Nog een jaar de verjaardag van de geboorte van Camilo José Cela. Productief auteur - en ook controversieel - waar ze bestaan (als romanschrijver, journalist, essayist, redacteur van literaire tijdschriften, docent, etc.), was hij academische van de Koninklijke Spaanse Academie voor 45 jaar.
Ook won hij onder meer de Prince of Asturias Award for Literature in 1987, de Nobelprijs voor literatuur in 1989 en Cervantes Award in 1995. Ik selecteer er een paar van hem meest memorabele fragmenten en zinnen zowel zijn eigen als zijn romans, waarvan ik er twee overhoud: Bijenkorf y De familie van Pascual Duarte.
Zinnen
- "Het is niet hetzelfde om te slapen dan om te slapen, aangezien het niet hetzelfde is om geneukt te worden dan om te neuken."
- 'Vrouwen zijn aardig. Later blijven er sommigen over, anderen niet ... Dat gaat al door de provincies. '
- "Het slechte van degenen die geloven dat ze de waarheid in bezit hebben, is dat wanneer ze het moeten bewijzen, ze er niet één goed krijgen."
- "De nobelste functie van een schrijver is om als notariële akte en als trouwe kroniekschrijver te getuigen van de tijd die hij heeft moeten leven."
- “Als de schrijver zich niet in staat voelt zichzelf uit te hongeren, moet hij van beroep veranderen. De waarheid van de schrijver valt niet samen met de waarheid van degenen die het goud verdelen. "
- "Een carallo in de tijd is een dialectische overwinning"
- “De nationalist gelooft dat de plaats waar hij werd geboren de beste plek ter wereld is; en dat is niet waar. De patriot gelooft dat de plaats waar hij werd geboren alle liefde van de wereld verdient; en dat is waar. "
Bijenkorf
- Degenen die het leven willen vermommen met het gekke masker van literatuur, liegen.
- Geluk is als vrouwen, die zichzelf overgeeft aan degenen die haar vervolgen en niet aan degenen die hen op straat voorbij zien komen zonder een woord te zeggen.
- Het menselijk hoofd is een niet perfect apparaat. Als je zou kunnen lezen wat er in hoofden omgaat, zoals in een boek!
- De slaapkamer van juffrouw Elvira ruikt naar gebruikte kleding en vrouwen: vrouwen ruiken niet naar parfum, ze ruiken naar muffe vis.
- Mededogen is het tegengif tegen zelfmoord, omdat het een gevoel is dat ons plezier geeft en dat ons, in kleine hoeveelheden, het genot van superioriteit verschaft.
De familie van Pascual Duarte
De geboorte van de arme Mario - wat we de nieuwe broer moesten noemen - was meer een ongeluk en vervelender dan iets anders, omdat, als klap op de vuurpijl, het schandaal van mijn moeder bij de bevalling allemaal samenviel met de dood van mijn vader. .. Als Mario zin had gehad toen hij deze vallei van tranen verliet, zou hij zeker niet erg tevreden met hem zijn vertrokken. Weinig leefde onder ons; het leek erop dat hij de verwantschap had geroken die hem te wachten stond en hem liever had opgeofferd aan het gezelschap van de onschuldigen in het ongewisse. God weet heel goed dat hij de weg opging, en hoeveel lijden werd bespaard door jaren te redden! Toen hij ons verliet, was hij nog geen tien jaar oud, en als er maar een paar waren voor hoeveel hij moest lijden, dan moet het genoeg zijn geweest om te praten en te lopen, beide dingen die hij niet leerde kennen; De arme man ging niet verder dan op de grond kruipen alsof het een slang was en geluidjes maakte met zijn keel en met zijn neus alsof hij een rat was: het was het enige dat hij leerde ... Op een dag - toen de het schepsel was vier jaar oud - het geluk viel. Hij keerde zich zo tegen hem dat, zonder hem te hebben gezocht of begeerd, zonder iemand lastig te vallen en zonder God te hebben verzocht, een varken (met vergeving) zijn beide oren at. Don Raimundo, de apotheker, deed wat geel serovormpoeder op hem, en het was zo pijnlijk om hem geel en zonder oren te zien dat alle buren, om hem te troosten, de meesten van hen hem op zondag een breiwerk brachten; anderen, sommige amandelen; anderen, wat olijven in olie of een beetje chorizo… Arme Mario, en wat was hij dankbaar met zijn zwarte ogen; de troost!