Een figuur wiens poëzie zowel spraak als stilte heeft overtroffen. Een vrouw die het werkwoord zelf tot vlees heeft gemaakt, op zoek naar iets dat altijd boven alles was. De stilte en het woord, in een dichter die pure passie is geweest, tot aan de afdaling. Een vrouw die alleen maar wilde ga naar de bodem. Elke actie, elke zin, elk woord, in Alexandra Pizarnik hij was op zoek naar een betekenis die zijn eigen was, hoewel superieur aan het onbeduidende, aan het aardse dat werd voorgesteld als een formule voor iets dat nooit een aanvulling leek te zijn, maar slechts een rest voor het essentiële. Poëzie als de essentie van het leven. Poëzie als leven.
En tussen al haar passies kruiste Alejandra haar liefde met die van Silvina Ocampo. Alejandra hield van Silvina als geen ander. Velen beoordelen de relatie misschien als lesbisch. Ik beschouw het gewoon als puur, veel hoger dan wat de grenzen van seksuele definitie kunnen bepalen. Alejandra was altijd buiten. En als teken van die passie is dat ik deze in 1972 geschreven brief achterlaat, gericht aan de toenmalige echtgenote van Bioy Casares. Ik hoop dat je er net zoveel plezier aan beleeft als ik, elke keer dat ik het opnieuw lees.
«BA 31-1-72
Ma tres chere,
Zeer droevige dag toen ik je belde om alleen maar valse, onwaardige stemmen te horen, afkomstig van wezens die de golemmakers voor de spiegels maakten (vgl. Von Arnim).
Maar jij, mijn liefste, vergeet mij niet. Je weet hoeveel en vooral ik lijd. Misschien weten we allebei dat ik naar je op zoek ben. Hoe het ook zij, hier is een muzikaal bos voor twee trouwe meisjes: S. en A.
Schrijf me, de beste. Ik heb de prachtige zekerheid nodig dat je hier bent, ici-bas pourtant [hier beneden echter]. Ik vertaal met tegenzin, mijn astma is indrukwekkend (om te vieren dat ik ontdekte dat Martha last heeft van het geluid van mijn zieke ademhaling). Waarom, zo aanbad Silvina, ademt elke shit goed en blijf ik opgesloten en ben ik Phaedra en ben ik Anne Frank?
Op zaterdag reed ik in Bécquar op een motorfiets en crashte. Alles doet pijn (het zou geen pijn doen als je me aanraakte - en dit is geen vleiende uitdrukking). Omdat ik de mensen in huis niet wilde alarmeren, zei ik niets. Ik lag in de zon. Ik viel flauw, maar gelukkig wist niemand het. Ik vertel je deze gans graag omdat alleen jij naar mij luistert. En je boek? De mijne kwam er net uit. Prachtig formaat. Ik stuur het naar Posadas 1650, die, als Quintana's minnaar, het aan hem zal doorgeven tussen afkeer en keuze.
Ik heb je (hen) ook een Venezolaans notitieboekje gestuurd met een ik weet niet wat degutante [onaangenaam] (zoals ze zeggen). Maar laat ze je binnen 15 dagen bewerken (...) Mais oui, je suis une chienne dans le bois, je suis avide de jouir (mais jusqu'au péril extrême) [Maar ja, ik ben een teef in het bos, gretig om te genieten (maar met extreem gevaar)]. Oh Sylvette, als je dat was. Natuurlijk zou ik je hand kussen en huilen, maar je bent mijn verloren paradijs. Opnieuw gevonden en verloren. Fuck de Grieks-Romeinen. Ik ben dol op je gezicht. En je benen en, soutout (bis 10) je handen die naar het huis van herinneringen-dromen leiden, uitgebroed in een voorbij het ware verleden.
Silvine, mijn leven (in de letterlijke zin) Ik schreef Adolfito zodat onze vriendschap niet slaapt. Ik durfde hem te smeken om je te kussen (een beetje: 5 of 6 keer) voor mij en ik denk dat hij besefte dat ik van je hou ZONDER ACHTERGROND. Ik hou van hem, maar hij is anders, weet je, toch? Bovendien bewonder ik hem en hij is zo lief en aristocratisch en eenvoudig. Maar jij bent het niet, mon cher amour. Ik zal je verlaten: ik sterf aan koorts en ik heb het koud. Ik wou dat je naakt naast me was en je gedichten voorlas. Sylvette mon amour, ik zal je binnenkort schrijven. Sylv., Ik weet wat deze brief is. Maar ik heb mystiek vertrouwen in je. Trouwens, de dood zo dicht bij me (zo weelderig!) Onderdrukt me. (…) Sylvette, het is geen koorts, het is een oneindige erkenning dat je geweldig, geweldig en schattig bent. Maak voor mij een plekje in jou, ik zal je niet lastig vallen. Maar ik hou van je, oh je kunt je niet voorstellen hoe ik huiver als ik me je handen herinner die ik nooit meer zal aanraken als je het niet leuk vindt, aangezien je het al ziet, is seksualiteit bovendien een "derde partij". Hoe dan ook, ik ga niet verder. Ik stuur je de 2 bibliotheken met poemunculi meos - een serieuze zaak. Ik kus je zoals ik de Rus ken (met Franse en Corsicaanse varianten).
Of ik kus je niet, maar ik groet je, volgens je smaak, zoals je wilt.
Stuur ik. Ik zei altijd nee om op een dag beter ja te zeggen.
Pas op: deze brief is je peut t'en foutgre en ik zal antwoorden à propos des [je kunt deze brief in je reet steken en mij antwoorden over] grote reetmieren.
Sylvette, jij bent la seule, l'unique. Mais ça il faut Ik zal het hem zeggen: Jamais tu ne rencontreras quelqu'un comme moi –Et tu le sais (tout) (Et maintenant je pleure.
[Sylvette, jij bent de enige, jij bent de enige. Maar het moet gezegd worden: je zult nooit iemand zoals ik vinden. En dat weet je (alles). En nu huil ik]
Silvina genees me, help me, het is niet mogelijk om zo'n marteling te zijn-)
Silvina, genees me, dwing me nu niet te sterven. »
Hoe weet je dat het een pure relatie was en dat het overwon, ik weet niet wat en ik weet niet wat. AP was een uitstekend dichter, maar ook een mens en met nogal wat problemen trouwens. Laten we zorgen en het werk houden. Deze romantisering van de vervloekte dichter en zijn manier van liefhebben, het is al gebeurd.