Fotografie: (c) Mariola Díaz-Cano. Portomaior strand. Bueu. Zuidkust van de monding van Pontevedra.
Vandaag is de Galicische Literatuurdag, maar de huidige omstandigheden hebben de viering uitgesteld zoals zoveel anderen dit jaar. De Real Academia Galega heeft uitgesteld zijn buitengewone plenaire vergadering voor hem Oktober 31. In die maand de geplande handelingen toegewijd aan de ferrolische intellectueel Tijdelijke afbeelding voor Ricardo Carvalho Calero. Maar hier zal ik een maken selectie de poëzie van 4 Galicische auteurs: Cesar Antonio Molina, Blanca Andreu, Carlos Oroza y Miguel D'Ors.
Cesar Antonio Molina
Van La Coruña, het is schrijver, vertaler, universiteitsprofessor, cultureel en politiek manager die dat was Minister van Cultuur tussen 2007 en 2009.
La soufriere
Schudden
Rotsen en as sinds de laatste dageraad.
De kokende modder. De ketel. De zee.
De droom in de pijn van de sterrenspiegels,
van de gebroken zeilen tot in de vroege uurtjes van de middag.
Het gerucht van beschutte lippen
niet wetend wie te kussen in deze maand van afscheid.
En al snel schudde de regen, de wind, de hagel
als een korrel in de kraters van onze verveelde huizen.
Tot honderd meter hoog de vlucht van de duif,
de gewonde gloed in de as.
En al de winter verhard door fumarolen.
En de woorden vergezeld van kokende modder
in de verlaten voren van dode rivieren.
En de citania's gaan weer open voor de kaarsen.
En de geisers lichtten op als gekleurde fonteinen.
En de uitgang van de stoom die wordt geschetst met de urgentie van een nachtpost.
Blanca Andrew
Ook coruñesa, Francis Threshold introduceerde haar in de literaire kringen die haar carrière in de poëzie van de jaren 80, waarvoor hij verschillende prijzen won. Juan Benet's vrouw, nadat hij weduwe was geworden, trok hij zich terug uit het openbare leven. Dit is zijn meest representatieve gedicht.
Mijn liefde
Mijn liefste, kijk naar mijn vitriool mond
en mijn Ionische hemlock keel,
kijk naar de gebroken gevleugelde patrijs die geen huis heeft en sterft
door de tijmwoestijnen van Rimbaud,
kijk naar de bomen als zenuwslopende zenuwen van de dag
huilend zeiswater.
Dit is wat ik zie in het vlakke uur van april,
ook in de kapel van de spiegel zie ik dit,
en ik kan niet denken aan de duiven die het woord bewonen
Alexandrië
schrijf ook geen brieven aan Rilke de dichter.
Tijdelijke afbeelding voor Carlos Oroza
De Lugo en gedekt door de onlangs overleden Luis Eduardo Aute, Oroza is de oudste auteur en van langste traject gekozen in deze selectie.
Degene die het gedicht leidt
Noch de goedkeuring
noch de syntactische kracht
noch het werkwoord zonder krediet
Het is niet orde of tijd die ons plezier geeft
zijn zuiverheid
de witheid of het zwart dat in de zee projecteert de klinkers zonder lyrische inhoud
een doelloze waarde van oneindige meters universums die samenkomen in een rivierbocht
parodie is de wolk
tot zijn eer is de uitgestrekte arm een hand die naar de hel is gericht
een bedreigde vogel.
Miguel D'Ors
De Santiago de Compostela, is een vaste hoogleraar Spaanse literatuur aan de Universiteit van Granada.
Heeft gepubliceerd een paar boeken over hedendaagse Spaanse poëzie, met speciale aandacht voor de werken de Manuel Macado.
Amandino
Liefhebbend, Amandiño, dat je uit Corredoira kwam,
hoe vanavond terugkeert, met welk magisch licht,
dat wilde bad, en ons steigeren
naakt bij de weide bezaaid met mest,
en dat lied van jou, wilde vriend, zevenjarige boekanier
- «Ay, ay, ay, gezegend is de dronkaard» -,
afdalen van de diepe carballeiras
buitensporig, indringend en naakt.
Vanaf die zomer is alles verloren
behalve dat uur
heerlijk opruiend.
Na
je bleef voor je wereld, vrij van kalenders;
Ik ging in op de intacte geur van de nieuwe boeken.
Van hen kwam het pad dat -cursussen, mensen steden-
heeft me hiertoe gebracht.
En nu ik over mijn leven nadenk
en ik wil je een aalmoes geven,
Ik vraag de jaren
wat zal er van jou zijn geworden, Amandiño, vriend van een zomer;
wat zal er van mij zijn geworden.