Louise gluck is de winnaar van de Nobelprijs voor literatuur 2020. De Amerikaanse dichter heeft wereldwijd de hoogste literaire erkenning gekregen en is de tweede in het lyrische beroep die dat doet. Ze is ook de vierde vrouw die het afgelopen decennium op de prijslijst is gekomen. De jury heeft hem zo beschouwd vanwege "zijn onmiskenbare poëtische stem, dat met sobere schoonheid het individuele bestaan universeel maakt. '
Louise gluck
Geboren in New York en 1943, Glück won de pulitzer van poëzie in 1993 door De wilde iris en later de National Book Award in 2014 voor Trouwe en deugdzame nacht. Hier bewerkt hij het Pre-teksten, die zes titels heeft gepubliceerd: De wilde iris, ararat, Selecteer poëzie, De zeven tijdperken y Hel.
In zijn jeugd had Glück er last van anorexia nervosa, de belangrijkste ervaring van zijn vormende tijd, zoals hij in de eerste persoon in zijn boeken heeft verteld. Het was heel ernstig en dwong haar de middelbare school te verlaten in zijn laatste jaar, en om een lange behandeling van psychoanalyse te starten. Zijn werken poëtisch is beoordeeld als intiem en op hetzelfde moment, sober.
De Nobelprijs voor Literatuur
In de Nobel-race van dit jaar waren namen als Maryse Condé, favoriet bij wedden. De Rus volgde haar Liudmila Ulitskaynaar. En dan waren er nog de stamgasten zoals de eeuwige Haruki Murakami, Margaretha Atwood, Maffiabaas Van Lillo of Edna O'Brien. Het klonk zelfs ons Javier Marias.
De literaire Nobel heeft 120 jaar geschiedenis116 schrijvers hebben het gebruikt, waaronder slechts 16 vrouwen. 80% is naar Europa of Noord-Amerika gegaan. En stuur het de Engelse taal tegen de Fransen, Duitsers en Spanjaarden.
Voor de wereldwijde gezondheidssituatie, de traditionele levering is geannuleerd van diploma's en medailles die de December 10, verjaardag van het overlijden van Alfred Nobel. Dus dit jaar ontvangen de winnaars hun diploma en medaille in hun land, in een reeks van acts van een verminderd publiek dat kan worden gevolgd virtueel van het stadhuis van Stockholm.
Louise Glück - Gedicht
De wilde iris
Aan het einde van het lijden wachtte me een deur.
Luister goed naar me: wat je de dood noemt, herinner ik me.
Daarboven geluiden, wankelende dennentakken.
En dan niets. De zwakke zon huivert op het droge oppervlak.
Vreselijk om als geweten te overleven, begraven in donker land.
Dan is alles voorbij: wat je vreesde,
om een ziel te zijn en niet te kunnen spreken,
eindigt abrupt. De stijve aarde
een beetje mager, en wat ik voor vogels nam
het zinkt als pijlen in lage struiken.
Jij die het niet meer weet
de passage van een andere wereld, zeg ik je
kon weer spreken: wat komt terug
uit de vergetelheid keert terug
om een stem te vinden:
uit het centrum van mijn leven ontsproten
een koele lente, blauwe schaduwen
en diepblauw aquamarijn.
Bronnen: El Mundo, El País, La Vanguardia
Elke onderscheiding veronderstelt een of andere bijdrage, of het nu op wetenschappelijk of literair niveau is, en voor mij heeft deze vrouw genoeg bijgedragen om zo'n onderscheiding waardig te zijn.
-Gustavo Woltman.