de stad Buenos Aires. Deze klasse van karakters is wat Marechal neemt om de context te ontwikkelen waarin Adán leeft.
Wat interessant is aan de literatuur van deze auteur, en vooral aan de roman waar ik het over heb, is het intense dateringswerk, evenals de filosofische en metafysische oefening waarmee de personages zich ontwikkelen in hun relaties. Meer in het bijzonder zou het hierover niet de vriend van Adam kunnen zijn, de filosoof Samuel Tesler, een apocrief personage wiens resultaten als acteur van talloze belachelijke feiten altijd een reden zijn voor ongelooflijk gelach. En tegelijkertijd, zoals in elk Wezen dat zich leent om te zijn, de overtolligheid waard is, kan een fundamentele factor, inherent aan ons allemaal, niet worden genegeerd, namelijk liefde. En aangezien Adam ook een deel van ons is, hield hij van. Zich wijden aan zijn geliefde constante aantekeningen die hij bij zich droeg in zijn notitieboekje met blauwe kaft dat hij tegen het einde van de roman aan haar geeft, waarbij hij op vragen stuit die zelfs de behoefte zelf overstijgen.
En aangezien het hele boek er een rondleiding door is, hoewel ook van vele anderen, kon Marechal het niet helpen om hulde te brengen aan Dante Alighieri door zijn eigen hel te creëren, of beter gezegd, "de hel van Schultze", de astroloog-vriend van Adam. . Daarom worden we hoofdstuk na hoofdstuk door elk van de hellen gesleept waaruit de grootste bestaat, en elk ervan is een uitstekende parodie op een Buenos Aires die veroordeeld is tot de heerlijkste vlammen van de onderwereld.
Dit is nog steeds een rondleiding door iets dat al bekend is, of misschien een reden tot verbazing voor sommigen (hoop ik). Misschien een excuus om het nog eens te lezen, of om te beginnen met lezen, aangezien het niet alleen deel uitmaakt van de Argentijnse literaire geschiedenis, maar ook deel uitmaakt van de beste teksten in de geschiedenis.
Bibliografie van Leopoldo Marechal:
Poëzie-
"Aguiluchos", 1922
"Odes voor man en vrouw", 1929
"Labyrinth of love", 1936
"Five Southern Poems", 1937
"The Centaur", 1940
"Songs to Sophia", 1940
"Lied van San Martín", 1950
"Heptameron", 1966
"The Robot Poem", 1966
Theater-
"Antígona Vélez", 1950
"Don Juan", 1956
Roman-
"Adán Buenosayres", 1948
"The Banquet of Severo Arcángelo", 1965
"Megafoon of oorlog", 1970
Aanbevolen links: http://www.elortiba.org/marechal.html; marechal.org.ar
Marechal en Borges waren vrienden?