Mortal Remains: Wat verbergt de Venetiaanse lagune?
Donna leon, de opvolger van Agatha Christie in de titel van de grote misdaadkoningin en wereldtopverkoop van het zwarte genre met haar zesentwintig romans op de markt, heeft de beslissing genomen om gebruik de laatste, Mortal Remains, als een platform om de situatie op de planeet te rapporteren.
Ik erken dat elke keer dat er een nieuw Donna León-boek uitkomt, ik me naar de boekwinkel haast om het te kopen. Dit wekt bij mij een onbewuste neiging om ervan te genieten en tegelijkertijd hoge verwachtingen die Leon moet waarmaken in elk nieuw avontuur van Brunetti, mijn favoriete curator.
Deadly Remains: Gender Negro?
Toen ik de synopsis en recensies las van Mortal Remains waarin hij sprak over de verandering van een derde van de lady of crime in zijn nieuwste roman, was ik verontrust. Hoe waren we gegaan van de misdaden die met magie waren verteld, van de uitnodiging om Venetië te leven alsof we daar waren geboren, van het klassieke en hardnekkige onderzoek naar een misdaad om de dader te vinden die over klimaatverandering en ecologische claims praatte? Voor het eerst kocht ik met tegenzin een boek van mijn favoriete auteur, bang voor teleurstelling.
Ik begon het te lezen en de eerste paar pagina's konden mijn twijfels niet wegnemen: Na vijfentwintig uitstekende afleveringen van commissaris Brunetti die misdaden en misdaden in de puurste klassieke stijl oploste, gebaseerd op zijn intuïtie en veldwerk, in nummer zesentwintig, Brunetti gaat door stress op vakantie. Hij gaat alleen, zonder Paola, zonder de kinderen, naar een huis in San Erasmo, een eiland midden in de Venetiaanse lagune. In het tweede hoofdstuk, zonder enige misdaad te zien die moest worden opgelost, was ik al verslaafd. Er was niets gebeurd, Brunetti arriveert bij het huis en daar is Casetti, de voogd, depressief door de recente dood van zijn vrouw, met zijn dochter Francesca en zijn schoonzoon. Casetti, een ervaren roeier, nodigt u uit om hem te vergezellen op zijn inspannende en ontspannende roeitochten door de lagune, waar ze de bijenkorven bezoeken die verspreid zijn over verschillende eilanden in de lagune, waarvan er vele onbewoond zijn. Bijen in sommige bijenkorven sterven zonder duidelijke reden. Alleen al met dit argument, met een handvol dode bijen die de plaats innamen van verschillende op te lossen moorden, had de magie van deze schrijver me al volledig in de war gebracht.
Ik ging vooruit en liet me meeslepen en, hoewel ik mezelf dwong, het antwoord op mijn verwachtingen kwam: In Mortal Remains sterven niet alleen bijen, EnHet is een misdaadroman, met lijken en onderzoek. ook Het vervult wat de synopsis belooft en wat degenen die het boek hebben besproken, verwachtten voordat het in mijn handen kwam: Het is een schreeuw die waarschuwt voor de vernietiging van de planeet, een stem die de ecologie verdedigt en miljoenen lezers bereikt. Het is geen Brunetti-roman om te gebruiken, het verrast net genoeg om herkenbaar te zijn en stelt natuurlijk niet teleur.
Nieuw argument voor Brunetti: wat doodt de bijen in Venetië?
Het mysterie ontrafelen:
Het is opvallend omdat in de eerste helft van de roman er gebeuren maar heel weinig dingen, er zijn geen concrete feiten die verder gaan dan reflectie en gevoelens, maar het gevoel van rusteloosheid bij de lezer groeit: Er is een spanning die niet wordt uitgelegd, niet wordt getoond, maar tussen de regels door wordt waargenomen, zelfs groter dan in snelle gevallen waarin de eerste hoofdstukken vol actie zijn. Het leest snel en vloeiend ondanks dat de eerste hoofdstukken ons geen krampachtige gebeurtenissen geven. Je voelt de uitputting van Brunetti na urenlang peddelen in het gesloten water van de grote lagune, de hitte van de zon door het shirt en een nervositeit vergelijkbaar met die ervaren door de kijker wanneer, in een klassieke horrorfilm, de muziek aankondigt dat er iets vreselijks gaat gebeuren.
Aan het einde van het boek, Ik had hetzelfde gevoel als altijd Donna León, dat "Ik wil meer Brunetti" wat hem ertoe brengt ons elk jaar een nieuwe zaak te bezorgen, maar deze keer Het bezorgde me ook een vreemd onbehagen over de toekomst van de mensheid En dat is precies het uitzonderlijke aan dit verhaal: vandaag voel ik een stille behoefte om iets te doen en een latente zorg in de schaduw van mijn gedachte dat ik, voordat ik met Mortal Remains begon, het niet had of in ieder geval niet wist.
Bravo voor Donna León, voor het durven veranderen zonder op te houden zichzelf te zijn, voor het besluit om te proberen en om het goed te doen.