Edgar Allan Poe's 7 tips voor het schrijven van verhalen en gedichten

Edgar Allan Poe, meester van het literaire horrorgenre, geeft ons enkele 'tips' of tips om het schrijven van onze literaire verhalen en gedichten te verbeteren. Wat weet je niet wat ze kunnen zijn? Maak je geen zorgen, we vertellen je er hieronder alles over.

Pak een notitieboekje en een potlood en ga wijzen, en als je wat advies van Borges, Bolaño of Hemingway verkiest, klik je erop en krijg je meer informatie. Hier zijn de 7 tips van Edgar Allan Poe voor het schrijven van verhalen en gedichten.

Maak een einde voordat je begint met schrijven

"Niets is duidelijker"schrijft Poe, «Dat elk plot, die naam waardig, moet worden uitgewerkt volgens zijn resultaat voordat u iets met de pen probeert. " Als het schrijven eenmaal is begonnen, moet de auteur het einde "constant" houden om het werk en de gevolgen ervan te verfijnen.

Wees kort

Poe stelt dat "Als een literair werk te lang is om in één keer gelezen te worden, moeten we alles wat er overblijft elimineren" anders zouden we de lezer dwingen een pauze te nemen en in die pauze zouden de betovering en magie van het lezen worden verbroken.

Bepaal het gewenste effect

De auteur moet van tevoren beslissen welke indruk hij of zij op de lezer wil maken. Poe veronderstelt hier het grote vermogen van de auteurs om de emoties van de lezers te manipuleren.

Voor Poe zijn die gedichten die lezers aan het huilen maken de beste ... Wat denk je?

Kies de toon van het werk

Poe stelt dat "Melancholie is daarom de meest legitieme van alle poëtische tonen." Poe gebruikt, en beveelt het gebruik van woorden aan die fonetisch en conceptueel aantrekkelijk zijn voor het werk zelf. Een voorbeeld van vrij sterke woorden is "nooit meer", zoals hij zelf zou gebruiken in zijn gedicht getiteld "De Raaf".

Bepaal het thema en de karakterisering van het werk

"De dood van een mooie vrouw"En "De meest geschikte lippen voor dit onderwerp zijn die van een overleden minnaar"; Poe kiest deze regels om de meest melancholische dood weer te geven. In tegenstelling tot de methoden van veel schrijvers, beweegt Poe zich van het abstracte naar het concrete en kiest hij karakters als woordvoerders voor ideeën.

Bepaal de climax

En "De Raaf" Poe zegt, 'Nu moest hij de twee ideeën combineren, die van een minnaar die rouwt om de dood van zijn overledene en een raaf die voortdurend het woord' nooit meer 'herhaalt.. Om ze samen te brengen, componeerde hij eerst de derde tot en met de laatste strofe, waardoor hij het ritme, de maatsoort en de algemene organisatie van de rest van het gedicht kon bepalen. Net als in de planningsfase beveelt Poe aan dat het schrijven "Begin aan het einde".

Bepaal de instelling

Hoewel het een voor de hand liggende stap lijkt die de schrijver neemt voordat hij aan het stuk begint, verlaat Poe het tot het einde, nadat hij heeft besloten waarom hij bepaalde personages op die plaats plaatst waar ze bepaalde dialogen zullen zeggen. Pas als je je doel duidelijk hebt gemaakt en van tevoren hebt geschetst hoe je het wilt bereiken, plaats je de personages op het vaste podium.

Hoewel sommige discussiepunten van Poe's techniek specifiek naar poëzie verwijzen, zoals zijn eigen fictieve proza ​​getuigt, zijn deze stappen evenzeer van toepassing op de kunst van het vertellen van korte verhalen. En hoewel hij erop staat dat afbeeldingen van schoonheid en dood, of de melancholische schoonheid van de dood de hoogste literaire doelen markeren, zou men zeker zijn formule, althans obsessief, ook aan morbide thema's kunnen aanpassen.

Synopsis van het toneelstuk «El Cuervo»

Zoals in zijn advies, Poe noemt dit geweldige poëtische werk zo vaak, we willen je zijn officiële synopsis achterlaten voor het geval je het wilt lezen als je dat nog niet hebt gedaan:

De Raaf volgt een niet nader genoemde verteller, die eerst 'een zeldzaam blad met vergeten kronieken' zit te lezen met de bedoeling het verlies van zijn geliefde Leonora te vergeten. Een "klop op je slaapkamerdeur" onthult niets, maar zet de ziel ertoe aan "om te draaien". Er is een soortgelijk tikken, iets luider, dit keer op het raam. Als de jongeman op onderzoek gaat, komt een raaf zijn kamer binnen. De raaf besteedt geen aandacht aan de man en strijkt neer op een buste van Pallas. Geamuseerd door het gedrag van de vogel, komisch en serieus tegelijk, vraagt ​​de man naar zijn naam. Het enige antwoord van de kraai is: "Nooit meer." De verteller is verbaasd over het vermogen van de vogel om te spreken, hoewel hij niet anders zegt. Hij veronderstelt dat de raaf heeft geleerd 'nooit meer' te zeggen van een 'ongelukkige meester', en dat dit het enige is dat hij kan zeggen. De verteller merkt op dat zijn "vriend" de raaf binnenkort uit zijn leven zal vliegen, net zoals "andere vrienden al eerder zijn weggevlogen" samen met zijn hoop. Alsof hij hem antwoordt, zegt de raaf weer: "nooit meer." De verteller is ervan overtuigd dat dat ene woord, nooit meer'Nooit meer', mogelijk verkregen van een ongelukkige oude meester, is alles wat hij kan zeggen.

Toch plaatst de verteller zijn stoel recht voor de raaf, vastbesloten om meer over hem te weten te komen. Hij denkt even na en zegt niets, maar zijn geest voert hem terug naar zijn verloren Leonor. Hij denkt dat de raaf een demonisch wezen is en beveelt hem te vertrekken, maar hij gaat niet weg en blijft daar voor altijd, de verteller met diepe eenzaamheid en verdriet achterlatend, wetende dat hij "nooit meer" de schaduw van eenzaamheid zal verlaten.

"The Raven" in audioformaat

En als je wilt weten hoe "El Cuervo" klinkt, kun je het hier beluisteren: